Αποκάλυψη Ιωάννου

Αποκάλυψη Ιωάννου 1:1-11

Η Αποκάλυψη είναι ένα δύσκολο βιβλίο. Και όμως έχουμε πολλούς λόγους για να το μελετήσουμε! 1^ον Αυτή είναι η “αποκάλυψη του Ιησού Χριστού”, του αγαπητού μας Σωτήρα. 2^ον Αυτή η αποκάλυψη εδόθη από Αυτόν στους δούλους Του. Ο Απόστολος Ιωάννης, εξόριστος στο νησί της Πάτμου, είναι ευτυχής που ήταν ένας από αυτούς. 3^ον Δεν μας μιλάει για κάποιο αβέβαιο και μακρινό μέλλον, αλλά για πράγματα που πρόκειται να συμβούν “ταχέως”. 4^ον Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι μια σοβαρή μελέτη πάνω σε οποιοδήποτε μέρος της Γραφής φέρνει ευλογία στις ψυχές μας (εδ. 3) γιατί είναι ο Λόγος του Θεού. Δεν μας ζητήθηκε να τον καταλάβουμε εντελώς, αλλά να τον υπακούσουμε (Λουκά 11:28).

Αμέσως μόλις οι δόξες του Κυρίου αναφέρθηκαν βλέπουμε ένα ξέσπασμα λατρείας: “Εις τον αγαπώντα ημάς, και λούσαντα ημάς . . .” (εδ. 5). Σημειώστε τον χρόνο των ρημάτων: τον αγαπώντα ημάς, μια αγάπη που εξακολουθεί να είναι παρούσα και αναλλοίωτη. Αλλά και λούσαντα ημάς: αυτό το έργο είναι εντελώς ολοκληρωμένο και τέλειο. Σημειώστε επίσης την διαδοχή αυτών των ρημάτων: επειδή Εκείνος μας αγαπάει, ο Χριστός μας έλουσε από τις αμαρτίες μας. Επρεπε να έχουμε λουστεί από τις αμαρτίες μας, για να μπορούμε τώρα να είμαστε “βασιλείς και ιερείς προς το Θεό και Πατέρα Του” (5:10, 20:6). Αυτό που Εκείνος μας έκανε είναι πολύ πιο υψηλό από αυτό που Εκείνος έκανε για εμάς.

Αποκάλυψη Iωάννου 1:12-20

Μήπως είναι ο Υιός του ανθρώπου που εμφανίζεται εδώ με τις ιδιότητές Του ως Αγίου και ακλόνητου δικαστού ο Ιδιος ταπεινός Ιησούς των Ευαγγελίων, ο τρυφερός και αγαπητός μας Σωτήρας; Κάποτε ο Ιωάννης στηριζόταν με εμπιστοσύνη στο στήθος Του (Ιωάννου 13:25). Εδώ πέφτει κάτω στα πόδια Του σαν νεκρός. Τί αντίθεση!

Κι’ όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε αυτή την όψη της δόξας του Χριστού. Ο Πατέρας εμπιστεύθηκε όλη την κρίση στον Υιό (Ιωαν. 5:22), αργότερα θα πρέπει να την εφαρμόσει Αυτός εναντίον όλων εκείνων που δεν πίστεψαν σ’ Αυτόν (κεφ. 19, 20). Ομως προς το παρόν, ενώ η Εκκλησία παραμένει στην γή, Αυτός γνωρίζει την κατάσταση κάθε μιας από τις συναθροίσεις Του (οι επτά χρυσές λυχνίες, που θά’ πρεπε να λάμπουν ενώ Εκείνος απουσιάζει). Ναί ο Κύριος μπορεί να συγχωρέσει τον καθένα. Πέθανε και αναστήθηκε ξανά για να χαρίσει συγχώρεση και ζωή (εδ. 18). Ωστόσο δεν μπορεί ν’ αφήσει οτιδήποτε απαρατήρητο. Οι οφθαλμοί Του είναι σαν πύρινες φλόγες (2:18, 19:12), και τίποτα δεν ξεφεύγει της προσοχής Του.

Το εδ. 19 μας προμηθεύει το συνολικό σχέδιο του βιβλίου. 1^ον “Οσα είδες”: αυτή τη σοβαρή φανέρωση του Κυρίου στην δόξα (1:12 . . .). 2^ον “Οσα είναι”: η παρούσα κατάσταση της υπεύθυνης Εκκλησίας (κεφ. 2, 3). 3^ον “Οσα μέλλουσι να γείνωσι μετά ταύτα”: τα προφητικά γεγονότα που σύντομα πρόκειται να συμβούν μετά την αρπαγή της Εκκλησίας (κεφ. 4-22).

Αποκάλυψη Ιωάννου 2:1-11

Αυτές οι επιστολές προς τις επτά εκκλησίες στην Ασία περιγράφουν σαν πολλές εικόνες την ιστορία της υπεύθυνης Χριστιανοσύνης. Ο Κύριος παρουσιάζεται ο Ιδιος σε κάθε μια από αυτές τις εκκλησίες, σημειώνοντας με ακρίβεια αυτό που βρίσκει εκεί … και αυτό που δεν βρίσκει. Προτρέπει και υπόσχεται την ανταμοιβή του στον νικητή.

Στην Εφεσο τα πάντα φαινόντουσαν ότι πήγαιναν καλά επιφανειακά (εδ. 2, 3). Ομως ο Κύριος κοιτάζει την καρδιά (Ιερεμίας 2:2). Δυστυχώς δεν μπορούσε πλέον να δεί εκεί μια απόκριση στην αγάπη Του. Δεν κατείχε πλέον την πρώτη θέση εκεί! Οταν ένας ποταμός αποκοπεί από την πηγή του, οι άνθρωποι που ζούν κοντά στα μέρη που πηγάζει δεν θα το καταλάβουν αμέσως. Οι όχθες του θα παραμείνουν πράσινες όσο θα ρέει το νερό, τα πράγματα θα μοιάζουν ήσυχα για κάποιο διάστημα . . . Ω αγαπητοί φίλοι, ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας! Παρακινούμαστε από τις προσωπικές μας επιθυμίες ή οδηγούμαστε από την αγάπη μας για τον Χριστό; Για να σταματήσει αυτή την παρακμή ο πιστός Κύριος χρησιμοποιεί την παράδοξη θεραπεία των δοκιμασιών. Επιτρέπει στη νύμφη να έρθει κάτω απ’ τη δύναμη του Σατανά.

Μετά την Εφεσο (η αξιαγάπητη) έρχεται η Σμύρνη (η πικρή). Αυτή ήταν η περίοδος των μαρτύρων κάτω απ’ τη σκληρή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (στον δεύτερο και τρίτο αιώνα). Οι Χριστιανοί της Σμύρνης είχαν την ευκαιρία τότε ν’ αποδείξουν την αγάπη για τον Σωτήρα τους μέσ’ από την πιστότητά τους μέχρι θανάτου στην αρένα με τα άγρια θηρία της.

Αποκάλυψη Ιωάννου 2:12-29

Στη διάρκεια των καιρών της Σμύρνης, δέκα μεγάλοι διωγμοί διαδοχικά δεν κατάφεραν ν’ ανακόψουν την αύξηση της Χριστιανικής πίστης. Αντιθέτως, όπως κάποιος έγραψε “το αίμα των μαρτύρων έγινε ο σπόρος της Εκκλησίας”. Ετσι ο Σατανάς στρέφεται σε άλλη τακτική: Πέργαμος (εδ. 13). Αυτό που δεν μπορούσε να κατορθώσει η βία μπορούσε να το κατορθώσει η εύνοια της εξουσίας. Το έτος 312, στη βασιλεία του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, ο Χριστιανισμός υιοθετήθηκε σαν επίσημη θρησκεία. Πολλοί μπορεί να το είδαν αυτό σαν μεγάλο θρίαμβο για την αλήθεια, όμως ευνόησε τη χαλαρότητα, την κοσμικότητα, και την εισαγωγή πολλών ψευδοδιδασκαλιών (εδ. 14, 15).

