Ευαγγέλιο του Μάρκου

Το Ευαγγέλιο του Ευαγγέλιο του Μάρκου είναι αυτό του τέλειου Υπηρέτη. Εδώ δεν βρίσκουμε κάποια αφήγηση σχετική με την γέννηση του Κυρίου Ιησού, ούτε με την γενεαλογία Του. Αυτό συμβαίνει γιατί τα μοναδικά πράγματα που καθορίζουν την αξία ενός υπηρέτη είναι τα προσόντα υπακοής, πιστότητας και ετοιμότητάς του να υπηρετεί. Ωστόσο απο τις πρώτες λέξεις μας περιγράφεται ως ο Υιός του Θεού, έτσι ώστε ο αναγνώστης να μην παραπλανηθεί σχετικά με το Πρόσωπο του οποίου εξιστορείται η υπηρεσία. Πρόκειται για κάποιον που έγινε Δούλος με την θέλησή Του. Ενώ ήταν Θεός, ο Κύριος Ιησούς πήρε ο Ιδιος το σχήμα του υπηρέτη (ή δούλου – Φιλιπ. 2:6, 7).

Αφού προηγήθηκε η μαρτυρία του Ιωάννη, ο Κύριος ξεκινάει αμέσως την υπηρεσία Του και αυτό το πρώτο κεφάλαιο χαρακτηρίζεται απο τη λέξη “ευθύς” (αναφέρεται 11 φορές). Ο Κύριος Ιησούς υποτάσσεται στο βάπτισμα. Παρ’ όλο που είναι “όσιος, άκακος, αμίαντος” (Εβρ. 7:26), παίρνει θέση ανάμεσα σε μετανοημένους αμαρτωλούς. Ομως, για να μην Τον συγχέουν μ’ αυτούς, ο Θεός κάνει μια σοβαρή δήλωση απο τον ουρανό σχετική με τον “άγιο υπηρέτη Του, Ιησού” (Πραξ. 4:27, 30), μια δήλωση που έρχεται πριν την υπηρεσία Του. Δεν λέει: “Σύ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός εις τον οποίον θα ευαρεστηθώ”, αλλά “εις τον οποίον ευηρεστήθην”.

Επειτα ο Κύριος Ιησούς οδηγείται απο το Πνεύμα στην έρημο για να δέσει εκεί τον Εχθρό που μας κρατούσε στη δουλεία (3:27). Παντού όπου μπορεί να είχαμε οδηγηθεί εξ’ αιτίας της πλάνης της αμαρτίας, η αγάπη και η υπακοή οδήγησαν τον Κύριο Ιησού να μας ελευθερώσει.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 1:14-28

Απο τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Κύριος Ιησούς, η υπηρεσία του Ιωάννη του Βαπτιστή τελείωσε.

Η βασιλεία του Θεού είναι πλησίον, ο Βασιλιάς βρίσκεται μεταξύ του λαού Του προσωπικά. Ετσι κάνει μια διακήρυξη που συνοψίζεται σε δύο εντολές, και που ισχύουν ακόμα και σήμερα, “Μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο”. Ο Κύριος διαβάζει στην καρδιά του καθενός την απάντηση σ’ αυτή την επείγουσα πρόσκληση. Επειτα, σ’ αυτούς που Τον άκουσαν και Τον δέχτηκαν, απευθύνει μια άλλη προσωπική πρόσκληση, μια κλήση να Τον υπηρετήσουν και ακολουθήσουν. “Ελθετε οπίσω μου”, λέει στους τέσσερις μαθητές των οποίων γνώριζε τις πιό βαθειές σκέψεις. “Και ευθύς . . . ηκολούθησαν αυτόν”. Αυτοί λοιπόν Τον ακολούθησαν αμέσως, κι ας τονίσουμε οτι αυτή η κλήση ήταν ουσιώδης. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να πεί απο δική του πρωτοβουλία, στο Θεό, “σου προσφέρω τον εαυτό μου”. Είναι ο Κύριος ο Οποίος γνωρίζει τα πάντα που αποφασίζει, “θα σε πάρω στην υπηρεσία μου”.

Στην Καπερναούμ, ο Κύριος Ιησούς θεραπεύει έναν άνδρα που είχε πνεύμα ακάθαρτο και που βρίσκεται μέσα στη συναγωγή, χαρακτηριστική απόδειξη της τρομερής κατάπτωσης στην οποία είχε περιέλθει ο Ισραήλ. Απο την αρχή της υπηρεσίας του Κυρίου η δύναμή Του είναι σε σύγκρουση με τη δύναμη του Σατανά – την οποία μπορεί να μην την αναγνωρίζουμε αμέσως – αλλά που έχει τα αποτελέσματά της τόσο στα σώματά μας όσο και στις ψυχές μας.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 1:29-45

Μετά τη συναγωγή της Καπερναούμ, το σπίτι του Ανδρέα και του Σίμωνα γίνεται η σκηνή ενός θαύματος της χάρης. Ο Κύριος Ιησούς είναι πάντοτε έτοιμος να έρθει στα σπίτια μας και να μας χαρίσει την ελευθερία Του. Ας είμαστε σαν τους μαθητές, ας λέμε σ’ Εκείνον κάθε τί που στενοχωρεί τις καρδιές μας (εδ. 30). Μόλις θεραπεύτηκε η πεθερά του Σίμωνα, σπεύδει να υπηρετήσει τον Κύριο και τους δικούς Του. Μήπως δεν είχε μπροστά στα μάτια της το πιο μεγάλο Παράδειγμα της μεγαλύτερης υπηρεσίας;

