Ευαγγέλιο του Ιωάννου

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 1:1-18

“Ο μονογενής Υιός” εφανέρωσε τον Πατέρα. Αυτή είναι η περίληψη αυτού του ευαγγελίου (εδ. 18, 1 Ιωαν. 4:9). Τα πρώτα εδάφια, στα οποία ο κάθε λόγος είναι σημαντικός, μας παρουσιάζουν Αυτόν ως τον Λόγο, ένα Αιώνιο Πρόσωποδιακριτό από το Θεό, και την ίδια ώρα Θεός. Οσο μακριά κι αν μπορεί να φτάσει η σκέψη μας, αυτό το Πρόσωπο υπήρχε (Ψαλμ. 90:2). Αυτός όμως ο δημιουργικός Λόγος, η μοναδική πηγή ζωής και φωτός δεν μας μίλησε από τα ύψη του ουρανού, αλλά ήρθε στον κόσμο (εδ. 9), και έγινε ο Ιδιος υποκείμενος των ορίων μας, του χρόνου και του χώρου. Είναι ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο το ότι ο Λόγος έγινε Σάρκα (εδ. 14, 1 Τιμ. 3:16). Ο Λόγος δεν ήρθε σαν ένας ταχύς αγγελιοφόρος που επέστρεψε αμέσως σ’ Αυτόν που Τον έστειλε. Κατοίκησε, έστησε τη σκηνή Του κυριολεκτικά μεταξύ μας, χωρίς όμως να παύσει να είναι “στον κόλπο του Πατρός” (εδ. 18). Ολα αυτά που ο Θεός είναι στη φύση Του – αγάπη και φώς (χάρις για την καρδιά και αλήθεια για την συνείδηση των αμαρτωλών) ήρθαν σε μάς και έλαμψαν σ’ Αυτό το θαυμαστό Πρόσωπο. Το ηθικό σκοτάδι των ανθρώπων όμως δεν κατάλαβε το αληθινό Φώς (εδ. 5). Ο κόσμος δεν γνώρισε τον Δημιουργό Του. Οι δικοί Του άνθρωποι δεν δέχτηκαν το Μεσσία τους (εδ. 11). Και σύ, αναγνώστη, Τον έχεις δεχτεί; Εάν ναί, τότε είσαι ένα παιδί του Θεού (εδ. 12, Γαλατ. 3:26).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 1:19-34

Δεν ήταν το φορτίο των αμαρτιών τους που οδήγησε τους ιερείς και τους Λευίτες στον Ιωάννη το Βαπτιστή, αλλά μάλλον η περιέργειά τους και η επιθυμία να σχηματίσουν μια γνώμη. Ισως αισθάνθηκαν επίσης κάποια ανησυχία. Ωστόσο η ερώτησή τους δίνει στον Ιωάννη την ευκαιρία να παραδώσει το μήνυμά του (1 Πέτρου 3:15). Ομως αυτά που έχει να τους πεί δεν είναι για τον εαυτό του (εδ. 22). Αυτός είναι μονάχα μια φωνή. “Απεσταλμένος από το Θεό για να μαρτυρήσει περί του Φωτός” (εδ. 6-8), και ας μην ξεχνάμε ότι όλοι οι εξαγορασμένοι έχουν κληθεί για να φέρουν μαρτυρία πρώτα για το Φώς και έπειτα περπατώντας ως παιδιά του Φωτός (Εφεσ. 5:8). Οι ίδιοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μονάχα όργανα στα οποία ο Χριστός, το ηθικό Φώς του κόσμου, πρέπει να γίνει γνωστός.

Ο Θεός είχε μιλήσει στον υπηρέτη του νωρίτερα για το πώς θ’ αναγνωρίσει τον Μόνο που ήταν υπεύθυνος σ’ αυτό το έργο. “Ιδού ο Αμνός του Θεού”, φωνάζει ο Ιωάννης όταν εμφανίζεται ο Κύριος Ιησούς. Ο Θεός ο Ιδιος προνόησε με ένα άγιο θύμα ώστε ν’ απομακρύνει την αμαρτία από τον κόσμο. Αναμενόταν από τον καιρό της πτώσης, από τότε που είχαν μιλήσει οι προφήτες, όσο και οι τύποι της Παλαιάς Διαθήκης (Ησαίας 53, Εξοδος 12:3). Και ποιός είναι αυτό το θύμα! Ο Αμνός του Θεού δεν είναι άλλος από τον Υιό του Θεού (εδ. 34).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 1:35-51

Η καρδιά του Ιωάννη είναι γεμάτη πεποίθηση και χαρά (εδ. 36) – δύο πράγματα που πάντα μιλάνε σε άλλους – καθώς βλέπει τον Κύριο Ιησού να περπατά. Δεν έχει πλέον μόνο το σημάδι εξ’ ύψους (εδ. 33). Οι δύο μαθητές του Ιωάννη ακούνε αυτά που λέει και συνδέονται με τον Κύριο Ιησού. Τον ακολουθούν και απολαμβάνουν την παρουσία Του . . . όπως ακριβώς μπορούμε να κάνουμε και εμείς σύμφωνα με την υπόσχεσή Του. Ο Ανδρέας μας χαρίζει άλλο ένα παράδειγμα. Οδηγεί “τον αδελφό του, Σίμωνα” στον Κύριο Ιησού. Προτού επεκταθούμε περισσότερο σε σκέψεις του Ευαγγελίου ας σκεφτούμε τους συγγενείς μας που δεν έχουν γνωρίσει ακόμα τον Κύριο. Ο Ανδρέας είναι ένας μαθητής που παραμερίζει τον εαυτό του. Ομως αυτή η υπηρεσία του εκείνη την ημέρα είχε μακράς έκτασης αποτελέσματα διότι ο Σίμων έγινε αργότερα ο απόστολος Πέτρος. Ο Φίλιππος ακούει το κάλεσμα του Κυρίου και με τη σειρά του μιλάει στο Ναθαναήλ για τον Ναζωραίο που είναι ο υποσχεθείς Μεσσίας. Κανένα όμως επιχείρημα δεν έχει τη βαρύτητα αυτής της απλής πρόσκλησης - “Ερχου και ιδέ”.

Σ’ αυτό το κεφάλαιο βλέπουμε κάποια από τα πιο υπέροχα ονόματα και τίτλους του Κυρίου Ιησού Χριστού που αφορούν στις παρούσες αιώνιες δόξες Του όσο και στις μέλλουσες: Λόγος, Ζωή, Φώς, μονογενής Υιός στον κόλπο του Πατρός, Αμνός του Θεού, Διδάσκαλος, Μεσσίας ή Χριστός, Ναζωραίος, Βασιλεύς του Ισραήλ και Υιός του ανθρώπου.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 2:1-12

Ο Κύριος Ιησούς έχει προσκληθεί σ’ ένα γάμο. Ας σημειώσουμε όμως ότι ολόκληρη η σκηνή λαμβάνει χώρα έξω από το δωμάτιο που γίνεται η γιορτή και τίποτα δεν μας αναφέρεται γι’ αυτούς που παντρεύονται. Ολα όσα γνωρίζουμε γι’ αυτούς είναι ότι είχαν την ευχάριστη σκέψη να προσκαλέσουν τον Κύριο Ιησού και τους μαθητές Του στο γάμο. Αγαπητοί φίλοι είμαστε σε θέση να συμπεριλάβουμε τον Κύριο σε όλες μας τις δραστηριότητες; Θα ήταν Αυτός ελεύθερος να είναι κοντά μας στις οικογενειακές μας γιορτές και διασκεδάσεις; Είναι ο Μόνος που μπορεί να εξασφαλίσει σε μάς την αληθινή χαρά η οποία εικονίζεται μέσα στο Λόγο του Θεού με τον οίνο. Ωστόσο το νερό προορίζεται για τον καθαρισμό και αυτό παράγει τον οίνο της χαράς. Το ίδιο θα συμβεί με τον λαό Ισραήλ, όταν αυτός αποκατασταθεί, αλλά και μ’ εμάς επίσης: δεν δοκιμάζουμε πνευματική χαρά παρά μόνο στο μέτρο που πραγματοποιούμε την αυτοκατάκρισή μας.

Ο τρόπος του ανθρώπου είναι να προσφέρει τον καλό οίνο στην αρχή (εδ. 10). Εχει ζήλο από τη νεότητά του ν’ απολαύσει όλα όσα μπορεί να του προσφέρει η ζωή. Λίγο-λίγο με τον καιρό έρχονται οι ανησυχίες, θλίψη, παρακμή και θάνατος. Ο καλός ο οίνος διατέθηκε στην αρχή. Ο Κύριος Ιησούς ενεργεί εντελώς διαφορετικά. Προετοίμασε για τους δικούς Του αιώνιες χαρές, οι οποίες δεν είναι δυνατόν να συγκριθούν με κανένα τρόπο με τη μάταιη ευτυχία αυτού του κόσμου. Ας μην επιθυμούμε τίποτα περισσότερο απ’ αυτές.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 2:13-25

Από την Καπερναούμ ο Κύριος Ιησούς πηγαίνει στην Ιερουσαλήμ. Πλησιάζει το Ιουδαϊκό Πάσχα. Αυτή η γιορτή δεν έχει πλέον το χαρακτήρα μιας “γιορτής του Κυρίου”, ούτε μιας “άγιας σύναξης” (Λευιτικό 23:2, πρβλ. Ιωαν. 7: 2). Ο ναός είναι γεμάτος με εμπόρους που πουλάνε τα διάφορα ζώα, απαραίτητα για τις θυσίες. Ο Κύριος Ιησούς αγανακτησμένος απ’ αυτή την αγοραπωλησία ντροπής καθαρίζει τον οίκο του Πατρός Του (εδ. 16).

Χριστιανοί φίλοι, το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Αν επιτρέψατε στους εαυτούς σας να εισβάλουν και να πάρουν θέση σ’ αυτό ακάθαρτες συνήθειες και σκέψεις, θα πρέπει ν’ αφήσετε τον Κύριο να βάλει τα πάντα σε τάξη και να σας αγιάσει. Ενδιαφέρεται πολύ ν’ αγαπήσετε τον Πατέρα Του.

Οι άνθρωποι για τους οποίους μιλούν τα εδάφια 23-25 πίστεψαν στον Κύριο Ιησού με τη διάνοιά τους, χωρίς όμως οι καρδιές τους να έχουν επηρεαστεί καθόλου. Αναγνωρίζουν τη δύναμή Του για τα θαύματα που κάνει, αλλά αυτό δεν ήταν πίστη κι έτσι ο Κύριος Ιησούς δεν τους εμπιστεύεται ο Ιδιος. Γιατί “η πίστη είναι εξ’ ακοής, η δέ ακοή “διά του λόγου του Θεού” (πρβλ. εδ. 22 με Ρωμαίους 10:17). Η τέλεια γνώση που έχει ο Κύριος Ιησούς για την ανθρώπινη καρδιά είναι απόδειξη της θεότητός Του (εδ. 25, διάβασε Ιερεμίας 17:9, 10). Η αγάπη Του όμως δεν παγώνει εξαιτίας αυτής της γνώσης Του, γιατί ο λόγος που τους αγαπά δεν πηγάζει από τους ανθρώπους που αγαπά. Πηγάζει μέσ’ από τον Ιδιο.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 3:1-21

Γεμάτος φόβο, οδηγούμενος από τις ανάγκες της ψυχής του ο Νικόδημος πηγαίνει να συναντήσει τον Μόνο που είναι η ζωή και το φώς (1:4, 5). Αυτός ο άρχων των Ιουδαίων, ο έξοχος διδάσκαλος του Ισραήλ, μαθαίνει από τον θείο Διδάσκαλο μια αλήθεια που του είναι άγνωστη καθώς είναι ταπεινωτική γι’ αυτόν.

Ούτε τα προσόντα του, ούτε η γνώση του, ούτε οποιαδήποτε απ’ τις ανθρώπινες ικανότητές του παρέχουν κάποιο δικαίωμα στη βασιλεία του Θεού. Οπως ακριβώς ήρθαμε στον ανθρώπινο κόσμο με τη φυσική γέννηση, μια άλλη γέννηση είναι απαραίτητη για να μας οδηγήσει στο πνευματικό βασίλειο.

Στην απόκριση του Κυρίου βρίσκουμε δύο “πρέπει”. Το ένα απευθύνεται στον άνθρωπο. “Πρέπει να γεννηθήτε άνωθεν”. Tο άλλο τρομερό πανομοιότυπο αυτού, αφορά τον θαυμαστό μας Σωτήρα τον Ιδιο. “Πρέπει να υψωθεί ο Υιός του ανθρώπου”. Ο Ιησούς Χριστός υψώθηκε στο σταυρό, μου φανερώθηκε με τα μάτια της πίστης, με σώζει απ’ την αιώνια καταδίκη (εδ. 14, 15, Αριθμ. 21: 8, 9). Καθώς Τον σκέπτομαι μαθαίνω να γνωρίζω την αγάπη του Θεού για τον κόσμο (και για μένα προσωπικά) και την υπέρτατη απόδειξη αυτής της αγάπης Του. Ο κόσμος δεν θα κριθεί χωρίς πρώτα να έχει αγαπηθεί. Ολόκληρο το ευαγγέλιο περιέχεται στο θαυμαστό εδάφιο 16 - το μέσον της σωτηρίας για αναρίθμητους αμαρτωλούς, ένα εδάφιο που δεν θά’ πρεπε ποτέ να παύσει να μας εκπλήσσει!