Στα Θυάτειρα, μια εκκλησία που προχωρεί σωστά προς το τέλος, ο διάβολος προχώρησε ένα βήμα μακρύτερα. Αυτοί είναι οι σκοτεινοί καιροί του Μεσαίωνα, που συγκρίθηκαν εδώ με την κακή βασιλεία του Αχάβ του οποίου η γυναίκα η Ιεζάβελ, τον ενθάρρυνε να κάνει το κακό (1 Βασιλ. 21:25). Η Εκκλησία είχε κουραστεί να παραμένει σαν ξένη εδώ κάτω. Ηθελε να κυβερνήσει. Γνωρίζουμε τον πολιτικό ρόλο που πάντα επιθυμούσε να παίξει ο παπισμός. Ωστόσο, την κυριαρχία για την οποία αυτή η Εκκλησία στα Θυάτειρα αγωνίστηκε τόσο αλλαζονικά, ο Κύριος την έχει υποσχεθεί σ’ αυτούς που καταπιέστηκαν βασανίστηκαν κι’ έκαψαν στην πυρά . . . κι’ οι οποίοι είναι οι πραγματικοί νικητές. Θα βασιλεύσουν μαζί μ’ Εκείνον που έρχεται ως ο Πρωϊνός Αστέρας.

Αποκάλυψη Ιωάννου 3:1-13

Οι αιώνες πέρασαν. Από το μέσον της εποχής των Θυατείρων ο Θεός προκάλεσε τη Μεταρύθμιση, μια δυναμική κίνηση που οδηγήθηκε από το Πνεύμα Του. Επειτα έρχεται πάλι η παρακμή. Ο πνευματικός θάνατος εισβάλλει στην Εκκλησία στις Σάρδεις. Στην Εκκλησία παραγγέλεται να θυμηθεί και να μετανοήσει (εδ. 3, πρβλ. 2:5, 16, 3:19). Ποιός είναι εδώ ο νικητής; Είναι αυτός που δεν εμόλυνε τα ιμάτιά του. Εχουμε πειραματιστεί αυτό το είδος της νίκης, παραμένοντας καθαροί; Ο νικητής στις Σάρδεις θα ενδυθεί με λευκά ιμάτια. Σε αντίθεση με την ψευδή εντύπωση της Εκκλησίας ότι έχεις “το όνομα ότι ζείς”, το όνομά του δεν θα εξαλειφθεί ποτέ από το βιβλίο της ζωής.

Φιλαδέλφεια (που σημαίνει αγάπη των αδελφών) είναι η κόρη της “αναζωπύρωσης” του περασμένου αιώνα. Τα κύρια χαρακτηριστικά είναι: 1^ον Μικρή δύναμη! Εν τούτοις ο Κύριος κρατάει τη θύρα του Ευαγγελίου ανοιχτή γι αυτήν. 2^ον Εφύλαξας τον Λόγον Μου! Αυτός θα φυλάξει την υπόσχεσή Του: “Ερχομαι ταχέως”. 3^ον Αγάπη για το όνομά Μου! Το νέο Του όνομα θα είναι το μερίδιό τους. Η απόκρισή Του στην καταφρόνηση του κόσμου για το λαό Του είναι η δημόσια έκφραση επιδοκιμασίας Του γι’ αυτούς: “και να γνωρίσωσιν ότι εγώ σε ηγάπησα”.

Εχουμε μια ευθύνη ως κληρονόμοι της μαρτυρίας της Φιλαδέλφειας. Είθε ο Κύριος να μας βοηθάει να φανερώνουμε τα χαρακτηριστικά αυτής της Εκκλησίας και να μην χάσουμε το στέφανό μας! Ο Κύριος θα δοκιμάζει περισσότερη χαρά να δίνει αυτήν την ανταμοιβή παρά ο νικητής που θα την δέχεται.

Αποκάλυψη Ιωάννου 3:14-22

Υπάρχει μια τελευταία κατάσταση που χαρακτηρίζει την Χριστιανοσύνη. Μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε σήμερα τα χαρακτηριστικά της: αυτοϊκανοποίηση, χλιαρότητα και αδιαφορία, θρησκευτικές διεκδικήσεις ότι κατέχουν τα πάντα και γνωρίζουν τα πάντα (Δευτερον. 8:17, Ωσηέ 12:8). “Δεν έχω χρείαν ουδενός”. Αυτό μοιάζουν να λένε οι Χριστιανοί όταν αμελούν να προσεύχονται. Τρία βασικά στοιχεία έλειπαν από την Λαοδίκεια – χρυσός: πραγματική δικαιοσύνη σύμφωνα με το Θεό, λευκά ιμάτια: η πρακτική μαρτυρία που είναι το αποτέλεσμα αυτής της δικαιοσύνης, κολλύριον: η ικανότητα να βλέπουν τα πράγματα όπως δίδονται από το Αγιο Πνεύμα. Ομως δεν είναι πολύ αργά για εκείνον που έχει “ωτίον” ν’ ακούσει! Ο Κύριος προσφέρει – συμβουλή: προς τον καθένα που θα σπεύσει σ’ Αυτόν γιανα πάρει αυτό που στερείται (πρβλ. Ματθ. 25:3), ενθάρρυνση: είναι αυτοί τους οποίους ο Χριστός αγαπάει, επιπλήττει και παιδεύει, προτροπή: να δείχνουν ζήλο και να μετανοούν, ανεκτίμητη υπόσχεση του εδαφίου 20. Εκείνοι τώρα που έχουν δεχτεί τον Κύριο Ιησού στις καρδιές τους, Αυτός με την σειρά Του θα τους δεχτεί στον ουρανό στον θρόνο Του (εδ. 21). Αγαπητοί φίλοι, αυτό είναι το τέλος της ιστορίας της Εκκλησίας εδώ κάτω. Οσο μεγάλη κι αν είναι η κατάπτωση αυτής, η παρουσία του Κυρίου μπορεί ακόμα να πραγματοποιείται. Κάνει την καρδιά να φλέγεται με ανέκφραστη χαρά, όπως αισθάνθηκαν οι δύο μαθητές εκείνο το απόγευμα όταν ο Κύριος Ιησούς ήρθε να μείνει μαζί τους (Λουκά 24:29).

Αποκάλυψη Ιωάννου 4:1-11

Το τρίτο μέρος του βιβλίου όπως αναγγέλλεται στο κεφ. 1:19, ξεκινάει εδώ. Ολες οι λεπτομέρειες στην όραση φυσικά πρέπει να τις εννοήσουμε με συμβολική έννοια. Φυσικά δεν θα δούμε κάποιο υλικό θρόνο στον ουρανό: αυτός είναι απλά το έμβλημα της βασιλικής διακυβέρνησης. Ωστόσο η ερμηνεία αυτών των συμβόλων σε καμιά περίπτωση δεν έχει αφεθεί στην φαντασία μας: μας δίδεται σε άλλα μέρη μέσα στη Γραφή.

Για να θαυμάσει “όσα πρέπει να γείνωσι μετά ταύτα” (μετά την αρπαγή της Εκκλησίας), ο απόστολος προσκαλείται ν’ ανεβεί στον ουρανό. Ο Χριστιανός θά’ πρεπε πάντοτε να εξετάζει τα γεγονότα στη γή από μια ουράνια ματιά για να μπορεί να τα βλέπει στην πραγματική τους προοπτική, με τον Χριστό ως το κέντρο.

Σύμφωνα με την υπόσχεση που δόθηκε στην Φιλαδέλφεια, οι εξαγορασμένοι του Κυρίου, θα φυλαχθούν από την ώρα της δοκιμασίας. Τη στιγμή που αυτή η δοκιμασία θα ξεκινήσει για τον κόσμο (κεφ. 6), βλέπουμε τους εξαγορασμένους συγκεντρωμένους ήδη στην δόξα. Αυτοί αντιπροσωπεύονται από τους εικοσιτέσσερις πρεσβύτερους που πέφτουν στα γόνατα ρίχνοντας τα στεφάνια τους ενώπιον του θρόνου. Λατρεύουν το Θεό Δημιουργό, αλλά στο κεφ. 5 λατρεύουν το Θεό Λυτρωτή.