Το απόγευμα πέρασε, αλλά για έναν τέτοιο Υπηρέτη η μέρα δεν έχει τελειώσει. Φέρνουν σ’ Αυτόν αυτούς που πάσχουν και τους δαιμονιζόμενους, και ακούραστα ανακουφίζει τους πόνους τους και τους θεραπεύει. Ποιό ήταν το μυστικό αυτής της θαυμαστής δραστηριότητας; Απο πού ο Κύριος Ιησούς αντλούσε μια τέτοια δύναμη που διαρκώς ανανεωνόταν; Το εδ. 35 μας λέει οτι οφείλετο στην κοινωνία με το Θεό Του. Δείτε πώς αυτός ο τέλειος Ανθρωπος αρχίζει τη μέρα Του (πρβλ. Ησαίας 50:4). Οταν όμως Του αναφέρουν για την δημοτικότητά Του, αφήνει τα πλήθη που είναι μόνο περίεργα να βλέπουν τα θαύματά Του, και φεύγει για να κηρύξει το Ευαγγέλιο αλλού.

Στην συνέχεια ο Κύριος Ιησούς θεραπεύει ένα λεπρό, και του λέει ακριβώς πώς μπορεί να κάνει τη μαρτυρία του, μια μαρτυρία σύμφωνα με τον Λόγο (εδ. 44, Λευιτικό 14). Δυστυχώς αυτός ο άνδρας ενεργεί σύμφωνα με τις δικές του σκέψεις και αυτό κρύβει το έργο του Θεού σ’ αυτή την πόλη.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 2:1-17

Στο σπίτι στην Καπερναούμ ο Κύριος Ιησούς γίνεται ο Ιδιος γνωστός σύμφωνα με τον Ψαλμό 103:3 σαν ο Μό-νος που συγχωρεί όλες τις ανομίες και που θεραπεύει ό-λες τις ασθένειες. Στην περίπτωση του παραλυτικού, εκπληρώνει και τα δύο μέρη αυτού του εδαφίου σαν μια μαρτυρία για τον καθένα. Ναί, Αυτός που συγχωρεί αμαρτίες – ένα πνευματικό έργο – και που δίνει υλικές αποδείξεις αυτού θεραπεύοντας και την ασθένεια, μπορεί να είναι μόνο ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ.

Οι τελώνες εισέπρατταν τους φόρους για λογαριασμό των Ρωμαίων. Αυτό τους έκανε πλούσιους (γιατί κάποιο ποσοστό κρατούσαν οι ίδιοι) αλλά, την ίδια ώρα εισέπρατταν την περιφρόνηση των συμπατριωτών τους. Ο Κύριος όμως καλώντας τον Λευί και αποδεχόμενος την πρόσκλησή του για δείπνο, μας φανερώνει οτι δεν περιφρονεί και δεν απορρίπτει κανέναν. Αντιθέτως, ήρθε για φανερούς αμαρτωλούς, που δεν μπορούσαν να κρύψουν την κατάστασή τους (1 Τιμ. 1:15). Ετσι κάθεται μαζί τους στο τραπέζι, και γίνεται Φίλος τους. Απο τον καιρό της πτώσης ο άνθρωπος φοβάται το Θεό και φεύγει απ’ την παρουσία Του εξ’ αιτίας της κακής του συνείδησης. Προτού σώσει το δημιούργημά Του, το πρώτο χρέος του Θεού ήταν να πλησιάσει τον άνθρωπο και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Αυτό είναι που έκανε ο Κύριος Ιησούς, ταπεινώνοντας τον Εαυτό Του, μέχρι να συναντήσει τον άθλιο άνθρωπο για να τον κάνει να καταλάβει οτι ο Θεός τον αγαπάει.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 2:18-28

Αν η χαρακτηριστική λέξη για τον τέλειο Υπηρέτη είναι “ευθύς”, αυτή για τους άπιστους Ιουδαίους είναι “γιατί;” ή “πώς;” (εδ. 7, 16, 18, 24). Οταν ρωτήθηκε σχετικά με την νηστεία, ο Κύριος Ιησούς εξήγησε, οτι πρόκειται για μια ένδειξη θλίψης, που συνεπώς δεν ήταν κατάλληλη ενώ Εκείνος εξακολουθούσε να είναι μαζί τους. Η έλευσή Του ήταν μια αιτία για μεγάλη χαρά σε όλους τους ανθρώπους (Λουκά 2:10). Επειτα χρησιμοποιεί αυτή την ευκαιρία για ν’ αντιπαραβάλλει τους κανόνες και τις παραδόσεις του Ιουδαϊσμού με το Ευαγγέλιο της ελεύθερης χάρης, που ήρθε να τους προσφέρει. Είναι λυπηρό να διαπιστώνουμε οτι ο άνθρωπος προτιμάει τις θρησκευτικές τελετουργίες αντί της χάρης του Θεού αφού αυτές του επιτρέπουν να παρουσιάζει μια καλή υπόληψη στα μάτια των άλλων, ενώ συνεχίζει να ζεί όπως επιθυμεί. Αντιθέτως, το εδ. 22 μας λέει οτι ο Χριστιανός είναι κάποιος εντελώς ανανεω-μένος. Αν έχει αλλάξει η καρδιά του, αν είναι γεμάτος χαρά, θα πρέπει απαραίτητα και η εξωτερική του εμφάνιση να είναι αλλαγμένη.

Οι Φαρισαίοι κατηγορούν τους μαθητές επειδή αποσπούν τα στάχυα την ημέρα του Σαββάτου. Ο άνθρωπος πάντα διαστρέφει αυτό που του έδωσε ο Θεός. Το Σάββατο ήταν μια παραχώρηση απο το Θεό προς τον λαό Ισραήλ ο οποίος το χρησιμοποίησε σαν έναν ζυγό για ν’ αυξήσει την ηθική του δουλεία (Πραξ. 15:10).