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 3:22-36

Οι μαθητές του Ιωάννη αισθάνονται κάποια ζηλοτυπία βλέποντας τον διδάσκαλό τους να χάνει την σπουδαιότητά του και κάποιος άλλος να γίνεται πιο σημαντικός (εδ. 26, 4:1). Με εξαίρεση δύο απ’ αυτούς (ο ένας ήταν ο Ανδρέας) που είχαν αφήσει τον Ιωάννη για ν’ ακολουθήσουν τον Κύριο Ιησού (1:37), αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν καταλάβει ποιά ήταν ακριβώς η αποστολή του Προδρόμου. Αυτός ήταν ο φίλος του Νυμφίου, και αυτό που προκάλεσε την δυσαρέσκεια των μαθητών του, αντιθέτως σ’ αυτόν προκάλεσε πλήρη χαρά (εδ. 29). Ηταν ευτυχισμένος να στέκεται στην άκρη ενώπιον του Κυρίου. Η θαυμαστή του απόκριση θα έπρεπε να χαραχθεί στην κάθε μια απ’ τις καρδιές μας σαν σύνθημα: “Εκείνος πρέπει να αυξάνει, εγώ δέ να ελαττώνομαι” (εδ. 30). Αυτά τα λόγια δίνουν την ευκαιρία στον Ιωάννη να εξυψώσει τον Κύριο Ιησού: Είναι υπεράνω όλων των ανθρώπων όχι γιατί ο κόσμος αναγνωρίζει εξουσία σ’ Αυτόν, αλλά διότι έρχεται από ψηλά (εδ. 31), και δεν έρχεται από ψηλά σαν ένας άγγελος, αλλά σαν το αντικείμενο όλης της στοργής του Πατρός, σαν κληρονόμος Του (Εβρ. 1:2). Μια τέτοια επίσκεψη βάζει σε δοκιμασία ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και το διαιρεί σε δύο ομάδες. Πρώτα σ’αυτούς που πιστεύουν στον Υιό – αυτοί έλαβαν ήδη από τώρα την αιώνια ζωή. Οσο γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν – τί τρομερή σκέψη – η οργή του Θεού θα μένει πάνω τους. Σε ποιά ομάδα ανήκεις; (20:31).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 4:1-18

Δεν είναι μόνο γι’ ανθρώπους μεγάλης εκτίμησης, όπως ο Νικόδημος που ο Θεός έδωσε προσφορά τον Υιό Του τον μονογεννή. Αυτό το θαυμαστό δώρο του Θεού (εδ. 10) το επωφελήθηκαν δωρεάν και οι πιο καταφρονημένοι αμαρτωλοί. Τί εικόνα έχουμε εδώ! Στην ασύληπτη ταπείνωσή Του ο Υιός του Θεού κάθεται στην πλευρά αυτού του πηγαδιού, αληθινός άνθρωπος, δοκιμάζοντας κούραση και δίψα, και σκεφτόμενος την σωτηρία των όντων που έχει δημιουργήσει. Μια γυναίκα Τον πλησιάζει. Πρόσεξε πώς ο Κύριος Ιησούς κερδίζει την εμπιστοσύνη της. Της ζητάει να κάνει κάτι γι’ Αυτόν και βάζει τον Εαυτό Του στο ίδιο επίπεδο μ’ αυτήν μιλώντας της για κάτι που η ίδια γνωρίζει. Απελπισμένη αυτή η γυναίκα για να βρεί ευτυχία είχε πιεί απ’ τα βαθειά απατηλά νερά αυτού του κόσμου. Εψαξε γι’ αυτή την ευτυχία παίρνοντας πέντε άντρες. Πάντα όμως διψούσε ξανά. Τώρα ο Σωτήρας έφερε στο νού της το “ζωντανό νερό” του οποίου ο Ιδιος είναι η πηγή (εδ. 10, 13, 14), (Ιερεμ. 2:13, 18, 17:13). Αυτή δεν κατάλαβε τη φύση αυτού του λόγου, όμως η Σαμαρείτισα γυναίκα κινήθηκε να Τον ρωτήσει πώς θα μπορούσε να δεχτεί το θαυμαστό αυτό δώρο. Ωστόσο ο Κύριος είναι απαραίτητο να θέσει πρώτα τον δάκτυλο σε ότι δεν είναι σωστό στη ζωή αυτής της γυναίκας (εδ. 16-18). Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει ευτυχής παρά μόνο αν το φώς του Θεού εισχωρήσει στη συνείδησή του. Στον Ιησού η χάρις είναι αχώριστη απ’ την αλήθεια (1:17).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 4:19-38

Είναι αξιοσημείωτο πράγμα ότι η πρώτη διδασκαλία του Κυρίου σ’ αυτή τη φτωχή Σαμαρείτισα γυναίκα δεν αφορά τη συμπεριφορά της αλλά τη λατρεία η οποία είναι η θαυμάσια υπηρεσία όλων των πιστών.

Πού, πότε και πώς θα έπρεπε να δίνουν τον αίνο στον Κύριο; Η θρησκεία των τύπων και των τελετών τέθηκε κατά μέρος. “Η ώρα έρχεται – και ήδη είναι” – “για λατρεία εν πνεύματι και αληθεία”. Σε ποιόν και διαμέσου ποίου πρέπει ν’ αποδίδεται η λατρεία; Οχι πλέον στον ΚΥΡΙΟ το Θεό του Ισραήλ, αλλά στον Πατέρα, σύμφωνα με μια εντελώς νέα σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπων – αυτή των τέκνων. Σ’ αυτά τα τέκνα ανήκει έκτοτε ν’ αποδίδουν τον αίνο. Εχουν ονομαστεί αληθινοί λατρευτές. Εσύ που εκλέχτηκες απ’ το Θεό γι’ αυτό το σκοπό θ’ αρνηθείς στον Κύριο τον καρπό του έργου Του;

Σύντομα καθώς ακούει αυτά τα λόγια η γυναίκα, αφήνει τη στάμνα της και τρέχει στην πόλη να πεί στον καθένα για το πρόσωπο που συνάντησε. Οσο για τους μαθητές βλέπουν τη δική τους ανικανότητα να εισέλθουν στις σκέψεις του Διδασκάλου τους. Ο Κύριος παίρνει δύναμη και χαρά από την κοινωνία Του με τον Πατέρα (εδ. 34), και απ’ τα περιστατικά που έχει ενώπιόν Του. Είχε ήδη διακρίνει τον μελλοντικό θερισμό: το πλήθος όλων αυτών που ετοιμαζόταν να εξαγοράσει (εδ. 35, Ψαλμ. 126:6).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 4:39-54

Ο Ιησούς περνάει δύο ημέρες με αυτούς τους Σαμαρείτες που όπως και ο Ιδιος ήταν περιφρονημένοι (κεφ. 8: 48). Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ Αυτόν όχι πλέον μόνο απ’ τη μαρτυρία της γυναίκας αλλά εξ’ αιτίας της προσωπικής επαφής που είχαν με το “Σωτήρα του κόσμου” (εδ. 42, 1 Ιωαν. 4:14). Αγαπητοί φίλοι ας μην ησυχάζουμε γνωρίζοντας την εμπειρία άλλων ανθρώπων με τον Κύριο. Βεβαιωθείτε ότι έχετε κάνει μια προσωπική κι αποφασιστική συνάντηση μ’ Αυτόν.

Επειτα ο Κύριος Ιησούς πηγαίνει στη Γαλιλαία. Εκεί συναντά έναν ευγενή θλιμένο άνθρωπο εξ’ αιτίας του υιού του που είναι ετοιμοθάνατος, και που επιμένει να τον θεραπεύσει ο Διδάσκαλος. Αυτός ο άνθρωπος διαφέρει πολύ από τον Ρωμαίο Εκατόνταρχο με την μεγάλη πίστη στην ίδια πόλη της Καπερναούμ. Εκείνος δεν θεώρησε τον εαυτό του άξιο μιας επίσκεψης από τον Κύριο και ήταν ευτυχής μ’ ένα μόνο λόγο που θα θεράπευε τον υπηρέτη του (Λουκά 7:7). Ο Κύριος Ιησούς ξεκινάει λέγοντας σ’ αυτόν τον ανήσυχο πατέρα ότι πίστη είναι να πιστεύσεις απλά στο Λόγο Του χωρίς να χρειάζεται να δείς οτιδήποτε (εδ. 48, 2:23). Ετσι για να δοκιμάσει ο Κύριος αυτόν τον άνθρωπο δεν πηγαίνει μαζί του, και η δύναμη του θανάτου νικήθηκε από τη δύναμη της Ζωής που έρχεται από ψηλά (1 Ιωαν. 5:12).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 5:1-14

Η κολυμβήθρα της Βηθεσδά (που σημαίνει οίκος ελέους) ήταν μια εικόνα των καιρών της Παλαιάς Διαθήκης. Οι ανάπηροι έπρεπε να έχουν τη δύναμη να φτάσουν μόνοι τους στο νερό που θεραπεύει, αλλά για να έχουν αυτή τη δύναμη θά’ πρεπε να είναι ήδη θεραπευμένοι. Ομοίως και ο Νόμος μπορεί να δώσει ζωή σ’ ένα πρόσωπο που μπορεί να εκπληρώσει τις εντολές του, αλλά κανένας άνθρωπος δεν είναι ικανός γι’ αυτό, εκτός αν έχει δεχτεί τη ζωή που χαρίζει ο Θεός. Κάποιος ίσως αναρωτηθεί γιατί μεταξύ αυτού του πλήθους των αρρώστων, τυφλών και χωλών ανθρώπων, ο Κύριος Ιησούς φαίνεται ότι ενδιαφέρεται μόνο γι’ αυτόν τον παραλυτικό; Αυτό συμβαίνει διότι για να επωφεληθεί κάποιος από τη χάρη Του, είναι απαραίτητες δύο καταστάσεις: πρέπει να φανερωθούν η επιθυμία και η ανάγκη. Αυτά τα δύο συναισθήματα αποκαλύφτηκαν απ’ την ερώτηση του Κυρίου “θέλεις να γίνεις υγιής”; Και η απόκριση απ’ αυτόν τον δυστυχή άνθρωπο “δεν έχω άνθρωπο . . .” Κάποιος πάντα πηγαίνει στο νερό πριν απ’ αυτόν. Η κουρασμένη και δυστυχισμένη του ζωή πέρασε απ’ την μια απάτη στην άλλη. Αναμφίβολα θα είχε δεχτεί τη βοήθεια απ’ την οικογένειά του ή τους φίλους του, αλλ’ αυτοί είχαν απομακρυνθεί προ καιρού. Ετσι πέρασαν όχι λιγότερο από 38 χρόνια που έχασε και την τελευταία του αυταπάτη. Τώρα που δεν έχει κανέναν απολύτως για να τον βοηθήσει μπορεί να επιστρέψει στον Κύριο Ιησού. Φίλε μου εάν εξακολουθείς να μην είσαι αναγεννημένος μην περιμένεις άλλο για ν’ αναγνωρίσεις ότι μόνο ο Κύριος Ιησούς μπορεί να σε σώσει. Θέλεις όμως πραγματικά να σωθείς;

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 5:15-30

Το μίσος των Ιουδαίων έδωσε την ευκαιρία στον Κύριο Ιησού ν’ αποκαλύψει τις δόξες Του περισσότερο: 1^ον Το έργο της αγάπης Του απομακρύνοντας την αμαρτία από τον κόσμο (εδ. 17, 1:29). Αντιμέτωπος με την κατάπτωση του δημιουργήματός Του, ο Υιός όπως κι ο Πατήρ δεν μπορούσε ν’ αναπαυθεί. 2^ον Η αιώνια αγάπη του Πατρός γι’ Αυτόν τον Υιό, με τον οποίο μοιράζεται όλες Του τις βουλές (εδ. 20, 3:25). 3^ον Η δύναμη της ζωής που είναι σ’ Αυτόν (εδ. 21, 26) για να παρέχει τώρα την αιώνια ζωή σ’ όλους όσους Τον δέχονται (εδ. 24). Θα εξασκήσει πάλι αυτή τη δύναμη την ημέρα που θα έρθει ν’ αναστήσει τους νεκρούς (εδ. 28, 29). 4^ον Η κρίση που Του έχει δοθεί, στον χαρακτήρα Του σαν Υιός του Ανθρώπου (εδ. 22, 27). 5^ον Τέλος στα εδάφια 19, 30 βλέπουμε την υπακοή Του! Τι μεγάλη αξία έχει η δική Του υπακοή αφού πραγματοποιείται από τον Μόνο που έχει το δικαίωμα της υπακοής από το κάθε Του δημιούργημα (εδ. 23). Αν ο Κύριος μιλάει για τις δικές Του δόξες είναι γιατί αυτές είναι άλυτα συνδεδεμένες μ’ αυτές του Πατρός Του. Μή τιμώντας τον Υιό προσβάλλουμε Αυτόν που Τον έστειλε (εδ. 23, 1 Ιωαν. 2:23).

Αγαπητοί φίλοι βλέποντας όλες τις τελειότητες του Σωτήρα μας, ας Τον θαυμάζουμε (εδ. 20 τέλος) κι ας Τον λατρεύουμε.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 5:31-47

Ο Κύριος Ιησούς αποκρίνεται στους Ιουδαίους απίστους επικαλούμενος τέσσερις μαρτυρίες γι’ Αυτόν. Αυτή του Ιωάννη (εδ. 32-35), αυτή των έργων Του (εδ. 36), αυτή του Πατέρα που στον ποταμό Ιορδάνη είχε υποδείξει τον αγαπητό Του Υιό (εδ. 37) και τέλος αυτή των Γραφών (εδ. 39). Υπάρχουν πολλές αναφορές για το Μεσσία στα βιβλία του Μωυσή (εδ. 46, Γένεσις 49: 10, 25, Αριθμοί 24: 17). Ενώ οι Ιουδαίοι υποστήριζαν ότι τιμούσαν τον Μωϋσή, δεν πίστευαν τους λόγους του γιατί απέρριπταν Εκείνον για τον οποίο προφήτευε (εδ. 46, Δευτερον. 18:15). Αντιθέτως θα είναι έτοιμοι να δεχτούν τον Αντίχριστο (εδ. 43).

“Ερευνάτε τας Γραφάς” συμβουλεύει ο Κύριος. Είναι μέσω αυτών που μπορούμε να βελτιώσουμε τη γνώση μας για το αιώνιό Του Πρόσωπο.

Δεχόμενοι τη δόξα απ’ τους ανθρώπους και ζητώντας τους επαίνους τους είναι ένα σχήμα απιστίας (εδ. 44). Ο Θεός δηλώνει ότι είμαστε “μηδέν” (Γαλ. 6:3), και δεν υπάρχει τίποτα εντός μας που να μπορούμε να καυχηθούμε (2 Κορινθ. 10:17). Πόσο συχνά όμως ικανοποιούμαστε με το πόσο καλοί είμαστε σε άλλα πράγματα απ’ το να πιστεύουμε σ’ Αυτόν! Ο Κύριος Ιησούς δεν αναζητούσε καμιά δόξα απ’ τους ανθρώπους (εδ. 41, 1 Θεσσαλ. 2:6). Θά’ πρεπε να είμαστε άξιοι να Του μοιάζουμε αν έχουμε μέσα μας την αγάπη του Θεού και την επιθυμία να Τον ευαρεστούμε (εδ. 42).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 6:1-21

Τα πλήθη ακολούθησαν τον Κύριο Ιησού. Ομως σαν πολλούς στη Χριστιανοσύνη, αυτό που τους τράβηξε είναι η δύναμή Του περισσότερο παρά η χάρις και οι ηθικές Του τελειότητες. Αυτά τα χαρακτηριστικά όπως μας τα παρουσιάζει ο Κύριος, φανερώνονται μαζί γι’ άλλη μια φορά με τον πολλαπλασιασμό των άρτων. Το μικρό παιδί που αναφέρθηκε στο εδ. 9 μας υπενθυμίζει ότι παρ’ όλο που μπορεί να είμαστε νέοι, μπορούμε να προσφέρουμε κάτι για τον Κύριο και για το καλό των άλλων. Φαίνεται να ήταν το μόνο που σκέφτηκε να προμηθευτεί την τροφή του. Δεχόμενο να θέσει αυτό το λίγο που είχε, στη διάθεση του Κυρίου, γίνεται το μέσον για να εκπληρωθούν οι ανάγκες 5000 ανθρώπων. Οταν θέλει ο Κύριος να μας χρησιμοποιήσει, ας μην φέρνουμε σαν δικαιολογία την νεότητά μας ή την ανεπάρκεια των πόρων μας. Αυτός ο Ιδιος γνωρίζει πώς να τα χρησιμοποιήσει (Ιερεμίας 1:6, 7).