Αποκάλυψη Ιωάννου 5:1-14

Ενα ερώτημα κρατάει το σύμπαν σε αγωνία: “Ποιός είναι άξιος ν’ ανοίξει το βιβλίο, και να λύσει τις σφραγίδες του;” Με άλλα λόγια, ποιός θα πραγματοποιήσει την κρίση; Μόνο Ενα Πρόσωπο μπορεί να το κάνει. Ο Μόνος που είναι χωρίς αμαρτία (πρβλ. Ιωαν. 8:7), έχοντας χάρις στην τελειότητά Του νικήσει τον Σατανά και τον κόσμο. Ο Χριστός είναι αυτός ο “Λέων από τη φυλή του Ιούδα”, που ήδη έχει αναφερθεί στη Γένεση 49:9. Ωστόσο αμέσως μετά, φαίνεται ως Αρνίον “εσφαγμένον”. Για να νικήσει τον Εχθρό και να γεμίσει τον ουρανό από ένα πλήθος ευτυχισμένων δημιουργημάτων που ευγνωμονούν, ήταν απαραίτητος ο σταυρός του Κυρίου Ιησού. Οι καρδιές όλων των αγίων θυμούνται τη θυσία Του με τον πιο συγκινητικό τρόπο. Στον ουρανό όπου τα πάντα μιλούν για δύναμη και μεγαλοπρέπεια, η μόνιμη ανάμνηση της ταπείνωσης του αγαπητού μας Σωτήρα θα δείχνει την πιο φανερή αντίθεση. Η ταπείνωσή Του, η γλυκύτητά Του, η υποταγή Του, η υπομονή Του . . . όλες αυτές οι ηθικές τελειότητες που ο Κύριος Ιησούς έδειξε εδώ κάτω, θα είναι παντοτεινά ορατές, μιλώντας μας σε όλη την αιωνιότητα για το βάθος της αγάπης Του.

Τότε σε απάντηση του νέου ύμνου που θ’ ανέρχεται από τους δοξασμένους αγίους, όλα τα βασίλεια της δημιουργίας θ’ αντιλαλούν σαν ένα, “Αξιον είναι το Αρνίον το εσφαγμένον, να λάβη την δύναμιν και πλούτον και σοφίαν και ισχύν και τιμήν και δόξαν και ευλογίαν” (εδ. 12).

Αποκάλυψη Ιωάννου 6:1-17

Κάποιες φορές μας εκπλήσσει η αυστηρότητα των κρίσεων του Θεού. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν γνωρίζουμε πώς ν’ ανέλθουμε (διά πίστεως) στον ουρανό. Ακούγοντας στον αίνο να δοξάζεται η τέλεια αγιότητα του Θεού (4:8), θεωρώντας στο Αρνίο το εσφαγμένο συγχρόνως τη θεία αγάπη Του και την περιφρόνηση αυτής της αγάπης απ’ τον ατίθασο άνθρωπο, θα είμαστε ικανοί να καταλάβουμε πόσο δίκαιη και απαραίτητη είναι αυτή η κρίση. Θα μάθουμε επίσης ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Ο Θεός ελέγχει όλα όσα συμβαίνουν σ’ αυτή τη γή. Οχι μονάχα οι τρόποι της κρίσης Του που περιγράφτηκαν προκαταβολικά σ’ αυτό το συμβολικό βιβλίο (5:1), αλλά κάθε μια από αυτές θα συμβεί ακριβώς την στιγμή που θα προστάξει, όταν η σφραγίδα ανοιχτεί από το Αρνίο. Τέσσερις ιππείς εμφανίζονται όταν οι πρώτες τέσσερις σφραγίδες ανοίγονται. Αυτοί αντιπροσω-πεύουν διαδοχικά εδαφικές κατακτήσεις, εμφύλιους πολέμους, λοιμούς και αναπό-φευκτες καταστροφές. Αυτά θα συμβούν στη γή το ένα μετά το άλλο (πρβλ. εδ. 8, Ιεζεκιήλ 14:21). Οταν ανοιχτεί η πέμπτη σφραγίδα, εμφανίζεται μια συντροφιά μαρτύρων που ο Ισχυρός Θεός αρχίζει να τους αποδίδει δικαιοσύνη. Η έκτη σφραγίδα είναι σαν μια απόκριση στην κραυγή τους. Επιφέρει μια τρομερή επανάσταση· όλες οι εγκατεστημένες εξουσίες ανατρέπονται.

Πόσο παράξενα ηχούν μαζί αυτά τα λόγια: “η οργή του Αρνίου” (εδ. 16, Ψαλμ. 2:12).

Αποκάλυψη Ιωάννου 7:1-17

Αυτό το κεφάλαιο φαίνεται σαν μια παρένθεση μεταξύ της έκτης και έβδομης σφραγίδας. Προτού προχωρήσει μακρύτερα με τις οδούς της κρίσης Του, ο Θεός ξεχωρίζει και σφραγίζει αυτούς που Του ανήκουν. Η πρώτη ομάδα (εδ. 48) αποτελείται από Ιουδαίους διαφόρων φυλών. Αυτοί αποτελούν το πιστό υπόλοιπο των οποίων τα αισθήματα μας αποκαλύπτονται στους Ψαλμούς. Η δεύτερη ομάδα αποτελείται από ένα πλήθος από πολλά έθνη που θα έχουν πιστέψει στο Ευαγγέλιο της Βασιλείας (εδ. 9 . . .). Δείχνοντάς μας από τώρα αυτούς τους πιστούς, είναι σαν να μας έλεγε ο Θεός: αυτές οι τιμωρίες δεν είναι γι’ αυτούς, θα τους προστατέψω από την ώρα της δοκιμασίας. Με τον ίδιο τρόπο το βράδυ του Πάσχα οι Ισραηλίτες ξεχωρίστηκαν και προστατεύθηκαν διά του αίματος του αρνίου από την καταστροφική κρίση του αγγέλου (Εξοδος 12:13). Είναι σ’ αυτό το αίμα με το οποίο αυτοί οι πιστοί της μεγάλης θλίψης θα έχουν λουστεί και θα έχουν κάνει τις στολές τους λευκές (εδ. 14). Η σωτηρία τους είναι εξασφαλισμένη με τον ίδιο τρόπο όπως και η δική μας: το πολύτιμο αίμα του Χριστού. Επειτα, το ίδιο Αρνίο που τους καθαρίζει, θα τους ποιμάνει, προστατεύσει και θα σβύσει τη δίψα τους στις ζωντανές πηγές των υδάτων (Ησαίας 49:10). Ο Θεός ο Ιδιος θ’ απομακρύνει τα δάκρυά τους. Τί υποσχέσεις! Δίδονται προκαταβολικά για να τους ανακουφίσουν στην προοπτική αυτής της πρωτοφανούς θλίψεως!

Αποκάλυψη Ιωάννου 8:1-13

Υπάρχει μια σύντομη παύση όταν ανοίγει η έβδομη σφραγίδα. Ενώ οι άγγελοι ετοιμάζονται να πραγματοποιήσουν τις κρίσεις, ένας άλλος άγγελος (ο Χριστός προσωπικά) εκπληρώνει το χρέος του μεσολαβητή (εδ. 3). Εξαιτίας αυτού που ο Ιδιος υπέφερε, ο Κύριος Ιησούς βρίσκεται τώρα σε μια θέση συμπάθειας απέναντι στους πιστούς στη δοκιμασία (Εβραίους 2:18, 4:15). Σ’ αυτές τις τελευταίες ημέρες θα μεσολαβεί υπέρ των πιστών της μεγάλης θλίψης (αυτών του κεφ. 7). Επειτα με τη σειρά τους οι πιστοί Χριστιανοί, που ήδη θα βρίσκονται συγκεντρωμένοι στη δόξα, κι έχοντας πειραματισθεί προηγουμένως εδώ στη γη τους πόνους και τα παθήματα, θα έχουν ένα ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τις περιστάσεις των πιστών που διέρχονται αυτή την τρομερή περίοδο. Θα είναι κι αυτοί ιερείς μαζί με το Χριστό, παρουσιάζοντας στο Θεό χρυσές φιάλες πλήρεις θυμιαμάτων που είναι οι προσευχές των αγίων (5:8).

Εχοντας συγκρατηθεί από την μεσητεία, καθένας απ’ τους επτά αγγέλους τώρα ηχεί την φοβερή του σάλπιγγα. Η πρώτη δίνει το σήμα για μια ξαφνική κρίση στα ισχυρά έθνη της Δύσης (τα δέντρα) που επηρεάζει επίσης την παγκόσμια ευημερία. Η δεύτερη αντιστοιχεί με το ξέσπασμα ενός μεγάλου κύματος αναρχίας μέσα στην αυτοκρατορία. Η τρίτη και η τέταρτη προκαλούν την πτώση και την αποστασία της επίσημης εξουσίας, βυθίζοντας έτσι τους ανθρώπους στα πιο βαθιά ηθικά σκοτάδια.