Ευαγγέλιο του Μάρκου 3:1-19

Μια δεύτερη θεραπεία πραγματοποιείται στη συναγωγή της Καπερναούμ και πάλι την ημέρα του Σαββάτου (1:21). Ο Κύριος ζητάει απ’ αυτόν τον άρρωστο, του οποίου το χέρι είναι ξεραμένο, να κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα που είναι ανίκανος να κάνει. Καθώς αυτός αρχίζει να υπακούει, δείνει την απόδειξη της πίστης του και μ’ αυτό τον τρόπο επιτρέπει στον Κύριο Ιησού να τον θεραπεύσει. Αλοίμονο, κοιτάξτε την σκληρότητα της καρδιάς αυτών που παρακολουθούν! Αντί να χαίρονται με τον άνθρωπο που θεραπεύτηκε και να θαυμάσουν τη δύναμη του Κυρίου, αυτοί οι κακοί άνθρωποι χρησιμοποιούν αυτό το θαύμα σαν μια πρόφαση για να θανατώσουν τον Κύριο Ιησού. Ομως Εκείνος συνεχίζει την υπηρεσία της χάρης Του, και τα πλήθη που αποτελούνται κυρίως απο ξένους της Τύρου και Σιδώνας (ακόμα και Εδομίτες) συνεχίζουν να συγκεντρώνονται να Τον ακούσουν και να ζητήσουν τη θεραπεία Του. Επειτα ξεχωρίζει δώδεκα μαθητές και τους καθιερώνει “δια να είναι μετ’ αυτού, και δια να αποστέλη αυτούς” (πρβλ. Ιωαν. 15:16). Για να είναι με τον Κύριο Ιησού: τί μεγάλο προνόμιο και την ίδια ώρα, η βασική προϋπόθεση για να είναι ικανοί αργότερα ν’ αποσταλούν. Πώς μπορούμε να εκπληρώσουμε οποιαδήποτε υπηρεσία αν δεν δεχτούμε πρώτα τις οδηγίες Του (Ιερεμίας 23: 21, 22);

Σ’ αυτό το ευαγγέλιο, ο καθένας απο τους δώδεκα κατονομάζεται μόνος, για να μας υπενθυμίσει οτι ένας υπηρέτης πρέπει να περιμένει απ’ ευθείας και προσωπικά απο τον Κύριό του να δεχτεί καθοδήγηση και βοήθεια.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 3:20-35

Πάντα έτοιμος ν’ αφήσει τους ανθρώπους να Τον πλησιάσουν, ο Κύριος επιτρέπει στο πλήθος να γεμίσει το σπίτι στο οποίο είχε έρθει. Αμέσως αρχίζει να τους διδάσκει χωρίς να βρίσκει χρόνο ούτε για φαγητό. Εμείς που τόσο λίγο διατιθέμεθα ν’ ανοίξουμε τις πόρτες μας σε ξένους, ν’ αφήσουμε να μας ενοχλήσουν ή ν’ αλλάξουμε κάποιες απ’ τις συνήθειές μας, ας ακολουθούμε αυτό το παράδειγμα ακούραστης αφοσίωσης και πλήρους αυταπάρνησης. Ας θυμόμαστε επίσης οτι ακόμα κι ένας ανεπιθύμητος επισκέπτης μπορεί να έχει σταλεί σε μας για να του μιλήσουμε για την σωτηρία της ψυχής του.

Κάποιοι άνθρωποι προβληματίζονται σχετικά με την έννοια του εδ. 29. Φοβούνται μήπως πρόφεραν κάποια φορά κατά λάθος έναν αμαρτωλό λόγο που δεν θα μπορούσε να συγχωρεθεί ποτέ. Αυτό οφείλεται στην άγνοια της χάρης του Θεού. “Το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού καθαρίζει ημάς απο πάσης αμαρτίας” (1 Ιωαν. 1:7). Η βλασφημία εναντίον του Αγίου Πνεύματος ήταν η φοβερή αμαρτία του άπιστου λαού Ισραήλ. Αυτοί οι άνθρωποι απέδωσαν στο Σατανά τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που βρισκόταν στον Κύριο Ιησού. Ηταν εξαιρετικά σοβαρό και εντελώς αντίθετο απο την κοινή λογική (εδ. 26).

Στην τελευταία παράγραφο ο Κύριος δείχνει ξεκάθαρα αυτούς τους οποίους θεωρεί μέλη της οικογένειάς Του. Το να πράττουμε το θέλημα του Θεού ήταν, και εξακολουθεί να είναι, ν’ ακούμε τον Κύριο Ιησού.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 4:1-12

Ο Κύριος Ιησούς βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα και διδάσκει τα πλήθη, χρησιμοποιώντας την γλώσσα των παραβολών με εικόνες. Η πρώτη είναι αυτή του Σπορέα. Παρουσιάζει τον Εαυτό του εδώ σαν τον Μόνο που φέρνει τον καλό σπόρο του Ευαγγελίου και τον σπείρει στον κόσμο. Παρ’ όλο που γνωρίζει τις καρδιές τους και τον τρόπο με τον οποίο θα δεχτούν – ή δεν θα δεχτούν – την αλήθεια, δίνει στον καθένα την ευκαιρία να έρθει σ’ επαφή με το Λόγο της ζωής. Εσείς Τον έχετε δεχτεί;