Μετά απ’ αυτό το θαύμα οι άνθρωποι θέλουν να πάρουν τον Κύριο Ιησού και να “Τον κάνουν βασιλιά”. Δεν μπορεί όμως να δεχτεί το βασίλειο από τα χέρια των ανθρώπων (5:41), ακόμα περισσότερο δε από τα χέρια του Σατανά (Ματθ. 4:8-10). Μόνο ο Θεός θα Τον κάνει βασιλιά (Ψαλμ. 2:6).

Τέλος σε μια άλλη σκηνή που είναι φωτισμένη επίσης από τη δύναμη και τη χάρη Του, Τον βλέπουμε να έρχεται να συναντήσει τους μαθητές Του στη φουρτουνιασμένη θάλασσα και να ησυχάζει τους φόβους τους.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 6:22-36

Ο Κύριος δεν εξαπατάται. Αυτά τα πλήθη Τον ακολουθούν μ’ ένα πολύ χαμηλό, επίγειο σκοπό: ελπίζουν ότι θα συνεχίσει να τους προσφέρει άρτο. Γι’ αυτό το λόγο τους παραγγέλλει να εργαστούν για τον ουρανό (εδ. 27). Ας διερωτηθούμε αν το έργο μας έχει σαν προτεραιότητα “τα άνω” που τρέφουν την ψυχή μας και παραμένουν, ή τα πράγματα αυτού του κόσμου που προορίζονται εις απώλειαν. Μήπως όμως αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνουμε έργα για να σωθούμε; Πολλοί άνθρωποι στη Χριστιανοσύνη σήμερα εξακολουθούν να πιστεύουν αυτό (εδ. 28). Ομως ο Λόγος του Θεού δηλώνει ότι “κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως . . . ουχί εξ έργων” (Εφεσ. 2: 8-10). Ο Θεός αναγνωρίζει μόνο ένα έργο – και είναι Αυτός που εργάζεται αυτό το έργο σε μάς: να πιστεύσουμε στον Σωτήρα τον οποίο μας έδωσε (εδ. 29). Τα πάντα έρχονται από Αυτόν: το ζωντανό νερό (Αγιο Πνεύμα 4:10) και ο άρτος της ζωής (ο ίδιος ο Χριστός εδ. 35). Γιατί τότε δεν είναι οι ψυχές μας πάντοτε ικανοποιημένες; Μήπως ο Κύριος δεν τήρησε τις υποσχέσεις Του; (εδ. 35, 4:14). Φυσικά όχι! Εμείς δεν εκπληρούμε πάντα τις προϋποθέσεις: ο Κύριος Ιησούς λέει: “Αυτός που θα πιστεύσει σε μένα, δεν θα διψάσει ποτέ”. Οπως χρειαζόμαστε την πίστη για να σωθούμε, την χρειαζόμαστε και καθημερινά για να μπορούμε να ξεδιψάμε με την πληρότητά Του.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 6:37-50

“Τον ερχόμενο προς εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω” υπόσχεται ο αγαπητός Σωτήρας (εδ. 37). Πήγαινε σ’ Αυτόν αν δεν το έχεις κάνει ήδη. Αυτός δεν θα σε διώξει μακριά.

Για να έρθει όμως κάποιος στον Κύριο Ιησού, πρέπει να εκπληρωθεί στην καρδιά του ένα έργο του Πνεύματος. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει κάποιο βήμα προς το Θεό, εκτός αν ο Ιδιος τον ελκύσει (εδ. 44). Ισως κάποιος πεί: “ώστε, δεν φταίω εγώ αν δεν έχω αναγεννηθεί”. Αντιθέτως είσαι αιώνια υπεύθυνος αν θα επιτρέψεις σ’ αυτό το θείο έργο να πάρει θέση στην καρδιά σου. Ακόμα κι αυτή τη στιγμή, ο Θεός σε καλεί προς Αυτόν. Μην Του αντιστέκεσαι περισσότερο.

Η χάρις που φανερώνει ο Κύριος Ιησούς προς τον αμαρτωλό είναι η έκφραση της αγάπης Του. Είναι όμως και το θέλημα του Θεού που επιθυμεί να χαρίσει την αιώνια ζωή στο πλάσμα Του (εδ. 40). Ο Κύριος Ιησούς τώρα έχει έρθει για να εκπληρώσει αυτό το θέλημα και τίποτα περισσότερο (εδ. 38, πρβλ. Εβραίους 10:9, “Ιδού έρχομαι, διά να κάμω, ώ Θεέ, το θέλημά σου”).

Ο άνθρωπος έχει ένα σώμα και μια ψυχή. Γι’ αυτό δεν μπορεί να ζήσει μόνο με άρτο, ο οποίος τρέφει μόνο το σώμα του. Η ψυχή του χρειάζεται κι αυτή τροφή η οποία βρίσκεται μονάχα στον θείο Λόγο, τον ουράνιο άρτο, στον Ιδιο τον Χριστό (Λουκά 4:4).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 6:51-71

Παρά την υπόσχεση που τους είχε δώσει ο Θεός όταν ο λαός Ισραήλ βρήκε το μάννα στην έρημο, αυτοί ρώταγαν ο ένας τον άλλο “τί είναι τούτο” (Εξοδος 16:15). Τώρα η ίδια απιστία φανερώνεται και στους απογόνους τους. Συζητούν μεταξύ τους γι’ αυτή την παράξενη τροφή που τους μίλησε ο Κύριος. Η σάρκα Του και το αίμα Του. Με άλλα λόγια ο θάνατός Του. Ενας ζωντανός Χριστός εδώ κάτω δεν αρκεί για να χαρίσει ζωή στις ψυχές μας. Πρέπει να οικειοποιηθούμε το θάνατό Του ο καθένας μας προσωπικά (αυτή είναι η εικόνα του να φάμε τη σάρκα Του και να πιούμε το αίμα Του) για να έχουμε αιώνια ζωή. Ετσι θα πρέπει να ταυτιζόμαστε μαζί Του καθημερινά στο θάνατό Του. Είμαστε νεκροί με Αυτόν σε σχέση με τον κόσμο και την αμαρτία. Ο φυσικός άνθρωπος δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό. Εχει πάντα την επιθυμία ν’ ακολουθεί ένα παράδειγμα, αλλά είναι πολύ σκληρό γι’ αυτόν ν’ αναγνωρίζει την δική του καταδικασμένη φύση για την οποία μιλάει ο θάνατος του Χριστού.

Αντί να συζητήσουν με τον Κύριο, πολλοί οι οποίοι είχαν ομολογήσει ότι είναι μαθητές Του, απομακρύνονται δυσαρεστημένοι εξ’ αιτίας των λόγων Του. Αυτός δεν προσπαθεί να τους κρατήσει μετριάζοντας την αλήθεια, αλλά εξετάζει τις καρδιές αυτών που έμειναν, “μήπως και σείς θέλετε να υπάγετε; . . .” Κύριε προς τίνα θέλομεν υπάγει; Είναι η γλυκιά απόκριση του Πέτρου. Είθε να είναι και η δική μας (εδ. 68, 69, διαβ. Εβρ. 10:38, 39).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 7:1-24

Οι αδελφοί του Κυρίου Ιησού ήταν μεταξύ αυτών που δεν είχαν πιστέψει, γιατί απέβλεπαν στη δόξα που έρχεται απ’ τους ανθρώπους (εδ. 4, 5, 5:44). Προσδοκούσαν ότι η δημοτικότητά Του θ’ αντανακλούσε στις οικογένειές τους, ενώ αν είχαν πιστέψει ότι ήτανο Υιός του Θεού θα γνώριζαν για την απόσταση που τους χώριζε απ’ Αυτόν (διαβ. Λουκά 8:21, 2 Κορ. 5:16). Στη συνέχεια οι αδελφοί του Ιησού πίστεψαν σ’ Αυτόν και βρέθηκαν μεταξύ των μαθητών (Πραξ. 1:14).

Οι αρχές τους εδώ ήταν όπως όλων των ανθρώπων: να αξιοποιήσουν τα χαρίσματά Του και τις ικανότητές Του για το δικό Του συμφέρον, ώστε να γίνει γνωστός και να τιμηθεί (εδ. 4). Αντίθετα ο Κύριος ποτέ δεν έπαψε ν’ αναζητά τη δόξα Εκείνου που Τον απέστειλε (εδ. 18). Ετσι πήγε στην γιορτή μόνο τη στιγμή που ο Θεός επέλεξε. Πόσο πολύ απέχουμε πολλές φορές από το Τέλειο Υπόδειγμα! Πολλές από τις θλίψεις μας προέρχονται είτε απ’ τη βιασύνη μας να ενεργήσουμε, είτε απ’ την καθυστέρησή μας να υπακούσουμε στις εντολές του Θεού. Το εδάφιο 17 μας υπενθυμίζει ότι υπακοή στο θέλημα του Θεού είναι το μέσον για τον καθένα μας να γνωρίσει την αλήθεια.

Στην Ιερουσαλήμ ο Κύριος Ιησούς συναντάει αυτούς τους γεμάτους μίσος Ιουδαίους που ζητούν να Τον θανατώσουν, απ’ τη στιγμή που θεράπευσε στη Βηθεσδά τον παραλυτικό την ημέρα του Σαββάτου (εδ. 1, 5:16).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 7:25-36

Το εδάφιο 25 συγκρινόμενο με το εδάφιο 20 αποδεικνύει την υποκρισία αυτών των Ιουδαίων. Οπως και σήμερα μάταιες επιχειρηματολογίες γίνονται ως προς τον Κύριο Ιησού! Ο καθένας λέει τη γνώμη του, και η γνώμη των αρχόντων συζητιέται. Στην πραγματικότητα αν η παρουσία και τα λόγια του Κυρίου δημιουργούν τέτοιο θυμό, είναι γιατί αυτοί οι άνθρωποι ταράσσονται εσωτερικά απ’ αυτή τη φωνή την οποία συναισθάνονται αλλά δεν την παραδέχονται, ότι είναι η φωνή του Θεού (πρβλ. εδ. 28). Προσπαθούν να ξεφύγουν απ’ αυτή την κατάσταση πείθοντας τους εαυτούς τους ότι αυτός ο Γαλιλαίος δεν μπορεί να είναι ο Χριστός επειδή γνωρίζουν την οικογένειά Του και τον τόπο καταγωγής Του. “Πράγματι, με γνωρίζετε”, τους απαντά ο Ιησούς. “Και περισσότερο απ’ όσο νομίζετε, η συνείδησή σας σας λέει ποιός είμαι και σας κατηγορεί”.

Είναι πολύ σοβαρό ν’ ακούμε τον Κύριο να φωνάζει σ’ αυτά τα πλήθη (εδ. 28, 37, πρβλ. Παροιμ. 8:1, 9:3). Σήμερα επίσης, δεν μπορεί να πεί κανείς ότι δεν άκουσε.

“Οπου είμαι εγώ, σείς δεν δύνασθε να έλθητε” δηλώνει ο Ιησούς σε όλους τους απίστους (εδ. 34). Αλλά όσον αφορά τους δικούς Του, έχουν την υπόσχεση μιας άπειρα μεγάλης ανταμοιβής: “Και αφού υπάγω . . . θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να ήσθε και σείς όπου είμαι εγώ” (14:3). Αγαπητέ αναγνώστη, ποιά απ’ τις δύο παραπάνω φράσεις θα μπορούσε ν’ απευθύνει ο Κύριος σ’ εσένα; Πού θα περάσεις την αιωνιότητα;

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 7:37-53

Τα κεφάλαια 6 και 7 μας κάνουν να σκεφτούμε τα κεφάλαια 16 και 17 του βιβλίου της Εξόδου. Στο κεφάλαιο 6 ο Κύριος Ιησούς φανερώνεται σαν ο αληθινός άρτος που ήλθε απ’ τον ορανό, και το μάννα είναι μια εικόνα Του στο βιβλίο της Εξόδου. Τώρα είναι ενώπιόν μας σαν την πέτρα της Εξόδου 17 από την οποία αναβλύζει άφθονο το ύδωρ της ζωής. Ο Ησαίας στο κεφάλαιο 55 του βιβλίου του προσκάλεσε “καθέναν που διψάει” να έρθει στα ύδατα της χάριτος. Εδώ όμως είναι ο Ιδιος ο Σωτήρας που φωνάζει “εάν τις διψά ας έρχηται προς εμέ και ας πίνει” (εδ. 37). Και ο πιστός, πλήρης από Αγιο Πνεύμα, γίνεται ένα κανάλι ευλογίας για άλλους (εδ. 38).

Δυστυχώς η μοναδική τους απόκριση είναι περισσότερα επιχειρήματα. Είναι ακριβώς όπως κάποιοι διψασμένοι άνθρωποι που ήρθαν σε μια πηγή καθαρών νερών κι’ αντί ν’ αρχίσουν να πίνουν, δυσανασχετούν για την χημική σύσταση του νερού ή την προέλευσή του!

Το τέλος του κεφαλαίου μας χαρίζει δύο μαρτυρίες που αναφέρονται στον Κύριο Ιησού ενώπιον των Φαρισαίων. Οι υπηρέτες που στάλθηκαν να Τον πιάσουν βεβιασμένα, αναγνωρίζουν ότι οι λόγοι Του δεν είναι λόγοι ανθρώπου. “Ποτέ δεν ελάλησε άνθρωπος ούτω”. Στη συνέχεια ο Νικόδημος υποστηρίζει δειλά τον Μόνο με τον Οποίο στο κεφάλαιο 3 είχε μια προσωπική και αξέχαστη συνάντηση.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 8:1-20

Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι σκέφτονται ότι μπορούν να κάνουν τον Κύριο να πέσει σε κάποια λεπτή παγίδα. Η χάρις και η αλήθεια έγιναν διά Ιησού Χριστού (1: 17). Αν θα καταδίκαζε αυτή την ένοχη γυναίκα, τότε πού είναι η χάρις την οποία όλοι γνωρίζουν; (Λουκά 4:22). Αν την είχε απαλλάξει αυτό δεν θα ήταν προς ζημία της αλήθειας και σε αντίθεση με το νόμο; Στην αλάνθαστη σοφία Του ο Κύριος Ιησούς τους φανερώνει ότι ο νόμος απευθύνεται στον καθένα από εμάς. Συγκρίνεται μ’ ένα ξίφος χωρίς λαβή το οποίο πρώτα απ’ όλα πληγώνει αυτόν που το χρησιμοποιεί.