Αποκάλυψη Ιωάννου 9:1-21

Κάποιοι σχολιαστές έχουν αναφέρει γι’ αυτά τα κεφάλαια τις πιο περίεργες ερμηνείες, προσπαθώντας ιδιαίτερα να κάνουν ν’ αντιστοιχούν οι προφητείες με τα γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα. Ας θυμόμαστε λοιπόν ότι ολόκληρο το κομμάτι της τρίτης όρασης του Ιωάννη λαμβάνει χώρα στο μέλλον. Αφορά μονάχα αυτό το διάστημα των λίγων ετών που χωρίζουν την έλευση του Κυρίου για την Εκκλησία Του και την αρχή της χιλιετούς βασιλείας Του.

Η 5^η σάλπιγγα, ή το πρώτο “ουαί” ελευθερώνει μέσ’ από ένα απύθμενο φρέαρ ένα σμήνος από τρομερές ακρίδες, άμεσα όργανα του Σατανά, που πλήττουν τους ασεβείς Ιουδαίους, μια ηθική τυρανεία χειρότερη κι απ’ το θάνατο. Την ίδια ώρα το κεντρί στο τμήμα της ουράς τους όμοιο με αυτό των σκορπιών (εδ. 10) ή των φιδιών (εδ. 19) αντιπροσωπεύει πλανερές και δηλητηριώδεις διδασκαλίες, ύπουλα όπλα που ο Σατανάς θα χρησιμοποιήσει περισσότερο από ποτέ (πρβλ. Ησαίας 9:15). Στον ήχο της 6^ης σάλπιγγας φανταστικά άλογα εμφανίζονται, που εξέρχεται από το στόμα τους “πύρ, και καπνός και θείον”, αφήνοντας πίσω τους το θάνατο. Οι ιππείς είναι ντυμένοι με σιδερένους θώρακες (εδ. 9, 17), μια εικόνα σκληρημένων συνειδήσεων (1 Τιμοθ. 4:2).

Χρησιμοποιώντας μια σάλπιγγα για ν’ αναγγείλει αυτές τις κρίσεις δείχνει ότι υπάρχουν προειδοποιήσεις για τον άνθρωπο. Εντούτοις η καρδιά των ανθρώπων είναι τόσο σκληρή που ακόμα κι αυτές οι πρωτοφανείς συμφορές δεν θα τους οδηγήσουν σε μετάνοια (εδ. 20, 21).

Αποκάλυψη Ιωάννου 10:1-11 ; 11:1-3

Το κεφ. 10 και τα εδάφια 1-13 του κεφ. 11 έρχονται μεταξύ της 6^ης και 7^ηςσάλπιγγας, όπως ακριβώς το κεφ. 7 σχημάτισε μια παρένθεση μεταξύ της 6^ης και 7^ης σφραγίδας. Αλλη μια φορά εμφανίζεται ο Χριστός με την όψη “ενός άλλου άγγελου”, συνοδευόμενος κι εδώ επίσης από σημεία χάριτος. Η νεφέλη που είναι ενδεδυμένος και οι στύλοι πυρός στους οποίους στέκεται μας θυμίζουν την φροντίδα του Θεού για τον Ισραήλ μέσα στην έρημο (Εξοδος 13:21, 22), η ίριδα (πρβλ. 4:3) μιλάει για την διαθήκη του Θεού με τη γή (Γένεσις 9:13). Ετσι επαναφέρονται έμμεσα οι υποσχέσεις Του. Ο Χριστός έχει επίσης χαρακτηριστικά εξουσίας: το πρόσωπό Του είναι σαν τον ήλιο, και απαιτεί τα δικαιώματά Του να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Στο χέρι Του έχει ένα μικρό βιβλίο που είναι ανοιχτό και που αντιπροσωπεύει μια σύντομη περίοδο προφητείας που ήδη έχει αποκαλυφτεί στην Παλαιά Διαθήκη. Αφορά την δεύτερη “μισή εβδομάδα” της μεγάλης θλίψης (Δανιήλ 9:27), κατά τη διάρκεια της οποίας ο Θεός αναγνωρίζει ακόμα το ναό, το θυσιαστήριο και “αυτούς που λατρεύουν εντός”. Ενα αξιοσημείωτο πράγμα είναι ότι αυτά τα 3,5 χρόνια παρουσιάστηκαν σε μήνες (42) για να μιλήσουν για την καταπίεση (11:2), αλλά και σε ημέρες επίσης (1260) για να μετρήσουν την μαρτυρία του πιστού υπόλοιπου. Ο Θεός έχει μετρήσει την κάθε μια από αυτές τις μέρες και γνωρίζει αυτό που αντιπροσωπεύει το θάρρος και πόσα παθήματα συνεπάγεται (Ψαλμ. 56:8).

Αποκάλυψη Ιωάννου 11:4-19

Οι δύο μάρτυρες εμφανίζουν τη μαρτυρία αρκετή και πλήρη η οποία παρουσιάστηκε από το ευσεβές υπόλοιπο κατά τη διάρκεια της τελευταίας θλίψης. Αυτοί εμφανίζονται με τα χαρακτηριστικά του Ηλία και του Μωϋσή, οι οποίοι είχαν φέρει και οι δύο τη μαρτυρία του Θεού σε σκοτεινούς καιρούς στην ιστορία του Ισραήλ. Οταν προσευχήθηκε ο Ηλίας, ο ουρανός έκλεισε για 3,5 χρόνια (εδ. 6, Ιακ. 5:17, πρβλ. εδ. 5 με 2 Βασ. 1:10, 12). Ο Μωϋσής δέχτηκε εξουσία ν’ αλλάξει το νερό σε αίμα (ζωή σε θάνατο: Εξοδος 7:19) και να χτυπήσει τη γη με όλα τα είδη πληγών. Αυτοί οι πιστοί μάρτυρες θα φονευθούν στην Ιερουσαλήμ από το “Ρωμαϊκό Θηρίο”, παρηγορημένοι όμως με τη σκέψη ότι ο “Κύριός τους σταυρώθηκε” (Λουκά 13:33, 34) πρίν απ’ αυτούς σ’ αυτό τον τόπο. Το μαρτύριό τους θ’ ακολουθήσει μια θεαματική δημόσια ανάσταση, πολύ απογοητευτική για τους διώκτες τους.

Τέλος ηχεί το τελευταίο “ουαί”. Μαζί μ’ αυτό πρόκειται να έρθουν δύο πράγματα: το βασίλειο του Κυρίου (εδ. 15) και επίσης η οργή Του (εδ. 18, Ψαλμ. 110:5). Στο 6:17 οι τρομοκρατημένοι άνθρωποι πίστεψαν ότι η οργή του Αρνίου είχε έρθει! Ωστόσο αυτή συγκρατήθηκε μέχρι τη στιγμή που ο Χριστός θα πάρει τη διακυβέρνηση του κόσμου. Τότε οι ουρανοί ξεσπούν σε κραυγές θριάμβου, οι άγιοι γονατίζουν και λατρεύουν Εκείνον που σταυρώθηκε (εδ. 8) αλλά που τώρα βασιλεύει εις τους αιώνες των αιώνων (Λουκά 1:33).

Αποκάλυψη Ιωάννου 12:1-17

Αυτό το νέο τμήμα εισάγεται από το 11:19. Η κιβωτός της διαθήκης εμφανίζεται εκεί σαν ένα σημάδι χάριτος που προηγείται των κρίσεων του Ισραήλ. Αυτό το έθνος (εδώ παρουσιάζεται συμβολικά σαν μια έγκυο γυναίκα ενδεδυμένη ήλιο) γέννησε τον Μεσσία και κατά συνέπεια συναντάει την μανιώδη αντίθεση του Σατανά, που είναι ο κόκκινος δράκων. Αυτή η εχθρότητα μεταξύ του σπέρματος της γυναικός και του “αρχαίου όφι” (εδ. 9) είχε αναγγελθεί ήδη από την πτώση του ανθρώπου, και συνεχίστηκε σ’ ολόκληρη την Βίβλο (πρβλ. Γένεσις 3:15, Εξοδος 1:22, 2 Βασ. 11:1, Ματθ. 2:16 . . .). Μάταια ο διάβολος με λυσσαλέες προσπάθειες, από την γέννηση του Κυρίου μέχρι την εξύψωσή Του θέλησε να εμποδίσει ώστε να μην εκπληρωθούν τα σχέδια του Θεού. Ο Χριστός και οι ουράνιοι άγιοί Του – το παιδί που αρπάχτηκε προς το Θεό – βρίσκονται τώρα πέραν των δυνατοτήτων του. Επιπλέον, σύντομα ο Σατανάς θα ριφθεί από τον ουρανό στη γη (βλέπε Λουκά 10:18, Ρωμ. 16:20), όπου η άκαρπη οργή του θα στραφεί εναντίον του πιστούυπόλοιπουτου Ισραήλ. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του πιστού υπόλοιπου είναι ότι θα φυλάξει τις εντολές του Θεού (τέλος εδ. 17). Το μυστικό της δύναμης και της νίκηςπάνω στον Κακό ήταν το ίδιο για το Χριστό όπως είναι και για εμάς σήμερα. Ο Λόγος του Θεού πρέπει να κατοικεί στις καρδιές μας (Ψαλμ. 17:4, Ματθ. 4:4, 1 Ιωαν. 2:14).