Το εδ. 12 δεν πρέπει να μας ανησυχεί – σαν να φοβόταν ο Κύριος βλέποντας τους ανθρώπους ν’ αναγεννούνται και να είναι υποχρεωμένος παρά τη θέλησή Του, να συγχωρεί τις αμαρτίες τους! Πρέπει να καταλάβουμε οτι πρόκειται για τους Ιουδαίους που τίθεται θέμα εδώ. Κατηγόρησαν τον Κύριο οτι έχει δαιμόνιο, απορρίπτοντας έτσι τη μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος. Μια τέτοια αμαρτία δεν μπορεί να τους συγχωρεθεί και ο Ισραήλ θα σκληρυνθεί και σαν έθνος (3:29, Ρωμ. 11:7, 8, 25). Ομως όλοι όσοι επιθυμούν να μιλήσουν στον Κύριο Ιησού “καταμόνας”, μπορούν να βρούν θέση “περί αυτόν” σήμερα, ώστε ν’ ακούσουν την αποκάλυψη των μυστηρίων της βασιλείας του Θεού (εδ. 10, 11, 34, πρβλ. Παροιμ. 28:5). Ας χρησιμοποιούμε αυτό το μεγάλο προνόμιο, και ιδιαιτέρως ας μην αποστερούμε τους εαυτούς μας απο συναθροίσεις που συγκεντρωνόμαστε γύρω απο τον Κύριο για ν’ ακούσουμε το Λόγο Του.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 4:13-25

Ο Κύριος Ιησούς εξηγεί στους μαθητές Του την παραβολή του σπείροντος. Αυτή είναι το ξεκίνημα όλης της διδασκαλίας Του (εδ. 13). Πραγματικά, για να την καταλάβουμε, θα πρέπει το Ευαγγέλιο να έχει ριζώσει πρώτα στην καρδιά.

Ακόμα κι αν είμαστε αληθινοί πιστοί, θα πρέπει να προσέχουμε, γιατί κάποιες φορές μοιάζουμε με τα τρία πρώτα είδη της γής επειδή ο Σατανάς δεν επιδιώκει να κλέψει μονάχα την καλή αγγελία της σωτηρίας που σπάρθηκε. Πόσα λόγια μας απηύθηνε ο Θεός και δεν άγγιξαν την καρδιά μας, επειδή οι δεσμοί μας με τον κόσμο την είχαν σκληρύνει σαν την “οδό” (δες 6:52). Η μήπως δεν συμβαίνει συχνά να ενεργήσαμε σύμφωνα με τα συναι-σθήματά μας, μέχρις ότου η ώρα της δοκιμασίας φανέρωσε τη στέρηση εξάρτησης και πίστης μας (πρβλ. εδ. 17);

Σε αντίθεση με την ξεγνοιασιά, οι μέριμνες είναι εξίσου βλαβερές (Λουκά 21:34). Η “απάτη του πλούτου, και οι επιθυμίες άλλων πραγμάτων” μπορούν να εμποδίσουν όχι μόνο την πνευματική ζωή του παιδιού του Θεού αλλά και να στερήσουν τον Κύριο απ’ τον καρπό που ένα τέτοιο πρόσωπο θα έφερνε στον καιρό του (Τίτου 3:14). “Προσέχετε τί ακούετε”, συμβουλεύει ο Κύριος Ιησούς (εδ. 24). Στο Λουκά 8:18 διαβάζουμε, “Προσέχετε πώς ακούετε”. Ναί, με ποιό τρόπο δεχόμαστε το θείο Λόγο;

Ευαγγέλιο του Μάρκου 4:26-41

Η παραβολή των εδαφίων 26-29 που αντιστοιχεί με αυτή του σπόρου στον αγρό του Ματθαίου 13 παρουσιάζει μια λίγο διαφορετική διδασκαλία. Εδώ αναφέρεται μόνο στο έργο του Θεού, ενώ στο Ματθαίου, ο εχθρός επεμ-βαίνει επίσης εξ’ αιτίας της αμέλειας των ανθρώπων που κοιμόντουσαν. Στο εδάφιό μας 27, ο μεγάλος Σπορέας μας παρουσιάζεται σαν να κοιμάται. Στην πραγματικότητα όμως, κατά την ημέρα όσο και κατά την νύχτα, χωρίς να φαίνεται, αγρυπνεί προσέχοντας τον πολύτιμο σπόρο Του και προσφέροντας την απαραίτητη φροντίδα σ’ αυτόν, ώστε ν’ αυξάνει μέχρι την ώρα του θερισμού. Αγαπητοί Χριστιανοί φίλοι, ίσως μας φαίνεται οτι κάποιες φορές ο Κύριος είναι αδιάφορος με μάς, οτι δεν ακούει τις προσευχές μας, οτι το έργο Του το άφησε. Ομως υψώστε τα μάτια σας, καθώς ο Κύριος προσκαλεί να κάνουν οι μαθητές Του δια πίστεως. Τα χωράφια είναι ήδη λευκά προς θερισμόν (Ιωαν. 4:35).

Περνώντας στην απέναντι όχθη, που αντιστοιχεί με το επικίνδυνο πέρασμα απ’ αυτό τον κόσμο, οι μαθητές δεν είναι μόνοι. Μαζί τους στο πλοίο, έχουν πάρει τον Κύριο “ως ήτο” (εδ. 36). Πόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν μια λανθασμένη και μακρυνή εικόνα για τον Κύριο Ιησού. “Τίς λοιπόν είναι ούτος;” αναρρωτιούνται οι μαθητές. Είναι το ίδιο Πρόσωπο που συνήγαγε τον άνεμον εν ταις χερσίν αυτού, που εδέσμευσε τα ύδατα εν ιματίω (Παροιμ. 30:4).