Αλοίμονο αντί να ομολογήσουν αυτοί οι άνθρωποι τις αμαρτίες τους, για τις οποίες τους έγινε τώρα μια ενθύμιση, οι κατήγοροι αποχωρούν ο ένας μετά τον άλλο γεμάτοι σύγχιση (Ιώβ 5:13). “Το φώς του κόσμου είναι ενώπιόν τους (εδ. 12). Αλλά οι “άνθρωποι αγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φώς”, σαν τα έντομα που κρύβονται οπουδήποτε όταν κάποιος σηκώνει την πέτρα που τα σκεπάζει (3:19). Ετσι ο Μόνος, που είναι χωρίς αμαρτία και είχε το δικαίωμα να τιμωρήσει, λέει στη γυναίκα, “ούτε εγώ σε καταδικάζω” και προσθέτει “ύπαγε και εις το εξής μή αμάρτανε” (εδ. 11). Πολλοί άνθρωποι κάνουν τα πάντα μέσω της καλής τους συμπεριφοράς να κερδίσουν τη συγχώρεση του Θεού, ενώ ο Κύριος ξεκινάει συγχωρώντας και μόνο μετά απ’ αυτά τα λόγια ζητάει απ’ τους ανθρώπους να μην αμαρτάνουν εις το εξής (5:14, Ψαλμ. 130:4, 1 Ιωαν. 3:9).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 8:21-36

Οι Ιουδαίοι είχαν δηλώσει στον Κύριο ότι η μαρτυρία Του δεν ήταν αληθινή (εδ. 13). Αυτό που κάνουν τώρα είναι να Τον ρωτήσουν “εσύ ποιός είσαι”; (εδ. 25). Το μόνο που μπορεί Εκείνος να τους αποκριθεί είναι “ό,τι σας λέγω απ’ αρχής”. Οι λόγοι Του είναι η τέλεια έκφραση αυτού που είναι (Ψαλμ. 17:3). Αντίθετα, ας σκεφτούμε εμείς τη διαφορά μεταξύ αυτού που λέμε ή δείχνουμε στους άλλους κι’ αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα. Ολα όσα ο Κύριος Ιησούς είπε και έκανε ήταν σε τέλεια αρμονία με το θέλημα του Πατρός Του. “Κάνω πάντα τα αρεστά εις αυτόν”, είναι ικανός να δηλώνει. Αυτός είναι ένα αμίμητο Παράδειγμα, αλλά πόσο πολύ θά’ πρεπε να προσπαθούμε να Τον μιμηθούμε!

Ο Κύριος Ιησούς κηρύττει πλήρη ελευθερία σε όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν. Ομως οι Ιουδαίοι που είναι εκεί διαμαρτύρονται “εμείς δεν εγείναμεν δούλοι εις ουδένα πώποτε” (εδ. 33). Από μια παράξενη απώλεια μνήμης ή ακόμα κι απ’ την υπερηφάνειά τους, διέγραψαν απ’ την ιστορία τους τη δουλεία στην Αίγυπτο, Βαβυλώνα . . . και στην παρούσα Ρωμαϊκή κυριαρχία. Αυτός είναι ο άνθρωπος. Δεν θα παραδεχτεί ότι είναι σκλάβος στην αμαρτία, και φαντάζεται τον εαυτό του ελεύθερο για να κάνει πάντα αυτό που τον ευχαριστεί (2 Πέτρου 2:19).

Ας αναγνωρίζουμε αγαπητοί φίλοι την τραγική κατάσταση που βρισκόμασταν, αλλά ας θυμόμαστε επίσης την αληθινή ελευθερία που ο Υιός μας χάρισε, σε μια σχέση μαζί Του ως παιδιά του Θεού.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 8:37-59

Στο κεφάλαιο 5:45 ο Κύριος ανέφερε στους Ιουδαίους την ασυνέπειά τους. Είχαν επικαλεστεί τον Μωϋσή αλλά τα γραπτά του ήταν αυτά που τους καταδίκαζαν. Εδώ επικαλούνται το προσόν ότι είναι παιδιά του Αβραάμ. Τα έργα τους όμως είναι του διαβόλου που είναι απ’ την αρχή ψεύτης και ανθρωποκτόνος. Εχει ειπωθεί κάποιες φορές – κατά τον πατέρα και ο υιός (πρβλ. Ιεζεκιήλ 16:44), και ο Κύριος δηλώνει ότι η φύση των έργων μας φανερώνει ποίου τέκνα είμαστε (1 Ιωαν. 3:7-10). Υπάρχουν μόνο δύο μεγάλες οικογένειες στη γή – αυτή του Θεού και αυτή του διαβόλου. Σε ποιά απ’ τις δύο ανήκεις; Το γεγονός ότι είμαστε παιδιά Χριστιανών γονέων δεν δίνει δικαίωμα ενώπιον του Θεού, όπως προσδοκούσαν αυτοί οι υπερήφανοι Ιουδαίοι επειδή ήταν απόγονοι του Αβραάμ. Αντιθέτως η ευθύνη τους είναι μεγαλύτερη.

“Σύ δαιμόνιον έχεις”, επαναλαμβάνουν αυτοί οι άθλιοι άνθρωποι (εδ. 48, 52, πρβλ. 7:20, 10:20). Μπορούμε να θαυμάσουμε την υπομονή του Κυρίου Ιησού. Μπροστά σ’ αυτή την απαίσια προσβολή αφήνει τον Πατέρα Του να υπερασπιστεί τη δόξα Του. Για άλλη μια φορά εδώ γίνεται Αυτός το μεγάλο μας παράδειγμα. Το δικό μας έργο είναι να γνωρίζουμε το Θεό και να φυλάμε τον Λόγο Του (εδ. 55).

“Εγώ είμαι” λέει ο Κύριος Ιησούς στο εδ. 58, όχι “μόνο ήμουν σαν μια ύπαρξη πριν τον Αβραάμ”, αλλά “εγώ είμαι αιώνια” (πρβλ. Εξοδος 3:14).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 9:1-16

Το ευαγγέλιο του Ιωάννη είναι το Ευαγγέλιο στο οποίο διαβάζουμε για προσωπικές συναντήσεις διαφόρων ατόμων με τον Κύριο: ο Νικόδημος, η Σαμαρείτισα γυναίκα, ο παραλυτικός στη Βηθεσδά . . ., άνδρες και γυναίκες σε κάθε κατάσταση έχουν συνομιλίες με τον Κύριο Ιησού προσωπικά. Εχεις αγαπητέ αναγνώστη μια προσωπική συνάντηση με τον Κύριο Ιησού;

Αυτός ο άνθρωπος που είχε γεννηθεί τυφλός, αποτυπώνει τη φυσική μας κατάσταση. Η αμαρτία μας καθιστά ανίκανους να δούμε το φώς του Θεού. Η ηθική και πνευματική μας όραση βρίσκονται στο σκοτάδι από τότε που γεννηθήκαμε. Ο Θεός επιθυμεί να μας ανοίξει τα μάτια σ’ αυτή την κατάσταση που βρισκόμαστε, για το δικό μας όφελος, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Αγιότητάς Του και σε σχέση με τον κόσμο.

Δεν είναι συνέπεια κάποιας ιδιαίτερα σοβαρής αμαρτίας η ασθένεια αυτού του ανθρώπου τον οποίο ο Θεός τιμώρησε καθώς και τους γονείς του, αλλά μια ασθένεια που θα δώσει στον Κύριο Ιησού την ευκαιρία να λάμψει έξω η χάρις Του. Ο πηλός μας υπενθυμίζει ότι έγινε άνθρωπος για να πλησιάσει τον άνθρωπο. Για να δεί όμως αυτός ο άνθρωπος πρέπει να πάει να πλυθεί – ο Λόγος (το νερό) αποκαλύπτει τον Χριστό σ’ αυτόν ως τον απεσταλμένο απ’ το Θεό (Σιλωάμ). Ο τυφλός άνθρωπος πηγαίνει πιστεύοντας, και επιστρέφει βλέποντας. Στη συνέχεια βλέπουμε τη μαρτυρία του. Οι γείτονές του, αυτοί που τον γνώριζαν καλά έμειναν έκπληκτοι. Είναι δυνατόν να είναι ο ίδιος άνθρωπος; Μια αλλαγή δεν περνάει απαρατήρητη. Εχει και η δική μας αναγέννηση εμφανίσει στη ζωή μας μια αλλαγή ορατήστον καθένα;

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 9:17-34

Ο τυφλός άνθρωπος που θεραπεύτηκε προκαλεί αμηχανία στους Φαρισαίους, εξ’ αιτίας της δύναμης που φανέρωσε ο Κύριος Ιησούς. Αρχικά προσπαθούν ν’ αποσπάσουν από τον ίδιο ή τους γονείς του έναν λόγο για να τους επιτρέψει ν’ αμφισβητήσουν αυτό το θαύμα, κι’ όταν δεν καταφέρνουν να τους κάνουν να το αρνηθούν, καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να μειώσουν τον Μόνο που το έκανε και να συσσωρεύσουν ατιμία επάνω Του (8:49). “Γνωρίζουμε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ένας αμαρτωλός” (εδ. 24) δηλώνουν αν και λίγο νωρίτερα ο Κύριος τους είχε ρωτήσει “Ποιός από σας με ελέγχει περί αμαρτίας; (8:46).

Μεταξύ αυτού του τυφλού που θεραπεύτηκε και των γονιών του υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Οι γονείς του ενδιαφέρονται λιγότερο για την αλήθεια και περισσότερο για την θρησκευτική τους υπόληψη. Το ν’ αναγνωρίσουν τον Ιησού σαν τον Χριστό και να μοιραστούν την απόρριψή Του είναι παραπάνω απ’ ότι μπορούν να σηκώσουν. Φοβούνται το όνειδος. Πόσοι πολλοί άνθρωποι σήμερα τους μοιάζουν! Από την άλλη πλευρά ο γιός τους δεν ανησυχεί καθόλου με τέτοια επιχειρήματα. Οι Φαρισαίοι δεν πέτυχαν να διώξουν την ταπεινή του εμπιστοσύνη για τον Μόνο που τον θεράπευσε. Αυτός ο άνθρωπος πέρασε απ’ το σκοτάδι στο φώς. Γι’ αυτόν δεν είναι ούτε μια θεωρία, ούτε μια διδασκαλία. Είναι ένα φανερό γεγονός. Το μόνο που αποκρίνεται είναι: “Ενα γνωρίζω, ότι ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω (εδ. 25). Μπορούμε κι εμείς να λέμε το ίδιο μαζί του;

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 9:35-41 ; 10:1-6

Ηταν καλό γι’ αυτόν τον τυφλό που θεραπεύτηκε ότι εδιώχθη έξω απ’ αυτούς τους Φαρισαίους. Γιατί εκεί συναντάει Αυτόν που είχε νωρίτερα απορριφθεί και που πήγε έξω απ’ το ναό όπως διαβάζουμε στο τέλος του προηγούμενου κεφαλαίου. Τώρα αυτός ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την αλήθεια. Μπορεί να γνωρίζει όχι μόνο την δύναμη του Κυρίου Ιησού αλλά επίσης και τον Ιδιο Προσωπικά: Εκείνον Τον οποίο είχε αναγνωρίσει ως προφήτη (εδ. 17), είναι ο Υιός του Θεού (εδ. 35-37). Πολλοί άνθρωποι ικανοποιήθηκαν γνωρίζοντας ότι έχουν σωθεί αλλά παρέμειναν χωρίς να γνωρίζουν τον Ιδιο τους τον Σωτήρα. Ισως επειδή βρίσκονται ακόμα εγκλωβισμένοι μέσα σε θρησκευτικά συστήματα και δεν έχουν την εμπειρία της παρουσίας του Κυρίου εκεί που έχει υποσχεθεί ότι βρίσκεται (Ματθ. 18:20). Ενώ ισχυρίζονται αυτοί οι Φαρισαίοι ότι βλέπουν καθαρά παραμένουν οι ίδιοι τυφλοί εξ’ αιτίας του μίσους και της θρησκευτικής τους υπερηφάνειας. Στο κεφάλαιο 8 απέρριψαν το Λόγο του Κυρίου. Στο κεφάλαιο 9 δεν θέλουν το έργο Του. Ετσι δεν έχει να κάνει τίποτα πλέον μ’ αυτούς. Ο Ιδιος καλεί το ποίμνιό Του ονομαστικά, τους οδηγεί έξω και πηγαίνει μπροστά τους. Μήπως θα μπορούσε αυτό το ποίμνιο να έχει απατηθεί και ν’ ακολουθεί έναν περίεργο που τους οδηγεί στην πλάνη; Βεβαίως όχι. Εχουν ένα αλάνθαστο μέσο για να γνωρίζουν τον Μόνο στον Οποίο ανήκουν. Γνωρίζουν τη φωνή Του. Είναι αυτή η φωνή γνωστή σε όλους τους αναγνώστες μας;

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 10:7-21

Σ’ αυτό το ευαγγέλιο δεν βρίσκουμε παραβολές. Εκείνος που είναι “ο Λόγος” μιλάει στον άνθρωπο σε μια απλή γλώσσα. Από την άλλη πλευρά ο Κύριος χρησιμοποιεί πολλές εικόνες πολύτιμες και συγκρίσεις για να γίνει ο Ιδιος γνωστός σε μάς. Σημείωσε τα εδάφια στα οποία δηλώνει: “Εγώ είμαι”, 6:35, 48, 51, 8:12, 10:7, 9, 11, 14, 11:25, 14:6, 15:1, 5. “Εγώ είμαι η θύρα των προβάτων”, λέει στα εδάφια 7, 9. Για να σωθούμε πρέπει να εισέλθουμε δι Αυτού (Εφεσ. 2:18). Αλλά χρειαζόμαστε επίσης να γίνει ο οδηγός μας. Εαν αφεθούμε στους εαυτούς μας είμαστε σαν το πρόβατο, ένα ζώο χωρίς σκέψη που χάνεται αν δεν έχει οδηγό (διαβασε Ησαίας 53:6). Σε αντίθεση με τον μισθωτό, με κλέφτες και ληστές που είναι επιδέξιοι να κλέβουν ψυχές, ο Κύριος Ιησούς παρουσιάζεται ο Ιδιος ως ο Καλός Ποιμήν (εδ. 11, 14), και μας δίνει δύο αποδείξεις γι’ αυτό. Η πρώτη είναι το εκούσιο δώρο της ζωής Του για ν’ αποκτήσει το ποίμνιο – υπέρτατη απόδειξη της αγάπης Του γι’ αυτό και την ίδια ώρα ας μην ξεχνάμε η υπέρτατη μαρτυρία της αγάπης του Πατρός (εδ. 17). Η δεύτερη είναι ότι Αυτός γνωρίζει το ποίμνιό Του, και απ’ την άλλη πλευρά αυτά γνωρίζουν τον ποιμένα τους (εδ. 14). Τέτοιος δυνατός δεσμός επιβεβαιώνει τα δικαιώματά Του πάνω στο ποίμνιό Του και πάνω στην κάθε μας καρδιά.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 10:22-42