Αποκάλυψη Ιωάννου 13:1-18

Εχοντας ριχθεί στη γή, ο διάβολος δεν σπαταλάει ανώφελα τον λίγο χρόνο που του απομένει. Χρησιμοποιεί δύο όργανα, δύο “θηρία”, πράγμα που σημαίνει απουσία σχέσεων με το Θεό. Το πρώτο (εδ. 1) αντιστοιχεί στην ανασυσταθείσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Σ’ αυτήν είναι ενωμένα τα χαρακτηριστικά των τριών προηγούμενων αυτοκρατοριών: η ταχύτητα της λεοπάρδαλης (Ελληνική), η επιμονή της αρκούδας (Περσική), η λαιμαργία του λιονταριού (Βαβυλωνιακή, δες Δανιήλ 7:46). Στην έρημο, ο Κύριος Ιησούς αρνήθηκε τα βασίλεια του κόσμου. Τώρα ο Σατανάς τα δίνει στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και έτσι εξασφαλίζει την λατρεία ολόκληρου του κόσμου (εδ. 4, Λουκά 4: 58).

Το δεύτερο θηρίο είναι μια παραποίηση του Αρνίου, του οποίου η γλώσσα προδίδει αυτό που ακριβώς είναι, και ονομάζεται ο Αντίχριστος. Αυτός θα εξασκήσει θρησκευτική δύναμη, θα κάνει θαύματα και θα υποστηρίζει το πρώτο θηρίο. Τα τεράστια πλήθη των ανθρώπων τα οποία θα εξαπατήσει θα χαραχθούν σαν τα βοοειδή με το σημάδι του Ρωμαϊκού θηρίου. Αυτοί ονομάζονται “οι κατοικούντες επί της γής” (εδ. 8, 14, 3:10, 6:10, 8:13, 11:10) γιατί τα ενδιαφέροντά τους και όλες τους οι ελπίδες βρίσκονται στη γή. Πόσοι πολλοί άνθρωποι ακόμη και σήμερα μοιάζουν με αυτούς! Αντιθέτως το εδ. 6 αναφέρει “τους κατοικούντας εν τω ουρανώ” (Φιλιπ. 3:19, 20). Χριστιανοί, ας κάνουμε απόλυτα ξεκάθαρο στους άλλους πού είναι το μέρος της κατοίκησής μας (Εβραίους 11:14).

Αποκάλυψη Ιωάννου 14:1-13

Μετά από μια παρένθεση που μας έδειξε την τριαδικότητα του κακού – που ονομάστηκε ο δράκων (κεφ. 12), το πρώτο και το δεύτερο θηρίο (κεφ. 13) – οι επτά οράσεις στο κεφ. 14 συνδέονται με την 7^η σάλπιγγα που δεν έχει ακόμα εκπληρωθεί (11:15). Ωστόσο, προτού επέμβει ν’ αντιμετωπίσει τον κακό, ο Θεός αναγνωρίζει και ξεχωρίζει ένα νέο υπόλοιπο του λαού Του. Αυτοί οι μάρτυρες αντιστάθηκαν στη γενικευμένη διαφθορά. Σε αντίθεση με τις μάζες που φέρουν το σημάδι του θηρίου στα μέτωπά τους (13:16), αυτοί έχουν στην ίδια θέση το όνομα του Αρνίου (εδ. 1). Μήπως ντρεπόμαστε με κάποιο τρόπο που φέρουμε το όνομα του Σωτήρα μας; Μπορεί ο καθένας τριγύρω μας να δεί σε ποιόν ανήκουμε;

Αυτοί οι πιστοί είναι “οι ακολουθούντες το Αρνίο όπου αν υπάγη” (εδ. 4, πρβλ. Ιωαν. 1:36, 37). Εχοντάς Τον ακολουθήσει στον ονειδισμό και τα παθήματα, θα είναι επίσης και η συντροφιά Του στη βασιλεία. Κάποιοι θα θανατωθούν για την πιστότητά τους στον Κύριο (πρβλ. 12: 11). Το εδ. 13 θα είναι μια ανακούφιση γι’ αυτούς. Χωρίς να χάσουν το μερίδιό τους στη βασιλεία, αυτοί ονομάζονται μακάριοι. Επιπλέον, τα έργα τους, τους ακολουθούν (σημείωσε ότι τα έργα τους δεν προηγούνται αυτών, κανένας δεν θα βρεθεί στον ουρανό εξ’ αιτίας των έργων του). Αγαπητοί φίλοι, τα προνόμιά μας σαν Χριστιανοί είναι ακόμα μεγαλύτερα. Μήπως επιθυμούμε να βρεθούμε λιγότερο πιστοί από αυτούς τους μάρτυρες των τελευταίων ημερών;

Αποκάλυψη Ιωάννου 14:14-20 ; 15:1-8

Ο Κύριος είχε ήδη αναγγείλει κάποτε προς τους κατήγορούς Του: “Εις το εξής θέλετε ιδεί τον Υιό του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως, και ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού” (1:7, Ματθ. 26:64, 24:30). Εδώ είναι Αυτός, ο Υιός του ανθρώπου, που κάθεται σε μια λευκή νεφέλη. Κάποτε στεφανωμένος με αγκάθια, τώρα φορώντας ένα στεφάνι χρυσό. Αντί να κρατά ένα καλάμι, τώρα κρατά ένα κοπτερό δρεπάνι. Εκείνος που κρίθηκε απ’ τους ανθρώπους έγινε ο Κριτής των ανθρώπων. Και μ’ αυτό τον τίτλο λοιπόν παραγγέλλει τον μεγάλο θερισμό της γης, που τον ακολουθεί η τρομερή συλλογή των σταφυλιών, δύο πράγματα που είχαν ειπωθεί πολύ νωρίτερα (Ιωήλ 3:13, Ματθ. 13:30, 39).

Ενα τελευταίο κύμμα κρίσεων (οι φιάλες) είναι έτοιμο να ξεκινήσει στο κεφ. 15. Εν τούτοις, και τώρα οι άγιοι που πρόκειται να περάσουν μέσ’ από αυτό, φαίνονται από την αρχή ασφαλείς (εδ. 24). Στη συνέχεια οι επτά άγγελοι υπεύθυνοι για να πραγματοποιήσουν τις πληγές, αφήνουν το ναό και δέχονται επτά φιάλες χρυσές γεμάτες απ’ την οργή του Θεού (πρβλ. Ιερεμ. 25:15). Αγαπητοί Χριστιανοί φίλοι, αυτός ο κόσμος που πρόκειται να κριθεί, είναι αυτός που ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ και έδωσε γι’ αυτόν τον μονογεννή Του Υιό. Οι άγγελοι της καταστροφής δεν έχουν ακόμα επιφορτισθεί με την τρομερή τους αποστολή. Εχουμε μια εντελώς διαφορετική αποστολή να εκπληρώσουμε ενώ περιμένουμε: να διακηρύξουμε την θεία χάρη προς τον κόσμο (2 Κορινθ. 5:20).