Ευαγγέλιο του Μάρκου 5:1-20

Ο Κύριος και οι μαθητές Του φθάνουν στη χώρα των Γαδαρηνών. Το πρώτο πρόσωπο που συναντούν εκεί είναι ένας άνδρας κυριευμένος εντελώς απο δαιμόνια τον οποίο έχουν αγριέψει και τον έχουν κάνει απειθάρχητο. Τί τρομερή σκηνή. Σ’ αυτό τον άνθρωπο βλέπουμε την ηθική εικόνα του αμαρτωλού, το παιχνίδι του Διαβόλου που τον παρασύρει και βασανίζει απο τα βίαια πάθη του, που ζεί με τους νεκρούς (τα μνήματα). Ηταν επικίνδυνος για τους συνανθρώπους του, και μπορούσε μόνο να βλάψει τον εαυτό του. Τί φοβερή κατάσταση – και είναι η δική μας φυσική κατάσταση αυτή!

Θα μπορούσαμε πιθανόν απο φόβο ή τρόμο ν’ απομακρυνθούμε απο ένα τέτοιο δημιούργημα. Ο Κύριος Ιησούς όμως δεν απομακρύνεται απ’ αυτόν. Αντιθέτως, επιθυμεί ν’ ασχοληθεί μ’ αυτό τον δυστυχή άνθρωπο, όχι δένοντάς τον με αλυσίδες όπως μάταια προσπάθησαν να το κάνουν οι άνθρωποι, αλλά ελευθερώνοντάς τον απο τη δυστυχία και τη σκλαβιά.

Οι κάτοικοι της πόλης σ’ αυτό το θαύμα το μόνο που μπορούσαν να δούν ήταν η απώλεια των χοίρων τους! Ετσι Του ζήτησαν να φύγει και ο Κύριος απομακρύνεται, αλλά αφήνει πίσω έναν μάρτυρα – και ποιός είναι αυτός; “Αυτός που ήταν δαιμονιζόμενος”. Δεν είναι αυτή μια σημερινή εικόνα; Απερριμένος απο τον κόσμο, ο Χριστός φυλάει στον κόσμο αυτούς που έσωσε και τους δίνει την παραγγελία να μιλούν γι’ Αυτόν. Πώς εκπληρώνουμε εμείς αυτή την αποστολή; (Ψαλμ. 66:16).

Ευαγγέλιο του Μάρκου 5:21-43

Ενας άρχων της συναγωγής, ονομαζόμενος Ιάειρος, παρακαλεί τον Κύριο Ιησού να θεραπεύσει την κόρη του. Ενώ όμως ο Κύριος είναι καθ’ οδόν, μια γυναίκα, την οποία δεν μπόρεσε να βοηθήσει κάποιος γιατρός, προσπαθεί μυστικά να εκμεταλευθεί τη δύναμή Του. Αγαπητέ φίλε, ίσως έψαξες παντού για να καθαρισθείς απο τη μόλυνσή σου. Ο Κύριος Ιησούς εξακολουθεί να περνάει δίπλα σου σήμερα. Κάνε όπως έκανε αυτή η φτωχή γυναίκα. Αγγιξε την άκρη του ιματίου Του (πρβλ. 6:56)!

Η γυναίκα γνωρίζει οτι σώθηκε και το γνωρίζει επίσης και ο Κύριος. Αλλά ο καθένας πρέπει να το ακούσει, γιατί ο Κύριος Ιησούς επιθυμεί να την κάνει να νικήσει τη ντροπή της, να την κάνει γνωστή, και να ομολογήσει δημοσίως “όλη την αλήθεια”. Μ’ αυτό τον τρόπο αποκτά, σε απάντηση στην πίστη της, ένα λόγο χάρης άπειρα πιο θαυμαστό απο τη φυσική της θεραπεία: “Θύγατερ η πίστις σου σε έσωσεν· ύπαγε εις ειρήνην” (εδ. 34).

Στο μεταξύ, το σπίτι του Ιάειρου ήταν γεμάτο θρήνους και κραυγές απόγνωσης (βέβαια χωρίς μεγάλη αλήθεια, δες εδ. 40). Ομως με έναν λόγο, ο Κύριος Ιησούς ανακουφίζει τον φτωχό πατέρα (εδ. 36) και στρέφει τις σκέψεις αυτού του ανθρώπου (και τις δικές μας) προς το Θεό. “Μή φοβού, μόνο πίστευε”. Στη συνέχεια μ’ έναν άλλο λόγο – τόσο συγκινητικό που το Πνεύμα μας τον έδωσε στην ίδια γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Σωτήρας – επαναφέρει το νεαρό κορίτσι πίσω στη ζωή.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 6:1-13

Για τους κατοίκους της Ναζαρέτ, ο Κύριος Ιησούς ήταν “ο ξυλουργός”. Επί τριάντα χρόνια είχε κρύψει τη δόξα Του κάτω απ’ την ταπεινή περιβολή ενός χωρικού τεχνίτη. Τέτοια ταπείνωση δεν μπορεί να κατανοηθεί απο τον φυσικό άνθρωπο που συνηθίζει να κρίνει τα πάντα απο την εξωτερική εμφάνιση.