Γεμάτοι υποκρισία οι Ιουδαίοι γι’ άλλη μια φορά ρωτούν τον Κύριο. “Αν εσύ είσαι ο Χριστός πές μας παρρησία” (εδ. 24). Αλλά όχι μόνο τους το είχε δηλώσει αυτό (κεφ. 8:58), τους το είχε δείξει επίσης (εδ. 25, 32, 37, 38). Από τώρα ο Κύριος περιορίζει τις δραστηριότητές Του στο δικό Του ποίμνιο. Το ποίμνιο Του ανήκει δικαιωματικά, αρχικά γιατί ο Πατήρ ρητώς Του το έχει παραχωρήσει (εδ. 29) και επίσης διότι το έχει εξαγοράσει. Τα εδάφια 27, 28 είναι πολύτιμα διότι μας λένε τί κάνει ο Κύριος για το ποίμνιό Του. Του χαρίζει την αιώνια ζωή, το οδηγεί, το κρατάει με ασφάλεια στο χέρι Του, κι αυτό που το χαρακτηρίζει είναι η πραγματικότητα ότι ακούει τη φωνή Του και Τον ακολουθεί. Αυτή δεν είναι η δίκαιη απάντησή μας στη θαυμαστή αγάπη Του;

Μια ακόμα φορά οι Ιουδαίοι προσπαθούν να λιθοβολήσουν τον Κύριο Ιησού (8:59). Αυτή την φορά τον κατηγορούν για βλασφημία. “Εσύ ως άνθρωπος κάνεις τον εαυτό σου Θεό” λένε. Πραγματικά η φιλοδοξία του πρώτου Αδάμ και όλων των απογόνων του ήταν να γίνουν ίσοι με το Θεό. Αλλά ο Κύριος Ιησούς ακολούθησε ακριβώς την αντίθετη οδό. “Εν μορφή Θεού υπάρχων” - “. . . και ευρεθείς ως άνθρωπος...” - “εταπείνωσεν εαυτόν” (Φιλιπ. 2:6-8).

Ωστόσο το εδάφιο 42 συμπεραίνει: “Πολλοί επίστευσαν σ’ Αυτόν εκεί” κι έτσι έγιναν το ευλογημένο Του ποίμνιο (κεφ. 8:30).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 11:1-27

Μπροστά στην αμηχανία τους οι δύο αδελφές στη Βηθανία στέλνουν μια παράκληση στον Θείο Φίλο. Αυτή η παράκληση μπορεί να υπηρετήσει κι εμάς σαν ένα παράδειγμα. “Κύριε ιδού εκείνος τον οποίο αγαπάς ασθενεί” (εδ. 3). Οταν καλούν τον Κύριο αναγνωρίζουν την εξουσία Του και δεν Του υπαγορεύουν τί να κάνει, π.χ. έλα και θεράπευσέ τον! Απλά θέτουν ενώπιόν Του το θέμα που τους ανησυχεί. Επίσης γνωρίζουν την αγάπη Του και αναφέρονται σ’ αυτήν. Εν τούτοις αυτή η αγάπη δεν κάνει τον Κύριο Ιησού ν’ αποφασίσει να φύγει αμέσως για την Ιουδαία, ακόμα κι αν οι εγκληματικές προθέσεις των Ιουδαίων δεν Τον εμποδίσουν, παρά μόνο αν έλθει αυτή η ώρα. Δεν αφήνεται, όπως συχνά εμείς, να παρασυρθεί από τα συναισθήματά Του, ούτε να σταματήσει απ’ το φόβο των ανθρώπων. Μόνο η υπακοή στον Πατέρα Του κατηύθυνε τα βήματα του Κυρίου. Μέσω αυτής της καθυστέρησης η δόξα του Θεού θα λάμψει με περισσότερη ακόμα λαμπρότητα αφού ο Λάζαρος είναι ήδη 4 ημέρες στον τάφο μέχρι την ώρα που ο Κύριος φθάνει στη Βηθανία. Πολύ συχνά συναντάμε ανθρώπους που διέρχονται ένα πένθος. Ετσι μπορούμε να αισθανθούμε την πλήρη ανεπάρκεια της ανθρώπινης συμπάθειας (σαν τους Ιουδαίους στο εδ. 19). Τα πάντα όμως αλλάζουν όταν στρεφόμαστε σ’ Αυτόν που ο Ιδιος είναι “η ανάσταση και η ζωή”. Ετσι μπορούμε να καταλάβουμε την πλήρη αξία των αιώνιων πραγμάτων, και η πίστη μας από τώρα θριαμβεύει με την ελπίδα.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 11:28-44

Η Μάρθα συναισθάνεται ότι η αδελφή της είναι πιο ικανή να καταλάβει τη σκέψη του Κυρίου παρά η ίδια. Την καλεί, αλλά ακόμα και η Μαρία το μόνο που μπορεί να πεί είναι “Κύριε αν ήσουν εδώ . . . ” (εδ. 22 πρβλ. εδ. 21). Οπως και πολλοί άνθρωποι που πενθούν μπορεί να στρέφεται μονάχα πίσω. Ο Κύριος Ιησούς θλιμένος τους ζητάει να Τον πάνε στο μνήμα. Τότε Τον βλέπουμε να κλαίει. Μήπως δεν γνώριζε τί θα έκανε; Και βέβαια γνώριζε, όμως μπροστά στην παρουσία του θανάτου, και της τραγικής του δύναμης πάνω στο ανθρώπινο πνεύμα, ο Αγιος Υιός του Θεού έχει πληγωθεί από θλίψη, και αγανάκτηση. Ο νικητής του θανάτου πραγματικά είναι εδώ. Αλλά για να καταδειχθεί η δόξα του Θεού μπροστά στο πλήθος, που θα είναι μάρτυρας, θα πρέπει ακόμα να διαπιστωθεί η κατάσταση σήψης του Λαζάρου (εδ. 39). Ομοίως ο Κύριος επιθυμεί ν’ αποδώσει εκ των προτέρων τη δύναμή Του σ’ Εκείνον που Τον έστειλε ευχαριστώντας Τον (εδ. 41, 42). Μόνο τότε η γεμάτη δύναμη κραυγή Του κάνει τον νεκρό άνθρωπο να βγαίνει απ’ το μνημείο, φορώντας ακόμα τα σάβανα . . . Τί σόκ γι’ αυτούς που βλέπουν. Οσο για εμάς ας θυμόμαστε την υπόσχεσή Του στη Μάρθα: “Εάν πιστεύεις θέλεις ιδεί”. Ισως όχι αυτό που ελπίζεις, αλλά βέβαια τη δόξα του Θεού (εδ. 4, 40).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 11:45-57

Ο Θεός απάντησε στον Υιό Του όχι μόνο με την ανάσταση του Λάζαρου αλλά και οδηγώντας στην πίστη προς Αυτόν μερικούς από τους μάρτυρες αυτού του θαυμαστού γεγονότος (εδ. 42, 45). Ομως αυτό το θαύμα, το μεγαλύτερο που έχει αποτυπωθεί σ’ αυτό το ευαγγέλιο και το τελευταίο πριν την δική Του ανάσταση, είναι επίσης αυτό που αποφασίζει για το θάνατό Του: “απ’ εκείνης λοιπόν της ημέρας . . .” συνωμότησαν κακά σχέδια των οποίων το τέλος θα είναι το μεγαλύτερο έγκλημα (εδ. 53). Ετσι απάντησαν αυτοί οι Ιουδαίοι στην ερώτηση που τους έκανε ο Κύριος (10:32).

Οι ιερείς φαίνονται να φοβούνται ότι ακολουθώντας τον Κύριο Ιησού θα δημιουργήσουν αντεκδικήσεις από τους Ρωμαίους. Αλλά αντιθέτως είναι η απόρριψή τους για τον Κύριο, που 40 χρόνια αργότερα θα είναι η αιτία της καταστροφής του μέρους της λατρείας τους (Ιερουσαλήμ) και του έθνους τους από τους Ρωμαίους (εδ. 48). Ο Θεός επιτρέπει ώστε η προφητεία του Καϊάφα να ξεπεράσει πολύ τις σκέψεις αυτού του κακού και κυνικού ανθρώπου. Ο Κύριος Ιησούς ήρθε για να θυσιάσει τη ζωή Του για τα έθνη (στον Ισραήλ η αποκατάστασις θα γίνει αργότερα), αλλά ήρθε επίσης για να συγκεντρώσει σε ένα όλα τα παιδιά του Θεού που ήταν διεσκορπισμένα (εδ. 52). Ο Σατανάς τα παίρνει με δύναμη και τα διασκορπίζει μακριά (10:12). Ομως ο Κύριος Ιησούς με το έργο Του συγκεντρώνει μαζί εδώ στη γή όλους αυτούς που ανήκουν στην οικογένεια του Θεού.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 12:1-19

Στη σκηνή που περιγράφτηκε στα εδάφια 1-3 βλέπουμε τις διάφορες όψεις της λατρείας. Η παρουσία του Κυρίου, η κοινωνία, η μαρτυρία, η άγια υπηρεσία και ο αίνος. Αυτή δεν είναι μια γιορτή προς τιμή του Λαζάρου. Ο Κύριος Ιησούς είναι το κέντρο της συγκέντρωσης. Εκεί Του κάνουν ένα δείπνο. Το μοναδικό προσόν που έχει ο Λάζαρος για να βρίσκεται μαζί Του στο τραπέζι είναι το ότι ήταν ένας νεκρός άνθρωπος που δέχτηκε νέα ζωή. Αυτή είναι και η θέση όλων των εξαγορασμένων. Αυτός ο άνθρωπος δεν λέει τίποτα, ή δεν κάνει οτιδήποτε, είναι απλά εκεί ζωντανός, και η παρουσία του είναι αρκετή για να φανερώσει τί ο Κύριος έκανε γι’ αυτόν. Η Μάρθα υπηρετεί, κι’ η υπηρεσία της εδώ βρίσκεται σε τέλεια τάξη (σε αντίθεση με το Λουκά 10:40). Τέλος η Μαρία χύνει αυτό το “πολύ ακριβό” άρωμα που αγγίζει την καρδιά του Σωτήρα και που γεμίζει επίσης το σπίτι, μια εικόνα της λατρείας που δείχνουν μ’ ευγνωμοσύνη οι λυτρωμένοι όταν συγκεντρώνονται μαζί. Ο άπιστος δεν κάνει τίποτε παρά να καταφρονήσει μια τέτοια λατρεία. Κατά βάθος αυτό συμβαίνει επειδή λατρεύει έναν άλλο θεό, το χρήμα (εδ. 6).

Το εδάφιο 10 δείχνει το Λάζαρο συνδεδεμένο με τον Κύριο Ιησού σαν θέμα μίσους των ανθρώπων.

Στη συνέχεια έχουμε μια θριαμβευτική είσοδο του Βασιλιά του Ισραήλ στην πόλη Του της Ιερουσαλήμ, ενώ πρόσκαιρα τον επεφημούν εξ’ αιτίας του μεγάλου θαύματος που είχε κάνει πριν λίγο.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 12:20-36

Βρέθηκε σε αρχαίους Αιγυπτιακούς τάφους κόκος σταριού φυλαγμένος σε αγγεία εδώ και χιλιάδες χρόνια και ήταν ικανός να βλαστήσει. Ωστόσο όσα εκατομμύρια χρόνια κι αν έχουν περάσει, κι αν έχει διατηρηθεί στα πιο πολύτιμα αγγεία δεν μπορεί εκεί μέσα να πολλαπλασιαστεί. Για να βλαστήσει θα πρέπει να τοποθετηθεί μέσα στη γή, στο χώμα, θα πρέπει να θυσιαστεί. Αυτή είναι μια εικόνα που χρησιμοποιεί ο Κύριος Ιησούς για να περιγράψει το θάνατό Του. Η επιθυμία των Ελλήνων να Τον δούν τράβηξε τις σκέψεις Του στα θαυμάσια αποτελέσματα του σταυρού Του: ευλογία των εθνών υπό την παγκόσμια διακυβέρνηση του Υιού του ανθρώπου, πολύς καρπός (τέλος εδ. 24), η κρίση κατά του Σατανά (εδ. 31), όλοι οι άνθρωποι θα ελκυστούν σ’ Αυτόν (εδ. 32). Ομως αυτό που περνάει αυτή την ώρα υποφέροντας ο Ιδιος, το περνάει μέσα στην άγια ψυχή Του. Ετσι στρέφεται στο Θεό που Του απαντάει από τον ουρανό με την υπόσχεση της ανάστασης (εδ. 28).