Αποκάλυψη Ιωάννου 16:1-21

Οι επτά φιάλες που χύθηκαν έξω στη γη είναι μια ανάμνηση των πληγών της Αιγύπτου: έλκη, νερό που γίνεται αίμα, σκοτάδι, βάτραχοι, βροντές, χαλάζι και φωτιά (δες Εξοδος 9:23). Αντί της μετάνοιας, αυτές οι μεγάλες καταστροφές προκαλούν μονάχα βλασφημία, (δες εδ. 9, 11, 21). Ωστόσο μια τριπλή μαρτυρία δίδεται προς τον Δίκαιο Θεό: από την ομάδα των νικητών (15:3, 4), από τον άγγελο των υδάτων (εδ. 5), και από το ίδιο το θυσιαστήριο (εδ. 7).

Οι πρώτες τέσσερις πληγές χτυπούν τις ίδιες περιοχές όπως και οι πρώτες τέσσερις σάλπιγγες αντίστοιχα (8:7-12). Η 5^η φθάνει το θρόνο του θηρίου. Η 6^η προετοιμάζεται για την “μάχη της μεγάλης ημέρας”. Τέλος, καθώς η τελευταία φιάλη ξεχύνεται, η μεγάλη φωνή επανηχεί από το θρόνο: “Ετελέσθη”. Πόσο διαφορετική είναι από την κραυγή που μας ανήγγειλε το τέλος της οργής του Θεού για την αμαρτία, μετά το πικρό ποτήρι που ήπιε ο Υιός Του στο σταυρό, το ποτήρι που εμείς αξίζαμε: “Τετέλεσται” (Ιωαν. 19:30).

Αυτά τα τρομερά γεγονότα είναι πολύ πιο κοντά απ’ ότι νομίζουμε. Είθε να σκεφτόμαστε πάντα για τον κόσμο ότι είναι ένα μέρος που πρόκειται να κριθεί, συναισθανόμενοι την οργή του Θεού απ’ την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει. Αυτό θα μας προστατεύσει απ’ το να είμαστε αδιάφοροι είτε προς το κακό που είναι στον κόσμο, είτε προς τις θείες κρίσεις που τον περιμένουν.

Αποκάλυψη Ιωάννου 17:1-18

Η τελευταία φιάλη περιέχει την κρίση της Βαβυλώνας (16:19), ένα θέμα που παρουσιάζεται με λεπτομέρειες στο κεφ. 17, 18. Αφορά την αποστάτιδα Εκκλησία, την μεγάλη κατ’ όνομα Εκκλησία που επαγγέλλεται Χριστιανοσύνη, από την οποία όλα τα αληθινά παιδιά του Θεού θα έχουν αρπαχθεί όταν θα έρθει ο Κύριος. Απιστη στο Χριστό, είχε διαφθαρεί με ανόσιες συμμαχίες με τον κόσμο και τα είδωλά του. Εχει ειπωθεί: “η διαφθορά του άριστου, είναι το χειρότερο σχήμα διαφθοράς”. Αυτή η “πόρνη” κάθεται στο θηρίο, και έλκει τη δύναμή της από την πολιτική ισχύ (εδ. 3). Παρ’ όλο που ο Κύριος Ιησούς δήλωνε: “το βασίλειό μου δεν είναι εκ του κόσμου τούτου”, αυτή επιθύμησε να βασιλεύσει στη γη (Ιωαν. 18:36). Τελευταίο και σπουδαιότερο όλων, αυτή εδίωξε και θανάτωσε τους αληθινούς αγίους (εδ. 6).

Ο απόστολος έμεινε εξ’ ολοκλήρου έκθαμβος από αυτό το θέαμα. Εκεί θα κατέληγε αλήθεια η υπεύθυνη Εκκλησία; Ναί, η ιστορία της κατά τη διάρκεια των αιώνων αυτό βεβαιώνει ήδη, ενώ αναμένεται το τελικό της σχήμα που περιγράφεται εδώ. Ωστόσο τα εδάφια 17, 18 μας δείχνουν πώς αυτή η “μητέρα των . . . βδελυγμάτων” θα χαθεί. Θα γνωρίσει την ίδια μοίρα την οποία έκανε να υποστούν οι “μάρτυρες του Ιησού”. Αυτή η τελευταία έκφραση δείχνει όλη την τρυφερότητα της καρδιάς του Θεού (εδ. 6, βλέπε επίσης 2:13).

Αποκάλυψη Ιωάννου 18:1-13

Αυτές οι οράσεις είναι σαν μια σειρά από σλάϊντς που παρουσιάζουν τις ίδιες εικόνες ή γεγονότα από διαφορετικές γωνίες και με διαφορετικό φως. Η πτώση της Βαβυλώνας φαίνεται εδώ σαν να έχει επέλθει απευθείας από τον “Κύριο το Θεό” (εδ. 8, 20). Πριν από αυτή όμως, είχε προηγηθεί μια εντολή στο εδ. 4: “Εξέλθετε εξ’ αυτής, ο λαός μου” (σύγκρινε την προφητεία του Ιερεμία εναντίον της ιστορικής Βαβυλώνας παλαιότερα: 51:7, 8, 37, 45. . .). Αυτή η κλήση μπορεί ν’ ακούγεται ακόμα και σήμερα: “Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε λέγει Κύριος . . .” (2 Κορινθ. 6:17). Ο καθένας απ’ τους εξαγορασμένους έχει κληθεί για να χωριστεί απόλυτα απ’ τον θρησκευτικό κόσμο τις αρχές και τις προσμίξεις του όπως μας παρουσιάστηκε εδώ σ’ αυτή την τελική κατάσταση (πρβλ. Αριθμοί 16:26). Κάποιοι άνθρωποι από άγνοια θα μας κατηγορήσουν ότι στερούμεθα της αγάπης, ή ότι είμαστε χαμηλής νοημοσύνης, ή ότι μας κατέχει αίσθημα ανωτερότητος. Παρ’ όλ’ αυτά το σημαντικότερο είναι να υπακούμε στον Κύριο.

Τα εδ. 12, 13 μας φέρνουν έναν κατάλογο “απ’ όλ’ αυτά που βρίσκονται στον κόσμο”, σχεδιασμένα για να ικανοποιούν τις πολλές επιθυμίες των ανθρώπων (1 Ιωαν. 2:16, 17). Ο κατάλογος ξεκινάει με αυτά που ο άνθρωπος θεωρεί πιο αξιόλογα: χρυσός, και καταλήγει με αυτά που είναι λιγότερο αξιόλογα στα μάτια της ψευδούς Εκκλησίας . . . αλλά ό,τι έχει μεγαλύτερη αξία για το Θεό είναι οι ψυχές των ανθρώπων.

Αποκάλυψη Ιωάννου 18:14-24

Το κλάμα και το πένθος των εμπόρων (εδ. 11, 15 . . .) μας θυμίζουν τα παράπονα του Δημήτριου και της παρέας των τεχνιτών του στην Εφεσο όταν φοβήθηκαν ότι θα έχαναν το “ουκ ολίγον κέρδος” και τον “πλούτο” που τους έφερναν τα είδωλα (Πραξ. 19). Οταν αυτή η πόλις πέφτει, ποιά είναι η διαφορά μεταξύ της μεγάλης “Αρτεμις των Εφεσίων” και της “Βαβυλώνας της μεγάλης”, μεταξύ της πολυθεϊστικής ειδωλολατρίας και της διεφθαρμένης Χριστιανοσύνης; Κάθε θρησκεία που δίνει στον άνθρωπο όλους “τους καρπούς της επιθυμίας της ψυχής του” (εδ. 14), που ευχαριστεί τις αισθήσεις αποκοιμίζοντας τη συνείδηση (εδώ η μουσική παίζει ένα σπουδαίο ρόλο: εδ. 22, Δανιήλ 3:7), και ευνοεί το εμπόριο, είναι μια καλή δικαιολογία και χρησιμεύει σαν πρόσχημα για κάθε είδους απολαύσεις. Δεν έχεις παρά να δεις την περίοδο του νέου έτους τον βέβηλο τρόπο που πολλοί άνθρωποι γιορτάζουν την γέννηση του Κυρίου Ιησού.

“Σ’ αυτήν βρέθηκε το αίμα . . . των αγίων” (εδ. 24). Στην πόλη που έχτισε ο Κάϊν στην αρχή της Γραφής, υπήρχαν πολλά ευχάριστα πράγματα . . . ενώ το αίμα του Αβελ βοούσε (πρβλ. Γένεσις 4:10, 17). Σήμερα ο θρησκευτικός κόσμος απολαμβάνει, ενώ ο πραγματικά πιστός υποφέρει και λυπάται (Ιωαν. 16:20). Αύριο τα σημεία του “ουαί!” θα επανηχήσουν εδώ κάτω, όμως η χαρά του ουρανού θα απαντήσει εκεί (εδ. 20)! Είθε ο Θεός να μας χαρίζει να βλέπουμε διά πίστεως τα πάντα όπως τα βλέπει ο Ιδιος!