Αν ήταν δύσκολο να δεχτούν τη μαρτυρία του Κυρίου “εις την πατρίδα αυτού, και μεταξύ των συγγενών, και εν τη οικία αυτού” πόσο πιο δύσκολο θα είναι για εμάς εκεί που είμαστε γνωστοί . . . με όλα μας τα λάθη και το θλιβερό παρελθόν μας. Είναι όμως ακριβώς εκεί που οι καρποί της νέας ζωής θα δίνουν τη μεγαλύτερη μαρτυρία και θα κάνουν πιο δυνατό το κήρυγμα (Φιλιπ. 2:15). Εχοντας κληθεί στο 3:13-19, οι δώδεκα αποστέλονται τώρα να κηρύξουν τη μετάνοια. Ο Κύριος τους παραγγέλλει να μην παίρνουν τίποτα στο ταξίδι τους. Η ζωή τους πρέπει να είναι μια ζωή πίστεως. Κάθε στιγμή θα λαμβάνουν αυτό που είναι απαραίτητο και για την υπηρεσία και για τις ανάγκες τους. Αν φροντίσουν για προμήθειες αυτό θα τους αποστερούσε τις πλούσιες εμπειρίες, και θα τους έκανε να χάσουν απο τα μάτια τους το δεσμό που τους ενώνει με τον απόντα Κύριό τους. Αντιθέτως, τα σανδάλια ήταν απαραίτητα. Δείχνουν αυτό που η Εφεσίους 6:15 ονομάζει “την προετοιμασία του ευαγγελίου της ειρήνης”. Κάθε πιστός πρέπει να στολίζει το περπάτημά του με αυτά ώστε να βεβαιώνει το μήνυμα της χάρης που μεταφέρει (πρβλ. Ρωμ. 10:15).

Ευαγγέλιο του Μάρκου 6:14-29

Ενας άνθρωπος με κακή συνείδηση ζεί σε μια κατά-σταση φόβου (Παροιμ. 28:1). Οταν ο Ηρώδης, που αποκεφάλισε τον Ιωάννη, ακούει τους ανθρώπους να μιλούν για τον Κύριο Ιησού, τρομάζει με τη σκέψη οτι ο προφήτης θα μπορούσε να είχε αναστηθεί. Αυτό θα σήμαινε οτι ο Ιδιος ο Θεός θα είχε πάρει το μέρος του Ιωάννη. Για τον ίδιο λόγο, οι άνθρωποι θα καταληφθούν απο τρόμο όταν ο Κύριος Ιησούς, ο σταυρωμένος, εμφανιστεί επι των νε-φελών του ουρανού (Αποκαλ. 6:2, 15-17, 11:10, 11).

Πόσο ευλογημένη η μερίδα του Ιωάννη, του μεγαλύτερου των προφητών, συγκρινόμενη με τον προορισμό του δύστυχου δολοφόνου του! Αυτός ο Ηρώδης είναι μάλλον άνανδρος παρά σκληρός σαν τον πατέρα του, τον Ηρώδη τον Μέγα. Αδύναμος στον χαρακτήρα, κυριευμένος απ’ τις επιθυμίες του, “έκαμνε πολλά” όταν άκουγε τον Ιωάννη, εκτός απ’ το να ζήσει τη ζωή του σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Κάνοντας πολλά πράγματα, ακόμα και καλά πράγματα, δεν είναι αρκετό για να ευαρεστήσεις το Θεό. Εδώ όμως “μια αρμόδιος ημέρα” ήρθε, ναί αρμόδιος για το Σατανά και τις δύο γυναίκες που πρόκειται να χρησι-μοποιήσει. Ενα δείπνο γενεθλίων, το ξελόγιασμα ενός χορού, μια απερίσκεπτη υπόσχεση που δόθηκε και τηρήθηκε απο αλαζονία . . . εδώ είναι όλα όσα απαιτούνται για να διαπραχθεί ένα απεχθές έγκλημα, που αργότερα πληρώθηκε με τα πιο φρικτά μαρτύρια του πνεύματος.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 6:30-44

Οι απόστολοι που επιστρέφουν στον Κύριο ασχολούνται με αυτά που έκαναν και ανυπομονούν να Του τα διηγηθούν. Ο Διδάσκαλος γνωρίζει οτι τώρα χρειάζονται λίγη ανάπαυση και προετοίμασε ένα μέρος γι’ αυτούς “κατ’ ιδίαν” μαζί Του. Εμείς που συχνά και με ελαφρότητα αναφερόμαστε στην ανάγκη ν’ αναπαυθούμε, ας δούμε μερικές προϋποθέσεις υπο τις οποίες οι μαθητές δοκιμάζουν αυτήν την ανάπαυση. 1^ον, Αυτή έπεται του έργου του Κυρίου. 2^ον, Μιλάμε μόνο για μια μικρή ανάπαυση γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να μας προσφέρει ανάπαυση διαρκείας (δες Μιχαίας 2:10). 3^ον, Αυτή πραγματοποιείται μακριά απο τον κόσμο και όχι μέσα στις αναψυχές που αυτός προσφέρει. 4^ον, Την απολαμβάνουμε μαζί με τον Κύριο.

Πρόκειται για μια σύντομη ανάπαυση. Τα πλήθη ήδη συγκεντρώνονται. Ο Κύριος Ιησούς θα θρέψει τις ψυχές τους και έπειτα τα σώματά τους (Ματθ. 4:4), αλλά πρώτα δοκιμάζει τους μαθητές Του. Μόλις Του είχαν αναφέρει όλα όσα είχαν πράξει, έτσι τώρα ήταν η στιγμή ν’ αποδείξουν τις ικανότητές τους αντί ν’ απολύσουν αυτό το πλήθος. “Δότε σείς εις αυτούς να φάγωσι”, τους λέει ο Κύριος, για να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν οτι όλη η δύναμη έρχεται απο Εκείνον. Την ίδια ώρα, με τη χάρη Του, τους κάνει συμμέτοχους σ’ αυτή την πράξη αγαθότητάς Του. Αλλη μια φορά βλέπουμε να λάμπουν μαζί η σοφία, η δύναμη και η αγάπη, τα χαρακτηριστικά του τέλειου Υπηρέτη.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 6:45-56