Ηταν ημίφως τώρα για τους Ιουδαίους. Το Φώς σιγά σιγά εξαφανιζόταν στον ορίζοντα, ο Κύριος Ιησούς προχωρούσε για να τους αφήσει (εδ. 35, Ιερεμίας 13:16). Η παρούσα ημέρα της χάριτος φθάνει και για μάς επίσης σ’ ένα τέλος. Ερχεται η στιγμή που δεν θα είναι πλέον δυνατόν να πιστεύσεις (πρβλ. εδ. 40). Υπήρχε για τον Κύριο Ιησού ένα σημαντικό “τώρα” (εδ. 27, 31). Για εμάς τώρα είναι η ώρα να πιστεύσουμε σ’ Αυτόν.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 12:37-50

Το κεφάλαιο 12 είναι το τέλος ενός μεγάλου τμήματος του ευαγγελίου. Από την αρχή του κεφαλαίου 13 ο Κύριος απευθύνεται αποκλειστικά στους μαθητές Του. Ετσι εδώ έχουμε τα τελευταία Του λόγια προς τον λαό. Από τώρα οι καρδιές του λαού θα γίνουν σκληρότερες σαν έθνος όπως προφήτεψε ο Ησαίας. Το εδάφιο 11 του κεφ. 1 επαληθεύεται. Ηρθε στους ιδικούς Του (Ισραήλ) και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν Αυτόν. Αλλά και τα ακόλουθα εδάφια επαληθεύτηκαν επίσης. Μερικοί εδέχθησαν Αυτόν και απόκτησαν το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού. Ακόμα και μερικοί μεταξύ των αρχόντων πίστεψαν σ’ Αυτόν, χωρίς όμως να τολμήσουν να υποφέρουν τη μαρτυρία γι’ αυτή την πίστη τους. Ο λόγος γι’ αυτό μας δίδεται εδώ, “διότι ηγάπησαν την δόξαν των ανθρώπων μάλλον παρά την δόξα του Θεού”. Οσοι από μας βρίσκονται στον ίδιο δρόμο, να στερούνται το θάρρος για την ομολογία της πίστης μας, ας αναρωτηθούμε μήπως είναι για τον ίδιο λόγο όπως κι’ αυτοί. Για μια τελευταία φορά δημόσια και επίσημα ο Κύριος Ιησούς δηλώνει το θείο χαρακτήρα της υπηρεσίας Του. Αυτός είναι ο Μόνος απεσταλμένος του Θεού και συγχρόνως είναι η τέλεια εικόνα του Πατέρα (εδ. 48, 49, Εβρ. 1:3). Το σύνολο των λόγων Του φανερώνουν τις σκέψεις του Θεού. Θα έπρεπε να μελετούμε Εκείνον, το θαυμάσιο Υπόδειγμά μας, και με τη σειρά μας να μαθαίνουμε απ’ Αυτόν τί θά’ πρεπε να λέμε, και πώς θά’ πρεπε να μιλάμε (εδ. 49).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 13:1-20

Για την καρδιά του Κυρίου, ο θάνατός Του ήταν πρώτα “διά να μεταβή εκ του κόσμου τούτου προς τον Πατέρα” (εδ. 1) και κεφ. 16:28. Ομως άφηνε πίσω σ’ ένα κόσμο γεμάτο αμαρτία αυτούς που αγάπησε. Πιστοί που λούστηκαν από το αίμα Του στο σταυρό (εδ. 10, Αποκαλ. 1:5). Οπως οι ταξιδιώτες που σκονίζονται τα πόδια τους στους δρόμους, έτσι και οι δικοί Του εκτίθενται σε μόλυνση της σκέψης, του λόγου και των έργων με τη συνεχή επαφή με το κακό. Ομως ο πιστός μας Κύριος επρόβλεψε αυτή την κατάσταση και εδώ φροντίζει για τον πρακτικό αγιασμό των δικών Του. Ο Μέγας Αρχιερέας τους πλένει τα πόδια. Με άλλα λόγια τους αγιάζει οδηγώντας τους να εξετάζουν τους εαυτούς τους διαρκώς κάτω από το φώς του Λόγου (το νερό) που εφαρμόζει στις συνειδήσεις τους (Εφεσίους 5:26, Εβραίους 10:22). Αυτή η υπηρεσία αγάπης είναι μια που και εμείς θα έπρεπε να εξασκούμε ο ένας για τον άλλον. Στην ταπείνωση, γονατίζοντας στα πόδια τους δείχνοντας στους αδελφούς και αδελφές μας πού είναι αδύνατοι, ή σε τί κινδύνους είναι εκτεθιμένοι (Γαλατ. 6:1). Αγαπητοί φίλοι ο Κύριος δεν λέει “είσαι ευτυχής αν γνωρίζεις αυτά τα πράγματα”, αλλά γνωρίζοντας αυτά τα πράγματα “μακάριοι είσθε εάν κάμητε αυτά” (εδ. 17).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 13:21-38

“Ο μαθητής τον οποίο ηγάπα ο Ιησούς” είναι η φράση που χρησιμοποιεί ο Ιωάννης για να περιγράψει τον εαυτό του σ’ αυτό το ευαγγέλιο. Γνώριζε την αγάπη του Κυρίου για τους δικούς Του (εδ. 1). Αλλά γνώριζε επίσης ότι και ο ίδιος είχε αγαπηθεί προσωπικά με την ίδια αγάπη. Απολάμβανε από πολύ κοντά αυτή την πολύτιμη θέση απ’ την οποία δεχόταν την πιο στενή κοινωνία μαζί Του. Τώρα όμως ο Κύριος του αποκαλύπτει ένα τρομερό μυστικό. Εκθέτει τον Ιούδα σαν τον προδότη, τον οποίο γνώριζε απ’ την αρχή (6:64). Στη συνέχεια ο Σατανάς εισέρχεται σ’ αυτόν τον άνθρωπο που ήταν έτοιμος να τον δεχτεί και φεύγει στη νύχτα για να ολοκληρώσει το τρομερό του συμβόλαιο. Αλλη μια φορά ο Κύριος μιλάει για το σταυρό Του, όπου η δόξα Του θα λάμψει στο μέσον της ατιμίας (εδ. 31), και για την ανάστασή Του με την οποία ο Θεός θα δοξάσει Αυτόν ο οποίος τόσο τέλεια Τον δόξασε (εδ. 32). Πώς όμως θα αναγνωρίζονται στο μέλλον οι μαθητές Του αφού δεν θα είναι πλέον μαζί τους; Από ένα βέβαιο σημείο – την αγάπη τους ο ένας για τον άλλον (εδ. 35). Μας χαρακτηρίζει πραγματικά αυτή η αγάπη; Αυτό είναι ένα ερώτημα που πρέπει ν’ απασχολεί βαθειά τις καρδιές μας.

Σε αντίθεση με τον Ιωάννη που ήταν απασχολημένος με την αγάπη του Κυρίου γι’ αυτόν, ο Πέτρος δηλώνει τη δική του αφοσίωση για τον Κύριο, χωρίς αλλοίμονο να προσέχει την προειδοποίηση του Κυρίου!

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 14:1-14

Στο κεφ. 13 είδαμε πώς ο Κύριος προετοίμαζε τους δικούς Του για να έχουν θέση μαζί Του εδώ στη γή (εδ. 8). Τώρα προχωρεί για να τους ετοιμάσει θέση στον οίκο του Πατρός Του. Γι’ αυτό πρέπει να προηγηθεί αυτών, έτσι όπως ένας οικοδεσπότης κανονίζει να φτάσει σπίτι του πρίν από τους καλεσμένους του. Η Γραφή μας δίνει λίγες λεπτομέρειες σχετικά με τον ουρανό. Ομως είναι η παρουσία του Κυρίου που τον κάνει ένα ευλογημένο μέρος στο οποίο θα βρεθούμε. Και ο Ιδιος λέει ότι η παρουσία των δικών Του μαζί Του θα είναι μια πηγή χαράς γι’ Αυτόν.

Ο Κύριος Ιησούς είναι ο μόνος δρόμος για τον Πατέρα. Αυτός είναι και η αλήθεια, και η ζωή. Ποτέ δεν έπαψε ν’ αποκαλύπτει τον Πατέρα με λόγο και πράξεις, παρ’ όλο που η άγνοια των μαθητών Του Τον έθλιβε πολύ. Ομως δεν θα μπορούσε να λέει και σε μάς κάποιες φορές επίσης, “μετά από τόσο καιρό μαζί σου, τόσα που άκουσες από Εμένα και διάβασες στο Λόγο μου, πώς δεν με γνωρίζεις καλύτερα;

“Και ό,τι αν ζητήσετε εν τω ονόματί μου, θέλω κάμει τούτο” υπόσχεται ο Κύριος (εδ. 13). “Εν τω ονόματί μου” δεν είναι κάποιο σχήμα, αλλά σημαίνει ότι ο Ιδιος μπορεί να βρίσκεται σε συμφωνία μ’ αυτό που ζητάμε. Η προσευχή μας τότε γίνεται προσευχή του Ιησού και ασφαλώς θα απαντήσει σ’ αυτήν – όχι μόνο επειδή μας αγαπάει, αλλά γιατί στην πρώτη θέση τίθεται η δόξα του Πατρός. Θα μπορούσε να βρεθεί πιο θαυμάσιος λόγος απ’ αυτόν;

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 14:15-31

Ο Κύριος Ιησούς ετοιμάζεται ν’ αφήσει τους αγαπημένους Του μαθητές, αλλά δεν θα τους αφήσει ορφανούς. Πρόκειται να τους στείλει ένα Θείο Πρόσωπο για να τους παρηγορεί και υποστηρίζει, και να τους βοηθάει (εδ. 16*). Αυτό είναι το Αγιο Πνεύμα το οποίο δεν θα είναι μονάχα μαζί με τους μαθητές, αλλά θα είναι και εντός τους για να τους διδάσκει (εδ. 26). Ο Κύριος Το ονομάζει “έναν άλλο Παράκλητο” γιατί Αυτός ο Ιδιος εξακολουθεί να είναι ο ουράνιος Παράκλητος, ο Συνήγορος προς τον Πατέρα (1 Ιωαν. 2:1).

Στη συνέχεια ο Κύριος Ιησούς δίνει τρείς άλλες υποσχέσεις στους δικούς Του: νέα ζωή που πηγάζει απ’ τη δική Του ζωή (εδ. 19), μια ιδιαίτερη θέση στην αγάπη του Υιού – και του Πατρός – για καθένα ο οποίος αποδεικνύει την αγάπη του φυλάττοντας τις εντολές Του εδ. 21, 23, και τέλος, ειρήνη, την δική Του ειρήνη (εδ. 27). Πόσο αλήθεια είναι ότι δεν δίνει “όπως ο κόσμος δίνει”. Ο κόσμος προσφέρει λίγο και παίρνει πολύ. Φέρνει σύγχιση και νεκρώνει τη συνείδηση ενεργώντας σαν ένα ηρεμιστικό ναρκωτικό το οποίο προς στιγμήν εμφανίζει κάποια ηρεμία από ανησυχίες και βάσανα της ψυχής, αλλά είναι μόνο μια ψευδαίσθηση της ειρήνης. Η ειρήνη που ο Κύριος Ιησούς χαρίζει ικανοποιεί απόλυτα την καρδιά και είναι αιώνια.

Στο τέλος ο Κύριος λέει στους μαθητές Του ότι η αληθινή αγάπη γι’ Αυτόν δεν πρέπει να είναι εγωιστική, ζητώντας να Τον κρατήσουν εδώ κάτω, αλλά θα πρέπει να χαίρονται μαζί Του στη δική Του χαρά (εδ. 28).

*Παράκλητος είναι η ίδια λέξη με τον συνήγορο στην 1 Ιωαν. 2:1. Είναι κάποιος που αμύνεται για ένα πρόσωπο, για κάποιο λόγο, και που έρχεται να το βοηθήσει και υποστηρίξει.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 15:1-15

Ο Ισραήλ ήταν ένα άκαρπο αμπέλι παρά τη φροντίδα του θείου Γεωργού (Ψαλμ. 80:8, 9, Ησα. 5:2). Αντιθέτως ο Κύριος Ιησούς παρουσιάζεται ο Ιδιος σαν την αληθινή Αμπελο που φέρνει καρπό μέσω των μαθητών. Ομως κατά τον ίδιο τρόπο που σ’ ένα αμπέλι όλα τα κλαδιά δεν είναι όλα φορτωμένα καρπό τη στιγμή της συγκομιδής, ο Κύριος κάνει μια διάκριση μεταξύ αυτών που λένε ότι Τον γνωρίζουν, σύμφωνα με το αν θα φέρουν καρπό . . . περισσότερο καρπό (εδ. 2), και πολύ καρπό (εδ. 5).

Υπάρχουν δύο απαραίτητες καταστάσεις για να φέρουμε πολύ καρπό: να μένουμε σ’ Αυτόν σαν το κλαδί που μένει προσκολλημένο στον κορμό που το τρέφει, και Αυτός σε μάς: όπως αυτό το κλαδί αφήνει να εισχωρεί ο χυμός που το κρατά ζωντανό. Από την άλλη πλευρά ας μην ξεχνάμε ότι είναι ο Πατέρας που μας “καθαρίζει” αφαιρώντας από εμάς κάτι, και μ’ έναν τρόπο που μερικές φορές μας είναι οδυνηρός, για να μπορέσουμε να φέρουμε περισσότερο καρπό (εδ. 2).

Τί ευλογημένα όμως αποτελέσματα ρέουν από μια τέτοια κοινωνία: η γνώριση του θελήματος του Θεού και η απάντηση στις προσευχές μας, αφού δεν επιθυμούμε πλέον να ζητούμε άλλο τι, παρά τί Αυτός επιθυμεί για εμάς (εδ. 27), χαρά (εδ. 11), και τέλος την ανεκτίμητη επιδοκιμασία από Εκείνον που επιθυμεί να μας αποκαλεί φίλους Του (εδ. 14).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 15:16-27

Εάν οι προσευχές μας έχουν ως αντικείμενό τους καρπό για το Θεό, τότε όλα θα μας χαρίζονται (εδ. 16). Ομως από τί αποτελείται αυτός ο καρπός; Βασικά από την αγάπη των εξαγορασμένων μεταξύ τους, και απ’ τους πολλούς τρόπους που φανερώνεται αυτή η αγάπη. “Ταύτα σας παραγγέλλω” προσθέτει ο Κύριος σαν να υποδηλώνει όλη την υπηρεσία που απορρέει απ’ αυτή την αγάπη. Είναι η τρίτη φορά που αναφέρθηκε αυτή η “καινούργια εντολή” στην οποία ο Κύριος δίνει τέτοια σπουδαιότητα (εδ. 17, 12, κεφ. 13:34). Είναι θλιβερή και άσχημη κατάσταση να στερούνται την αγάπη τα μέλη μιας οικογένειας, αλλά είναι ακόμα πιο θλιβερό να συμβαίνει αυτό μέσα στην οικογένεια του Θεού. Σε αντίθεση, το μίσος του κόσμου για τους πιστούς (η συμπεριφορά των οποίων κρίνει τη δική του) είναι εντελώς φυσικό και πρέπει να αναμένεται σε σημείο που αν ο κόσμος βρίσκει κάτι για να μας αγαπήσει αυτό να είναι ένα κακό σημάδι. “Δεν είναι δούλος ανώτερος του κυρίου αυτού” (εδ. 20), λέει ο Κύριος άλλη μια φορά. Στο κεφ. 13:16 έχει σχέση με την υπηρεσία. Εδώ έχει σχέση με τα παθήματα.

Ετσι λοιπόν και μόνο ν’ αναφερόμαστε στο όνομα του Κυρίου Ιησού είναι για τον κόσμο ένας λόγος για να εκδηλώσει το μίσος του (εδ. 21) και για τον Πατέρα ν’ απαντήσει στις προσευχές μας (τέλος εδ. 16).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 16:1-18

Εαν δεν ήταν ο Κύριος ο Ιδιος που μίλαγε για την αναχώρησή Του, θα το βρίσκαμε πολύ σκληρό να φανταστούμε ότι θα ήταν επωφελής (εδ. 7) για τους μαθητές. Ετσι συμβαίνει και σε πολλά πράγματα, που δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε και που μας προβληματίζουν προς στιγμήν, αλλά είναι για το δικό μας όφελος (εδ. 6, 7). Το Αγιο Πνεύμα σταλμένο από τον ουρανό από τον Κύριο Ιησού θα οδηγούσε τους πιστούς σε όλη την αλήθεια (εδ. 13). Εχει σημειωθεί ότι στα κεφ. 14-16 ο Κύριος επιβεβαιώνει την θεία έμπνευση όλων των βιβλίων της Καινής Διαθήκης: Στα Ευαγγέλια - “Εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς εσάς” (14:26). Στις Πράξεις - “Εκείνος θέλει μαρτυρήσει περί εμού” (15:26, 27)· στις επιστολές - “Εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα” (14:26), και τέλος στην Αποκάλυψη - “Και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα” (16:13). Ομως η παρουσία του Αγίου Πνεύματος εδώ κάτω, φέρνει σοβαρές συνέπειες επίσης για τον κόσμο, καταδικάζοντάς τον εξαιτίας της απόρριψής του για τον Χριστό (εδ. 8-11).