Αποκάλυψη Ιωάννου 19:1-16

Η απάτη της Βαβυλώνας, η απαίτησή της να είναι η Εκκλησία, είχε δημοσίως κατακριθεί. Τώρα ο Κύριος παρουσιάζει την αληθινή Του Νύμφη στους προσκαλε-σμένους στο ουράνιο δείπνο. Ο ουρανός τότε ξεσπά σε έναν αίνο: “Αλληλούϊα”. Τί άγια χαρά! Εδώ είναι ο γάμος του Αρνίου. Η χαρά της Νύμφης απαντά σε αυτήν του Νυμφίου! Αυτή είναι ένα αντικείμενο χάριτος, ο στολισμός της αποτελείται από τις δίκαιες πράξεις των αγίων που ο Θεός επέτρεψε να εκπληρώσουν για την δική Του δόξα. Οι “προσκαλεσμένοι” είναι κι αυτοί γεμάτοι με χαρά επίσης, γιατί “όστις έχει την νύμφην είναι νυμφίος· ο δέ φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων αυτόν, χαίρει καθ’ υπερβολήν διά την φωνήν του νυμφίου” (Ιωαν. 3:29).

Ας μην ξεχνάμε, καθώς περίμενουμε αυτή τη μέρα, ότι “είμαστε ηρραβωνισμένοι με έναν άνδρα” για να παρουσιαστούμε στον Χριστό σαν “ παρθένος αγνή ” (2 Κορινθ. 11:2). Ας κρατάμε την αγάπη μας ολόφρεσκη για Εκείνον.

Αν και για την Εκκλησία είναι ο πολύ Αγαπητός, για τον κόσμο γίνεται ο μεγάλος Κριτής. Με το όνομα που υιοθέτησε προηγουμένως για να δείξει χάρη και αλήθεια, αυτό του “Λόγου του Θεού”, τώρα έρχεται για να κάνει “φοβερά πράγματα” (Ψαλμ. 45:4, βλέπε Ησαΐας 59:18, 63:16).

Φίλε, πότε και πώς επιθυμείς να συναντήσεις τον Κύριο Ιησού; Τώρα σαν Σωτήρα, ή σύντομα σαν Κριτή;

Αποκάλυψη Ιωάννου 19:17-21 ; 20:1-6

Σε αντίθεση με το “δείπνο του γάμου του Αρνίου”, εδώ βλέπουμε αυτό που ειρωνικά ονομάστηκε “το δείπνο του μεγάλου Θεού” (τέλος εδ. 17, Ψαλμ. 2:4, 5, Σοφονίας 1:7). Η τελική αναμέτρηση μεταξύ των στρατευμάτων του Υιού του Θεού και αυτών του Θηρίου θ’ αποτελέσει την ολοκληρωτική εξολόθρευση των τελευταίων. Χωρίς καμιά άλλη κρίση, το θηρίο κι ο ψευδοπροφήτης θα ριφθούν ζωντανοί στην κόλαση (πρβλ. Αριθμοί 16:33, Ψαλμ. 55:15). Στην συνέχεια ο Θεός αντιμετωπίζει τον κύριό τους, το Σατανά. Το κεφ. 12 μας τον έδειξε να ρίχνεται έξω απ’ τον ουρανό. Εδώ μια συμβολική αλυσίδα κι ένα κλειδί βάζουν το μεγάλο φονιά εκεί όπου δεν μπορεί πλέον να βλάψει κανέναν. Τέλος το εδ. 10 τον δείχνει, μετά τη χιλιετία, να επανενώνεται με τους δύο συνεργούς του στη λίμνη του πυρός (Ματθ. 25:41). Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιον γιατί ο διάβολος φοβάται το βιβλίο της Αποκάλυψης περισσότερο από κάθε άλλο βιβλίο της Γραφής. Για να εμποδίσει τους ανθρώπους να το διαβάσουν, πείθει ακόμα και τους πιστούς ότι είναι δύσκολο να το καταλάβουν.

Με τον Σατανά δεμένο, δεν υπάρχει πλέον τίποτα που να είναι αντίθετο στη δοξασμένη βασιλεία του Κυρίου. Είδαμε ότι αυτή η βασιλεία, αντίθετα μ’ αυτό που πολλοί άνθρωποι πιστεύουν, δεν θα επέλθει με μια διαρκή βελτίωση του κόσμου, αλλά με κρίσεις. Αγαπητό παιδί του Θεού, ο Χριστός επιθυμεί να μοιραστεί μαζί μας την εξουσία Του (Δανιήλ 7:18). Ας μην ενωνόμαστε σήμερα μ’ έναν κόσμο που πρόκειται να κρίνουμε αύριο (1 Κορινθ. 6:2).

Αποκάλυψη Ιωάννου 20:7-15

Χίλια χρόνια ευλογίας δεν άλλαξαν την καρδιά του ανθρώπου. Ο Σατανάς λυμένος θα κατορθώσει να ξεσηκώσει μια τελευταία γιγάντια εξέγερση μεταξύ των εθνών στην οποία ο Θεός απαντάει με μια σύντομη αλλά συντριπτική κρίση. Τώρα η σοβαρότερη ώρα όλων ηχεί: το Εβραίους 9:27 πρόκειται να συμβεί – αλλά επίσης και το Ιωαν. 5:24.

Ολοι οι νεκροί εμφανίζονται ενώπιον του μεγάλου Κριτή. Υπήρχαν πολλές διαφορές μεταξύ τους κατά τη διάρκεια της ζωής τους εδώ στη γη. Κάποιοι ήταν μεγάλοι, και τιμήθηκαν από τους συμπολίτες τους (Λουκ. 16:19), άλλοι ήταν μικροί ή ακόμα και απόβλητοι της κοινωνίας (Λουκ. 23:39). Εδώ είναι όλοι μαζί συγκεντρωμένοι χωρίς καμιά διαφορά μεταξύ τους, “διότι πάντες ήμαρτον . . . ” (Ρωμ. 3:23). Για ν’ αποδειχθεί αυτό, ανοίγονται βιβλία στα οποία ο καθένας βρίσκει προς δική του φρίκη ότι όλες του οι πράξεις έχουν γραφτεί μία προς μία (Ψαλμ. 28:4). Ποιός μπορεί ν’ αντέξει να του απαγγέλεται έστω και μια σελίδα απ’ το βιβλίο των έργων του; Το βιβλίο της ζωής είναι κι αυτό ανοικτό επίσης. Ωστόσο αυτό είναι ανοιχτό μονάχα για να βεβαιώσει ότι τα ονόματά τους δεν είναι γραμμένα εκεί. “Ρίψατε εις το σκότος το εξώτερον”, είναι η καταδίκη του υπέρτατου Κριτή (Ματθ. 22:12, 13). Εκεί ενώνονται με τον Σατανά, γίνονται η συντροφιά του στη δυστυχία για μια τυραννία που είναι χωρίς ελπίδα και χωρίς τέλος . . . Ο πιστός δεν θα κριθεί σύμφωνα με τα έργα του αλλά σύμφωνα με το τέλειο έργο του Κυρίου Ιησού.