Οταν διέσχισαν για πρώτη φορά τη λίμνη (4:35-41) ο Κύριος ήταν μαζί με τους μαθητές, παρ’ όλο που κοιμόταν στο πλοίο. Εδώ η πίστη των δώδεκα δοκιμάζεται ακόμα περισσότερο γιατί ο Διδάσκαλος δεν είναι μαζί τους. Είχε ανέβει στο όρος για να προσευχηθεί, ενώ αυτοί, μόνοι μέσα στη νύχτα, αγωνίζονται ενάντια στον άνεμο και τα κύμματα. Εχουν χάσει απο τα μάτια τους τον Κύριο Ιησού, αλλά Αυτός (σημείωσε τη λεπτομέρεια) τους βλέπει στην φουρτουνιασμένη θάλασσα (εδ. 48). Προς το τέλος της νύχτας, έρχεται σ’ αυτούς (Ιώβ 9:8). Πόσο απροετοίμαστοι είναι για να Τον συναντήσουν! Επειτα με ένα λόγο, αναγνωρίζεται απ’ αυτούς και τους επαναβεβαιώνει, “θαρσείτε, εγώ είμαι, μή φοβείσθε” (εδ. 50, Ησαίας 43:2). Πόσοι πολλοί πιστοί, περνώντας κάποια δοκιμασία, στο τέλος της αντοχής τους, άκουσαν την γνωστή φωνή του Κυρίου υπενθυμίζοντάς τους την παρουσία και την αγάπη Του!

Φθάνοντας στην ακτή της Γενησαρέτ για δεύτερη φο-ρά, ο Κύριος Ιησούς γίνεται δεκτός εντελώς διαφορετικά απο την πρώτη φορά. Παρ’ όλο που δεν υπάρχει αναφορά για τον άνθρωπο που ονομαζόταν “Λεγεών”, η εντυπωσιακή υποδοχή που γίνεται στον Κύριο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μόνο της πιστής μαρτυρίας αυτού του ανθρώπου (5:20). Είθε ο Κύριος να ευλογεί με τον ίδιο τρόπο τη μαρτυρία μας καθώς περιμένουμε την επιστροφή Του!

Ευαγγέλιο του Μάρκου 7:1-16

Οι Φαρισαίοι ζηλεύουν την επιτυχία του Κυρίου με τα πλήθη, αλλά δεν τολμούν να Του αντισταθούν γιατί φοβούνται τα πλήθη, γι’ αυτό βρίσκουν λάθη πάνω στους μαθητές όπως έχουν ήδη ξανακάνει στο 2:24. Γι’ αυτούς τους υποκριτές, η εξωτερική καθαρότητα ήταν πιο σημαντική αυτής της συνείδησής τους που τους αφορούσε λιγότερο. Ομοίως και η θρησκεία χωρίς τον αγιασμό προσαρμόζεται τέλεια στη φυσική καρδιά. Οι Φαρισαίοι ενδιαφερόντουσαν μόνο για την εξασφάλιση της επιδοκιμασίας των ανθρώπων και όχι του Θεού.

Αντιθέτως, ο σκοπός των πιστών είναι πάνω απ’ όλα, να ευαρεστούν τον Κύριο (Γαλάτας 1:10). Επειδή Εκείνος βλέπει την καρδιά, αυτό μας οδηγεί να κάνουμε έναν προσεκτικό εσωτερικό “καθαρισμό”, με άλλα λόγια, να κρίνουμε τις σκέψεις μας, τα αίτια και τις προθέσεις στο φώς του Λόγου ο οποίος αποκαλύπτει και την παραμικρή κηλίδα. Ο Κύριος Ιησούς δείχνει σ’ αυτούς τους Φαρισαίους οτι ακόμα και αυτές οι παραδόσεις τους αναιρούν τις θείες εντολές, και ιδιαίτερα σε μια εμφανή περίπτωση – όπως είναι αυτή του σεβασμού προς τους γονείς. Ας προσέξουμε τον κίνδυνο των παραδόσεων. Για να κάνουμε κάτι “επειδή έτσι γινόταν πάντα” απομακρύνει κάθε εξάσκηση και μπορεί να οδηγήσει σε μια σοβαρή πλάνη. Πρέπει να διερωτόμαστε πάντα: τί λέει γι’ αυτό η Γραφή;

Ευαγγέλιο του Μάρκου 7:17-37

Ο Κύριος γνωρίζει την καρδιά του ανθρώπου πολύ καλά και συνιστά στους μαθητές να προσέχουν γι’ αυτό που μπορεί να εξέλθει απ’ αυτή την καρδιά. Εχουμε κι εμείς την ίδια φυσική καρδιά, αλλά δόξα τω Θεώ, υπάρχει θεραπεία γι’ αυτήν (Ψαλμ. 51:10).

Μετά απο αυτή την διαπίστωση που μόλις έκανε, μπορούμε να φανταστούμε τη χαρά που αισθάνθηκε ο Κύριος Ιησούς συναντώντας την Συροφοίνισσα γυναίκα. Με την αυστηρότητα που φαίνεται να χρησιμοποιεί αρχικά, η γυναίκα θα φανερώσει όχι μόνο μια μεγάλη πίστη που τίποτα δεν αποθαρρύνει, αλλ’ ακόμα και μια αληθινή ταπείνωση, γιατί σε αντίθεση με τους υπερήφανους Φαρισαίους, αυτή η γυναίκα δεν αξιώνει κάποιον τίτλο ή κάποια αρετή. Παίρνει την πραγματική της θέση ενώπιον του Θεού, και αποδέχεται την κρίση που επιβάλεται για την κατάστασή της (Ησαίας 57:15).

Μετά απ’ αυτό, ο Κύριος Ιησούς θεραπεύει έναν κωφάλαλο, αφού προηγουμένως τον έβγαλε μέσ’ απο το πλήθος. Ποιός θα τολμούσε να παρέμβει σ’ αυτή τη συνάντηση του Σωτήρα μ’ αυτόν τον φτωχό δύστυχο άνθρωπο; Η αναγέννηση ενός αμαρτωλού απαιτεί, απ’ ευθείας, προσωπική και στενή επαφή με τον Κύριο (δες επίσης 8:23).