Από τις ερωτήσεις τους (εδ. 17, 18) οι μαθητές δείχνουν ότι ακόμα δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη διδασκαλία του Κυρίου τους (εδ. 12). Τώρα το Αγιο Πνεύμα βρίσκεται εδώ, δοξάζοντας τον Κύριο Ιησού λέγοντάς μας τί έρχεται από Εκείνον. Οσο για εμάς ας Τον δοξάζουμε δεχόμενοι και κρατώντας αυτή την αποκάλυψη!

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 16:19-33

Οι μαθητές περνούν την εμπειρία της θλίψης του χωρισμού. Ομως ο Κύριος Ιησούς τους παρηγορεί μιλώντας τους για τη χαρά που τους περιμένει όταν θα Τον ξαναδούν μετά την ανάστασή Του (20:20). Ο πιστός έχει πολλούς λόγους για να χαίρεται: η ελπίδα της επιστροφής του Κυρίου (εδ. 22), υπακοή στις εντολές Του (12:10, 11 – έχεις πειραματισθεί την εμπειρία που φέρνει αυτή η υπακοή;), εξάρτηση από Αυτόν και απάντηση στις προσευχές μας (16:24), οι αποκαλύψεις του Κυρίου μέσα απ’ το Λόγο Του (17:13), η κοινωνία με τον Πατέρα και τον Υιό (1 Ιωαν. 1:3, 4). Αυτές είναι οι ανεξάντλητες πηγές του “πληρώματος της χαράς” (εδ. 24).

Γιατί ο Κύριος προτιμάει να μην πεί στους μαθητές του ότι προσεύχεται στον Πατέρα γι’ αυτούς (εδ. 26) που είναι όλο το θέμα του επόμενου κεφαλαίου; Ο λόγος είναι ότι εκτός απ’ την αγάπη που επιθυμεί να έχουν γι’ Αυτόν, θέλει να τους τοποθετήσει σε μια απ’ ευθείας σχέση με τον Πατέρα. Επίσης επιθυμεί να μην είναι ευτυχισμένοι λογαριάζοντας μόνο σ’ Αυτόν ως τον μεσολαβητή τους προς το Θεό, αλλά να έχουν μια προσωπική εμπειρία της αγάπης του Πατρός και της δύναμης του ονόματός Του. “Θαρσείτε” συμπεραίνει ο Κύριος. Ο κόσμος, ο κοινός μας εχθρός είναι δυνατός. “Αλλά εγώ ενίκησα τον κόσμο”. Και διά της πίστεως στη νίκη Του, θα νικήσουμε κι’ εμείς επίσης (1 Ιωαν. 5:4).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 17:1-13

Ο Κύριος Ιησούς αφού είπε τα τελευταία Του λόγια στους μαθητές Του, και αφού τους αποχαιρέτησε, τώρα επιστρέφει στον Πατέρα Του. Ποτέ δεν είχε διεκδικήσει κάτι για τον Εαυτό Του αλλά τώρα ζητάει τη δόξα. Τη δόξα του Θεού στο πρόσωπο του δίκαιου Πατέρα (εδ. 25) τιμώντας τον υπάκουο Υιό Του δοξάζοντάς Τον.

Οπως ένας έμπιστος αγγελιοφόρος ο Κύριος Ιησούς δίνει λογαριασμό για την αποστολή που εκπλήρωσε στη γή (εδ. 4). Μια πλευρά αυτού του έργου ήταν να μιλήσει για τον Πατέρα στους δικούς Του (6, 26). Τώρα μιλάει στον Πατέρα για τους δικούς Του για να τους εμπιστευθεί στη φροντίδα Του, αφού ο Ιδιος πρόκειται να τους αφήσει. Ο λόγος Του είναι αιώνια συγκινητικός, “τον λόγον σου εφύλαξαν . . . επίστευσαν ότι σύ με απέστειλας”, λέει στην αρχή παρ’ όλο που γνωρίζουμε πόσο ασθενής ήταν η πίστη των φτωχών μαθητών (εδ. 6-8, πρβλ. 14:9).

Στη συνέχεια “ιδικοί σου είναι . . .” (εδ. 9) λέει ο Κύριος, πώς θα μπορούσες να τους εγκαταλείψεις;” “Εδοξάσθην εν αυτοίς”, προσθέτει επικαλούμενος το ενδιαφέρον του Πατέρα για τη δόξα του Υιού. Τέλος τονίζει τις δύσκολες περιστάσεις των εξαγορασμένων Του που βρίσκονται στον κόσμο που είναι τόσο επικίνδυνος, και που τίθεται σε τέτοια δοκιμασία η πίστη τους. Ναί, ο Κύριος Ιησούς είναι ο τέλειος Μεσολαβητής όταν συνηγορεί για τους μαθητές Του. Το ίδιο κάνει και για εμάς σήμερα.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 17:14-26

Οχι μόνο οι πιστοί δεν σηκώνονται απ’ τον κόσμο (εδ. 17), αλλά έχουν αποσταλεί στον κόσμο μ’ ένα σκοπό από τον Κύριο (εδ. 18). Να εκπληρώσουν το έργο το οποίο τους έδωσε να κάνουν (πρβλ. εδ. 4). Ωστόσο δεν είναι εκ του κόσμου όπως και ο Κύριος δεν ήταν απ’ τον κόσμο. Η θέση τους είναι σαν ξένοι που καλέσθηκαν για να υπηρετήσουν τον Κύριό τους σε μια εχθρική χώρα. Ομως αυτό το ασύγκριτο κεφάλαιο μας διδάσκει επίσης ότι οι πιστοί αντί να είναι ξεχασμένοι εδώ κάτω, έχουν ήδη μεταφερθεί ενώπιον του θρόνου της χάριτος από έναν Μέγα Αρχιερέα (Εβρ. 4:14-16). Ας ακούσουμε τί ζητάει ο Κύριος απ’ τον Πατέρα να κάνει γι’ αυτούς: “να φυλλάξης αυτούς εκ του πονηρού”, εκτεθιμένοι όπως είναι αφού ζούν σ’ αυτό τον κόσμο (εδ. 15).

“Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου”. Αυτό συμβαίνει σ’ αυτούς που υπακούουν στο Λόγο.

“Διά να είναι πάντες έν”. Αυτή είναι η επιθυμία της καρδιάς Του που θα έπρεπε να μας ταπεινώνει όταν σκεφτόμαστε τις διαιρέσεις που υπάρχουν μεταξύ των Χριστιανών.

Τέλος: “Εκείνοι . . . να είναι μετ’ εμού όπου είμαι Εγώ”. (εδ. 24). Αυτοί που δεν είναι από τον κόσμο δεν θα παραμείνουν στον κόσμο. Ο αιώνιος προορισμός τους είναι μαζί με τον Κύριο Ιησού για να βλέπουν τη δόξα Του. “Θέλω . . .” λέει ο Κύριος Ιησούς ώστε η παρουσία των δικών Του στον ουρανό μαζί Του είναι για τη δόξα τη δική Του και του Πατέρα, διότι αυτοί είναι η μαρτυρία των αποτελεσμάτων του έργου Του.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 18:1-11

Μετά “την δόξα την οποία μοι έδωκας” (17:22) έρχεται “το ποτήριον το οποίον μοι έδωκεν ο Πατήρ” (εδ. 11). Σε πλήρη εξάρτηση, ο Κύριος Ιησούς δέχεται και τα δύο από το χέρι του Πατέρα. Σύμφωνα όμως με τον χαρακτήρα αυτού του ευαγγελίου δεν έχουμε εδώ την αγωνία του Λουκά 22:44. Στη σκέψη του υπάκουου Υιού το έργο έχει ήδη τελειώσει (17:4).

Ο άθλιος Ιούδας γνωρίζει πού θα φέρει το οπλισμένο τάγμα για να συλλάβουν τον Κύριο αφού αυτό το μέρος ήταν μέρος πολλών γνώριμων συναντήσεων που και ο ίδιος παρουσιαζόταν.

Εκείνος που αποκαλείται εδώ περιφρονητικά “Ιησούν τον Ναζωραίο” δεν είναι άλλος από τον Υιό του Θεού. Σε πλήρη γνώση για το τί πρόκειται να συμβεί έρχεται μπροστά και συναντάει αυτή την απειλητική ομάδα. Τους δείχνει ένα σημάδι της κυρίαρχης δύναμής Του που θα έπρεπε να τους κάνει να Τον αναγνωρίσουν από τις Γραφές (Ψαλμ. 27:2). Με ένα μόνο λόγο πέφτουν οι εχθροί Του κάτω. Τί εξακολουθεί όμως να σκέφτεται ακόμα και Τον τρομάζει αυτή την ώρα; Οπως πάντα σκέφτεται τους αγαπητούς Του μαθητές - “Αφήσατέ τους να υπάγωσι” διατάζει αυτούς που ήρθαν να Τον συλλάβουν. Ο καλός Ποιμήν μπορούσε να προσέχει το ποίμνιό Του με ασφάλεια μέχρι την τελευταία στιγμή. Τώρα ήρθε η ώρα που θα παραδώσει τη ζωή Του γι’ αυτούς (10:11).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 18:12-27

Περιμένοντας δίπλα απ’ τη φωτιά για να ζεσταίνεται μαζί μ’ αυτούς που είχαν συλλάβει τον Κύριό του ο Πέτρος ήδη Τον είχε αρνηθεί. Αν με τη θέλησή μας επιλέγουμε τους φίλους μας μέσ’ από έναν κόσμο που εσταύρωσε τον Κύριο Ιησού, κι αν μοιραζόμαστε μέσα στον κόσμο τις ευχαριστήσεις μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είμαστε εκτεθιμένοι στον κίνδυνο ν’ ατιμάζουμε τον Κύριο. Ετσι δεν μπορούμε να υπολογίζουμε ότι Εκείνος θα μας προστατεύσει (σε απάντηση στην προσευχή Του 17:15-17) αν δεν πραγματοποιούμε τον χωρισμό για τον οποίο μιλάνε αυτά τα εδάφια (17:16). Ο Πέτρος με την απιστία του διαφεύγει προς στιγμή τον ονειδισμό και το διωγμό σαν να ήταν μεγαλύτερος από τον Κύριό του ο Οποίος ανοιχτά συνάντησε το μίσος και την περιφρόνηση των ανθρώπων (15:20). Ο Κύριος Ιησούς δεν απαντάει καθόλου στις υποκριτικές ερωτήσεις του αρχιερέα. Ηδη είχε φέρει την μαρτυρία Του δημόσια. Τώρα είναι η σειρά των κριτών ν’ αποδείξουν ότι είναι ένοχος – αν είναι δυνατόν να το πράξουν!

Αυτό το ευαγγέλιο τονίζει περισσότερο από τα άλλα το αξίωμα και την εξουσία του Υιού του Θεού. Παρά τις ταπεινώσεις που γνωρίζει και τον τρόπο που Τον μεταχειρίζονται Αυτός παραμένει απόλυτα ο κυρίαρχος αυτών των σκηνών, Εκείνος ο οποίος “παρέδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, προσφοράν και θυσίαν εις τον Θεόν”, εις τέλειον ολοκαύτωμα (Εφεσ. 5:2).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 18:28-40

Φέρνοντας τον Κύριο Ιησού στον Ρωμαίο κυβερνήτη αυτοί οι Ιουδαίοι φροντίζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο να μην μολυνθούν . . . και την ίδια ώρα επιβαρύνουν τις συνειδήσεις τους με το πιο φοβερό έγκλημα που έχει ποτέ διαπραχθεί!

Ο απόστολος Παύλος δίνει σαν παράδειγμα στον Τιμόθεο την “καλή ομολογία” του Ιησού Χριστού ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου (1 Τιμ. 6:13). Παρ’ όλα όσα θα Του στοίχιζαν, ο Κύριος επιβεβαιώνει ότι είναι βασιλεύς, προσδιορίζοντας ότι η βασιλεία Του δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Το εδ. 36 θα έπρεπε να διαφωτίσει όλους αυτούς που σήμερα κάνουν προσπάθειες για την εγκατάσταση της βασιλείας του Θεού στη γή. Η προοδευτική βελτίωση του κόσμου έτσι ώστε ο Κύριος να μπορεί να έρθει και να βασιλέψει εδώ είναι μόνο μια αυταπάτη. Εάν ο Ιδιος δεν έφερε τη βελτίωση, γιατί θα έπρεπε να το ζητάνε οι Χριστιανοί;

Ο Πιλάτος ρωτάει: “τί είναι αλήθεια;” Δεν περιμένει όμως για κάποια απάντηση. Αυτός είναι σαν πολλούς ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται πραγματικά γι’ αυτή την ερώτηση – προφανώς φοβούνται ν’ αρχίσουν να ζούν σύμφωνα με την απάντηση που θα δεχτούν. Η Αλήθεια στεκόταν ενώπιον του Πιλάτου στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού (14:6). Στις μάταιες προσπάθειες του Πιλάτου για να ξεφύγει από την ευθύνη του, προτείνει να ελευθερώσει τον Κύριο Ιησού για το Πάσχα! Ομως με μια φωνή οι Ιουδαίοι φωνάζουν να ελευθερώσει τον ληστή Βαραββά στη θέση του Κυρίου.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 19:1-16

Για εμπαιγμό οι στρατιώτες φοράνε ένα πορφυρό ιμάτιο στον Κύριο Ιησού μαζί μ’ ένα ακάνθινο στεφάνι. Ετσι μόλις Τον έντυσαν κατ’ αυτό τον τρόπο ο Πιλάτος επέλεξε να Τον παρουσιάσει στους ανθρώπους λέγοντας “Ιδού ο άνθρωπος”!