Αναγνώστη, θα κριθείς σύμφωνα με τις πράξεις σου ή σύμφωνα με το έργο του Κυρίου Ιησού;

Αποκάλυψη Ιωάννου 21:1-8

Η σελίδα γύρισε. Η ιστορία της πρώτης δημιουργίας τελείωσε. Η αιώνια δόξα ξεκινάει, όπου ο Θεός θα περιβάλλεται από ευλογημένα δημιουργήματα που Τον γνωρίζουν και Τον κατανοούν στην απόλαυση της ευφροσύνης τους, όταν δεν θα υπάρχει πλέον ο χρόνος. Σ’ αυτό το ανέκφραστο φως της δόξας οι άγιοι θ’ απολαμβάνουν το Θεό τους στην αιωνιότητα! Η θάλασσα (το σύμβολο της σύγχισης και διαίρεσης των εθνών) δεν θα υπάρχει πλέον. Ολοι οι εξαγορασμένοι θα έχουν φτάσει στο λιμάνι δηλαδή στον ουρανό. Σ’ αυτό το νέο κόσμο ο θάνατος θα καταργηθεί (1 Κορινθ. 15:26, 54), δεν θα υπάρχει πλέον νύχτα, ούτε κατάρα (εδ. 25, 22:3, 5), ούτε πλέον θλίψη, κλάμα, ή πόνος, γιατί στο μέρος που κατοικεί ο Θεός θα είναι με τον άνθρωπο για πάντα (εδ. 4). Τί γίνεται μ’ αυτούς που παρέμειναν έξω; Η μοίρα τους θα είναι ο δεύτερος θάνατος, σκοτάδι, δάκρυα μετάνοιας, αιώνια απομάκρυνση από την παρουσία του άγιου Θεού. Σ’ αυτό το μέρος θα είναι οι άπιστοι, αυτοί που απ’ ευθείας απέρριψαν την σωτηρία, αλλά επίσης και οι δειλοί που φοβήθηκαν, και δεν πήραν μια στέρεη απόφαση για τον Χριστό. Τέλος οι ψεύτες και οι υποκριτές, αυτοί που προσποιήθηκαν ότι είναι Χριστιανοί. Φίλε, σε ρωτάμε για τελευταία φορά αυτήν την ερώτηση: πού θα περάσεις την αιωνιότητα;

Αποκάλυψη Ιωάννου 21:9-27

Εχοντας τραβήξει το πέπλο στην αιώνια κατάσταση (εδ. 18), τώρα το Πνεύμα έρχεται πίσω στην περίοδο της βασιλείας του Χριστού. Μας δείχνει μια πόλη που δεν είναι πλέον η Ρώμη ή η Βαβυλώνα αλλά η άγια Ιερουσαλήμ, “η νύμφη, η γυναίκα του Αρνίου”. Ολη η περιγραφή είναι συμβολική. Οι τωρινές αισθήσεις μας για την ώρα δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν, ούτε ο νους μας να συλλάβει πώς θα μοιάζει η νέα δημιουργία (1 Κορινθ. 13:12). Πώς, για παράδειγμα, εξηγείς τα χρώματα σ’ έναν άνθρωπο που είναι τυφλός εκ γενετής; Ετσι ο Θεός παίρνει τα πιο θαυμαστά και σπάνια πράγματα της γης: χρυσό και πολύτιμους λίθους, για να μας δώσει κάποια ιδέα γι’ αυτό που μας περιμένει στον ουρανό. Η λαμπρότητα και ο τοίχος από ίασπη (εδ. 11, 18) μας μιλούν για τις δόξες του Χριστού που αποκαλύφθηκαν στην Εκκλησία και μέσω αυτής (κεφ. 4:3). Αυτή φωτίζεται απ’ το εκθαμβωτικό φως του λύχνου: η δόξα του Θεού φαίνεται στο Αρνίο (εδ. 23). Η άγια πόλη με τη σειρά της, αντανακλά αυτό το θείο φως προς όφελος της γης στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας (εδ. 24). Είναι ακριβώς αυτό που εννοεί το Ιωάννη 17:22: “την δόξα την οποία μοι έδωκας, έδωκα εις αυτούς . . . εγώ εν αυτοίς και σύ εν εμοί . . . και να γνωρίζη ο κόσμος ότι σύ με απέστειλας . . .”.

Πώς θα μπορούσε κάτι που είναι μολυσμένο να εισέλθει στον τόπο που ο Κύριος κατοικεί; (εδ. 17, διαβ. 2 Κορινθ. 7:1).

Αποκάλυψη Ιωάννου 22:1-9

Τα εδάφια 15 ολοκληρώνουν το όραμα της άγιας Πόλης κατά την διάρκεια της χιλιετίας. Είναι αξιοσημείωτο να δούμε πώς μοιάζουν οι πρώτες με τις τελευταίες σελίδες της Γραφής. Η Γραφή αρχίζει και τελειώνει με έναν παράδεισο, έναν ποταμό, το δένδρο της ζωής . . . Aλλά όπως έγραψε κάποιος, το τέλος είναι πιο θαυμαστό απ’ ότι η αρχή, το ωμέγα πιο μεγάλο από το άλφα, ο μελοντικός παράδεισος δεν είναι ο ίδιος με τον παλαιό παράδεισο, είναι ο “παράδεισος του Θεού” (2:7) με την αιώνια παρουσία του Αρνίου που πέθανε για εμάς. Μόνο αμαρτωλοί που σώθηκαν διά της χάριτος θα έχουν πρόσβαση σ’ αυτόν, άνθρωποι σαν τον αναγεννημένο ληστή (Λουκά 23:43). Και τί θα κάνουν εκεί οι κάτοικοί του; Θα υπηρετούν τον Κύριό τους (εδ. 3, 7:15), θα βασιλεύσουν μαζί Του (τέλος εδ. 5, Δανιήλ 7:27). Ομως ένα πράγμα θα είναι πιο πολύτιμο σ’ αυτούς απ’ όλα τα βασίλεια: αυτοί “θα δούν το πρόσωπό του…” (εδ. 4, Ψαλμ. 17:15).

Φυσιολογικά ένας υπηρέτης “δεν γνωρίζει αυτό που κάνει ο κύριός του” (Ιωαν. 15:15). Ο Κύριος Ιησούς ωστόσο, δεν κρύβει τίποτα από τους υπηρέτες Του που έχουν γίνει οι φίλοι Του για “τα πράγματα που πρόκειται να συμβούν σύντομα” (εδ. 6). Δεν είναι λοιπόν παράξενο να δείχνουμε τόσο μικρό ενδιαφέρον σε τόσο θαυμαστά πράγματα που μας αφορούν (1 Κορινθ. 2:9); Πάνω απ’ όλα, δεν είναι θλιβερό να μην δείχνουμε περισσότερο ενδιαφέρον σ’ αυτά που ο Πατέρας έχει ετοιμάσει για την δόξα και την χαρά του Υιού Του (Ιωαν. 14:28);

Αποκάλυψη Ιωάννου 22:10-21

Για τον Δανιήλ και τους Ιουδαίους η προφητεία είχε σφραγιστεί μέχρι την μελλοντική στιγμή που θα πραγματοποιείτο (Δανιήλ 12:9). Για τους Χριστιανούς δεν είναι πλέον σφραγισμένη (εδ. 10). Μας έχει δοθεί ολόκληρη η Γραφή για να κατανοηθεί και να πιστευθεί. Ο Κύριος επέτρεψε να προχωρούμε μέσα στη Γραφή μαζί Του. Είθε να μας βοηθάει να ερευνούμε τις Γραφές όλο και πιο βαθιά (Ιωαν. 5:39). Οταν επιστρέψει είθε να μας βρει μεταξύ αυτών που φυλάνε το Λόγο Του και δεν αρνούνται τ’ όνομά Του (3:8). Αυτός ο Ιδιος μας υπενθυμίζει άλλη μια φορά αυτό το γλυκό και ασύγκριτο όνομα του Ιησού, αυτό το όνομα της ανθρώπινης φύσης Του: “Εγώ ο Ιησούς”, είμαι “ο λαμπρός και πρωϊνός αστήρ”, Αυτός που έρχεται (εδ. 16). Δεν περιμένουμε κάποιο γεγονός, αλλά ένα πρόσωπο το οποίο γνωρίζουμε και αγαπάμε.

“Ελθέ!” είναι η επιθυμία που μας κρατάει άγρυπνους διά του Πνεύματος, στην οποία η υπόσχεσή Του αποκρίνεται: “έρχομαι ταχέως” (εδ. 7, 12, 20), έπειτα επαναλαμβάνεται από την αγάπη της Νύμφης: “Αμήν. Ναί έρχου, Κύριε Ιησού”.

Εχουμε αναγεννηθεί για να Τον υπηρετούμε: να προσκαλούμε αυτούς που είναι διψασμένοι, αυτούς που επιθυμούν (εδ. 17) . . . και να Τονπεριμένουμε. Ωστόσο ο Κύριος γνωρίζει ότι και για να υπηρετούμε και για να περιμένουμε, χρειαζόμαστε συνεχώς τη χάρη Του (εδ. 21). Χάρις είναι ο τέλειος πόρος, και είναι αρκετός για να μας φυλάξει “μέχρι να έρθει” (τέλος της 1 Κορινθ. 11:26).