“Σταύρωσον αυτόν, σταύρωσον αυτόν” φώναζαν οι αρχιερείς θυμωμένοι. Τώρα έχουν έναν επιπλέον λόγο – είναι βλάσφημος, έκαμε εαυτόν Υιόν του Θεού. Ομως αυτό φοβίζει τον Πιλάτο γι’ άλλη μια φορά. Δεν είναι μόνο ένας βασιλιάς αλλά ένας Θεός που τώρα βρισκόταν ενώπιόν του (εδ. 7, 8). Για να επιβεβαιωθεί ο ίδιος, ο Πιλάτος μιλάει για την εξουσία του. Ομως ο Κύριος Ιησούς τον τοποθετεί στην πραγματική του θέση. Αυτός ο ειδωλολάτρης άρχων μαθαίνει φυσικά απ’ την πρώτη στιγμή με ποιά εξουσία κρατάει τη θέση του: όχι από τον Καίσαρα όπως είχε σκεφθεί αλλά από ψηλά (εδ. 11, Ρωμ. 13:1). Συναισθανόμενος από τώρα ότι δεν μπορεί να κρατάει Αυτόν τον όχι συνηθισμένο κατηγορούμενο, και ότι η περίπτωση του Κυρίου είναι εντελώς πέραν από αυτόν τον ίδιο, θα ήθελε πραγματικά να Τον ελευθερώσει. Οι Ιουδαίοι όμως δεν θ’ ακούσουν τίποτα και θα χρησιμοποιήσουν ένα τελευταίο επιχείρημα. “Εάν τούτον απολύσης, δεν είσαι φίλος του Καίσαρα”. Ετσι παρά τις προειδοποιήσεις όλες που του έγιναν (εδ. 11), ο κυβερνήτης προτιμάει να ευχαριστήσει και να υπακούσει τους ανθρώπους παρά το Θεό. Φοβούμενος από τη μια πλευρά την μνησικακία των Ιουδαίων και την κατηγορία του κυβερνήτη του απ’ την άλλη, παραδίδει τον αθώο Ανθρωπο για να θυσιαστεί.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 19:17-30

Ο άνθρωπος που μερικές μέρες νωρίτερα εισήρχετο στην Ιερουσαλήμ με όλη Του την βασιλική μεγαλοπρέπεια, τώρα εξέρχεται απ’ αυτήν “φέρνοντας το σταυρό Του”. Η ίδια αντίθεση φανερώνεται στον τίτλο που ο Πιλάτος τοποθετεί πάνω στο σταυρό, “Ο Βασιλεύς των Ιουδαίων”είναι “Ιησούς από την Ναζαρέτ”. Σταυρώθηκε ανάμεσα σε “δύο άλλους” που ήταν κακοποιοί. Ωστόσο το ευαγγέλιο αυτό δεν μας λέει για τις ύβρεις που Του απηύθυναν οι άνθρωποι “που περνούσαν” (Ματθ. 27:39), ούτε για τις τρομερές ώρες της εγκατάλειψης όταν σήκωνε τις αμαρτίες μας. Εδώ υπάρχει μόνο ειρήνη, αγάπη και υπακοή στο Θεό. Το εδάφιο 25 αναφέρει την παρουσία και τα ονόματα μερικών πολύ θλιμένων γυναικών, και ο Κύριος Ιησούς εμπιστεύεται τη μητέρα Του στο μαθητή που γνωρίζει την αγάπη Του περισσότερο.

Σημειώστε πώς ακόμα και για τις μικρότερες λεπτομέρειες κάθε τί πρέπει να πάρει θέση, “για να εκπληρωθούν οι Γραφές”. Το μοίρασμα των ιματίων Του (εδ. 24). Το ξύδι που προσφέρθηκε στον Σωτήρα (εδ. 28 & εδ. 36, 37). Επειτα εκπληρώνει την τελευταία πράξη στην εκούσια υπακοή Του: Παραδίδει το Πνεύμα Του (10:18). Στο σταυρό η αγάπη Του εκπλήρωσε τα πάντα. Και αν κάποιος εξακολουθεί να σκέφτεται ότι πρέπει να κάνει κάτι για να βεβαιωθεί για τη σωτηρία του, ας ακούσει και πιστεύσει τον τελευταίο λόγο του Σωτήρα την ώρα που πεθαίνει: “Τετέλεσται”.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 19:31-42

Οταν αυτοί που τους σταύρωσαν έρχονται για να ολοκληρώσουν το έργο τους, σπάζοντας τα κόκαλα των σταυρωμένων, οι στρατιώτες διαπιστώνουν ότι αυτό δεν είναι απαραίτητο για τον Κύριο Ιησού, αφού ήταν ήδη πεθαμένος. Η βαρβαρότητά τους εκπληρώνει τα λόγια του Κυρίου στον αναγεννημένο ληστή: “Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο” (Λουκά 23:43). Ομως ένας απ’ τους στρατιώτες δεν φοβάται να βεβηλώσει το σώμα του Κυρίου στο σταυρό τρυπώντας το με τη λόγχη (Ζαχ. 12:10). Θαυμαστό σημάδι της χάρης Του είναι η απάντηση σ’ αυτή την τελευταία προσβολή: το αίμα της εξιλέωσης και το νερό του καθαρισμού ρέουν από την τρυπημένη Του πλευρά.

Στη συνέχεια γίνεται η ταφή του αγαπητού μας Σωτήρα. Ο Θεός προετοίμασε δύο μαθητές ν’ αποδώσουν την τιμή στο σώμα του Υιού Του όπως είχαν προφητεύσει οι Γραφές (Ησαίας 53:9). Μέχρι τώρα ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος δεν είχαν το κουράγιο να πάρουν θέση μαζί Του ανοιχτά. Αλλά τώρα ξεσηκώθηκαν μ’ αυτό το τερατώδες έγκλημα του έθνους τους γνωρίζοντας ότι αν σιωπιούσαν αυτό θα τους στιγμάτιζε ως σύμφωνους με ό,τι έγινε. Αγαπητοί πιστοί φίλοι, ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε σταύρωσε τον Κύριό μας. Το να παραμένουμε στην ησυχία του, ή να χαιρόμαστε με τους δολοφόνους Του, είναι ισοδύναμο με το να Τον αρνούμαστε. Αντιθέτως ήρθε η ώρα για να κάνουμε τους εαυτούς μας γνωστούς σαν μαθητές Του.

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 20:1-18

Το πρώτο πρόσωπο που σπεύδει στον τάφο αυτό το ένδοξο πρωϊνό της Ανάστασης είναι η Μαρία η Μαγδαληνή, η γυναίκα από την οποία ο Κύριος είχε εκβάλει επτά δαιμόνια (Μαρκ 16:9). Αλλά κάποιος ήταν εκεί πριν από αυτήν αφού η πέτρα είχε ήδη μετακινηθεί. Αυτή το αναγγέλει στον Πέτρο και στον Ιωάννη που επίσης τρέχουν στο μνημείο και βρίσκουν την εκπληκτική απόδειξη της ανάστασης και . . . έτσι πηγαίνουν στον οίκο τους. Η Μαρία ωστόσο δεν μπορεί να φύγει. Είναι τόσο αποφασισμένη να βρεί τον αγαπητό της Κύριο (εδ. 13) που ακόμα και η παρουσία των αγγέλων δεν δείχνει να την εκπλήσει.

Ο Κύριος Ιησούς δεν μπορεί ν’ αφήσει να περάσει τέτοια αγάπη χωρίς απόκριση. Ετσι προχωρεί πέρα απ’ τις προσδοκίες της Μαρίας! Είναι ένας ζωντανός Σωτήρας που έρχεται σ’ αυτήν, την καλεί με τ’ όνομά της, και της εμπιστεύεται μια αγγελία πολύ μεγάλης αξίας. Διότι “η προσωπική σύνδεση με τον Χριστό είναι ο τρόπος για να Τον γνωρίσεις” (J.N.D.). Ο Κύριος Ιησούς αναθέτει στη Μαρία να πεί στους αδελφούς Του ότι ο σταυρός Του αντί να τους χωρίσει απ’ Αυτόν είναι το θεμέλιο για εντελώς νέους δεσμούς. Είναι ένα γεγονός ανεκτίμητης αξίας επειδή ο Πατέρας Του έγινε Πατέρας μας και ο Θεός Του Θεός μας. Ο Κύριος Ιησούς μας έφερε σ’ αυτή τη θαυμαστή σχέση για πάντα για τη χαρά της καρδιάς Του (Ψαλμ. 22: 22, Εβρ. 2:11,12).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 20:19-31

Είναι τώρα απόγευμα αυτής της θαυμάσιας πρώτης ημέρας της εβδομάδας. Οπως είχε υποσχεθεί, ο αναστημένος Σωτήρας εμφανίζεται στο μέσον των συναθροισμένων μαθητών (14:19). Τους δείχνει τα χέρια και την πλευρά Του, αλάνθαστες αποδείξεις που έφεραν την ειρήνη τους με το Θεό (Πραξ. 1:3). Ενεφύσησε σ’ αυτούς νέα ζωή (Γενεσ. 2:7, 1 Κορινθ. 15:45) και τους στέλνει έξω να κηρύξουν συγχώρεση από τις αμαρτίες σε όλους όσους πιστεύουν (εδ. 23).

Ο Θωμάς απουσίαζε αυτή την Κυριακή. Οταν οι άλλοι μαθητές του λένε “Είδαμε τον Κύριο” η καρδιά του παραμένει ψυχρή και άπιστη. Πόσα πολλά παιδιά του Θεού στερούνται τις πολύτιμες συγκεντρώσεις γύρω από τον Κύριο Ιησού εξ’ αιτίας τόσο ασήμαντων λόγων . . . ίσως γιατί στο βάθος της καρδιάς τους δεν πιστεύουν στην παρουσία Του σ’ αυτές; Ο Θωμάς αντιπροσωπεύει το Ιουδαϊκό γένος που αργότερα θ’ αναγνωρίσει τον Κύριό του και Θεό του όταν θα Τον δεί. Θα Τον ρωτήσουν “Τί είναι αυτές οι πληγές στα χέρια σου”; (Ζαχ. 13:6). Αλλά η ευλογημένη μερίδα των εξαγορασμένων σ’ αυτή την παρούσα περίοδο είναι αυτοί που πιστεύουν χωρίς ακόμα να έχουν δεί (1 Πέτρου 1:8). Γι’ αυτό τελειώνει με τη φράση “ταύτα δε εγράφησαν”, όχι μόνο για να τα διαβάζουμε αλλά και για να τα πιστεύουμε. Η πίστη μας βασίστηκε στις Γραφές, θά’ πρεπε να συντηρείται από τον Μόνο που χαρίζει τη ζωή και που είναι ο Υιός του Θεού (εδ. 31).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 21:1-14

Στο μέρος που ο Κύριος Ιησούς κανόνισε να συναντηθούν στη Γαλιλαία βρίσκονται μόνο επτά μαθητές (Ματθ. 26:32, 28:7). Ωστόσο φαίνεται να έχουν ξεχάσει το λόγο για τον οποίο περιμένουν. Ο Σίμων Πέτρος που ο Κύριος έκανε αλιέα ανθρώπων επιστρέφει στην παληά του ενασχόληση. Τί πιο φυσικό λοιπόν εάν “αυτή τη νύχτα δεν έπιασαν τίποτα”; Πώς θα μπορούσε να φέρει καρπό ένα έργο που ήταν σύμφωνο με το δικό τους θέλημα χωρίς την παρουσία του Κυρίου; Ο Κύριος τους είχε προειδοποιήσει ότι χωρίς Αυτόν δεν θα ήταν ικανοί για τίποτα (15: 5). Καθώς όμως εκείνος έρχεται κοντά τους τα πάντα αλλάζουν. Η δεξιά πλευρά του καραβιού έχει μόνο ένα πλεονέκτημα απ’ την αριστερή αλλά είναι πολύ βασικό. Είναι η πλευρά που ο Κύριος Ιησούς τους είπε να ρίξουν το δίχτυ.

Και είναι η συνάντηση με τον Διδάσκαλο ο οποίος είχε ετοιμάσει τα πάντα εκ των προτέρων που στηρίζει τους κουρασμένους μαθητές. Αυτός δεν χρειαζόταν τα ψάρια τους (εδ. 9). Ωστόσο με κανέναν τρόπο δεν καταφρονεί τον καρπό της εργασίας τους (εδ. 10) τον οποίο μέτρησε με μεγάλη ακρίβεια (εδ. 11).

Αγαπητοί φίλοι, πόσες πολλές φορές κι εμείς σαν αυτούς τους μαθητές, ξεχνάμε την προσεχή και μεγάλη μας συνάντηση με τον Κύριο; Πόσο συχνά επίσης στο μέσον των περιστάσεών μας, είτε στις επιτυχίες, είτε στις αποτυχίες μας θά’ πρεπε να μπορούμε να διακρίνουμε πιο γρήγορα τον Μόνο που μας μιλάει και ν’ αναγνωρίζουμε: “Ο Κύριος είναι” (εδ. 7).

Ευαγγέλιο του Ιωάννου 21:15-25

Εχει παραμείνει μια τελευταία υπηρεσία αγάπης για τον Κύριο εδώ στη γή, που θα την πραγματοποιήσει στο μαθητή Του τον Πέτρο. Ο Πέτρος ήδη είχε αρνηθεί τον Διδάσκαλό του τρείς φορές. Ετσι τρείς φορές θα πρέπει να ελεγχθεί με την οδυνηρή ερώτηση που του γίνεται: “ισχυρίστηκες ότι με αγαπάς περισσότερο απ’ τους άλλους, αλλά αυτοί δεν με αρνήθηκαν (Μαρκ. 14:29). Πού είναι αυτή η θερμή αγάπη για την οποία μίλησες; Δεν μου την έδειξες.

“Κύριε σύ εξεύρεις ότι σε αγαπώ, γνωρίζεις τα πάντα”, είναι όλα όσα μπορεί να πεί ο φτωχός μαθητής στο τέλος. Μήπως ο Κύριος Ιησούς τον παραμερίζει; Αντιθέτως, τώρα που ο Πέτρος έχασε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, είναι έτοιμος για την υπηρεσία. “Βόσκε τα αρνία μου . . . ποίμαινε τα πρόβατά μου”, του λέει ο Κύριος (το κείμενο περιλαμβάνει την γεμάτη τρυφερότητα έκφραση: τα μικρά μου πρόβατα). Ασχολούμενος στη συνέχεια μ’ αυτούς που ο Κύριος Ιησούς αγαπά, ο Πέτρος γι’ άλλη μια φορά έχει την ευκαιρία να φανερώσει την αγάπη του γι’ Αυτόν.

Το ευαγγέλιο είναι τώρα στο τέλος. Ομως τα πάντα που το αιώνιοΠρόσωπο, το οποίο γεμίζει τις σελίδες του, έκανε, είπε και δοκίμασε είναι ανεκτίμητου ενδιαφέροντος, και ο Θεός το σημείωσε αυτό παντού (εδ. 25). Θα υπάρξει μια ανεξάντλητη σειρά βιβλίων για μας που θα διαβάζουμε κατά τη διάρκεια της αιωνιότητας. Για την παρούσα στιγμή, είθε ο καθένας να κρατάει στην καρδιά του σαν μια προσωπική κλήση, αυτά τα τελευταία λόγια του Σωτήρα του, “σύ ακολούθει μοι”.