Η μελέτη μας τελειώνει με την μαρτυρία του πλήθους προς τον Κύριο Ιησού, “Καλώς έπραξε τα πάντα” (εδ. 37). Ο κάθε πιστός, σκεπτόμενος όλο του το παρελθόν, είναι ικανός να βεβαιώσει αυτό απο την προσωπική του εμπειρία, “Ναί, Κύριε, έπραξες τα πάντα καλώς”.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 8:1-21

Μπορούμε να έχουμε διάφορα κίνητρα για να κάνουμε το καλό, περισσότερο ή λιγότερο αξιέπαινα. Μπορούμε να επιδιώκουμε την εκτίμηση των άλλων ανθρώπων όπως έκαναν οι Φαρισαίοι, ή να ησυχάζουμε τη συνείδησή μας εκπληρώνοντας τα κοινωνικά μας καθήκοντα. Και στην Χριστιανωσύνη, πόσα πολλά έργα έχουν αυτά τα κίνητρα! Ομως αυτό που παρακινούσε τον Κύριο διαρκώς ήταν το έλεός Του για τα πλήθη, τα οποία έθρεψε για μια δεύτερη φορά με μια πράξη δύναμης (εδ. 2, 6:34). Οι καθημερινές μας επαφές με τον κόσμο, τη ζηλοτυπία του, τη μόλυνσή του, έχουν τη τάση να μας σκληραίνουν. Εχοντας συνηθί-σει αυτή την υλική και ηθική φτώχια, και πάνω απ’ όλα, την πνευματική φτώχια, στεκόμαστε πλέον αδιάφοροι. Ομως η καρδιά του Κυρίου Ιησού παρέμενε με μια θεία ευαισθησία. Η κατάσταση του κωφάλαλου στο 7:34 Τον έκανε ν’ αναστενάξει (ή να βογγήσει) και να κοιτάξει ψηλά στον ουρανό. Στο εδ. 12 είναι η απιστία των Φαρισαίων που Τον αναγκάζουν ν’ αναστενάξει εκ καρδίας. Και στο τέλος, η σκληροκαρδία των δικών Του μαθητών Τον θλί-βει και πάλι (δες επίσης 6:52, 7:18). Τα δύο θαύματα στα οποία είχαν συμμετάσχει δεν ήταν αρκετά για να εμπιστευθούν το Διδάσκαλό τους (πρβλ. Ιωαν. 14:8, 9)! Πόσο πολύ υπέφερε ο Κύριος στη διάρκεια της ζωής Του απο τη συμπάθειά Του προς τους ανθρώπους, αλλά και απο την απιστία και αχαριστία των ανθρώπων, ακόμα και των δικών Του κάποιες φορές.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 8:22-38

Στη Βηθσαϊδά, αυτή την πόλη της οποίας την απιστία ο Κύριος κατέκρινε ιδιαιτέρως (Ματθ. 11:21), εκπληρώνει ένα άλλο θαύμα σ’ έναν φτωχό τυφλό άνθρωπο. Ο Κύριος έπρεπε να τοποθετήσει τα χέρια Του δύο φορές πάνω του για να τον θεραπεύσει. Ομοια κι εμείς κάποιες φορές ερχόμαστε στο φώς του Θεού βήμα βήμα προοδευτικά (Ψαλμ. 138:8, Φιλιπ. 1:6).

Μετά απ’ αυτό, ο Κύριος Ιησούς ρωτάει τους μαθητές Του για τη γνώμη που έχουν οι άνθρωποι γι’ Αυτόν. Επειτα τους θέτει μια ευθεία και θεμελιώδη ερώτηση, “Αλλά σείς τίνα με λέγετε οτι είμαι;” Ναί, όποια γνώμη κι αν έχουν οι άλλοι για τον Κύριο Ιησού, εγώ πρέπει να έχω μια προσωπική εκτίμηση για Εκείνον. Αυτή όμως είναι το σημείο εκκίνησης για το μονοπάτι που με καλεί να Τον ακολουθήσω: το μονοπάτι της αυταπάρνησης και του σταυρού, όπου πέθανα μαζί Του. Κάποιοι άνθρωποι, ό-ταν δοκιμάζονται, μιλούν για το σταυρό που σηκώνουν και για το “Γολγοθά” που πρέπει ν’ ανεβούν. Ομως ο Κύριος δεν εννοεί εδώ αυτό. Ζητάει απο τον κάθε πιστό να σηκώσει με τη θέλησή του το φορτίο του ονειδισμού και των παθημάτων που ο κόσμος δεν θ’ αργήσει να του προσφέρει αν είναι πιστός (Γαλάτας 6:14). “Ενεκεν εμού”, απο αγάπη σ’ Εμένα διατυπώνει ο Κύριος Ιησούς, γιατί αυτό είναι το μεγάλο μυστικό που επιτρέπει στον Χριστιανό να δεχτεί το θάνατο σε σχέση με τον κόσμο και ως προς τον εαυτό του (εδ. 35, Ρωμ. 8:36).

Ευαγγέλιο του Μάρκου 9:1-13

Σύμφωνα με την υπόσχεση του εδ. 1, σε τρείς μαθητές θα επιτραπεί μια όραση σχετική με τη “βασιλεία του Θεού ελθούσα μετά δυνάμεως”. Αυτή η βασιλεία διακηρύσσεται απο τον Βασιλιά τον Ιδιο, τον οποίο αναγνωρίζουν ως τον Κύριο Ιησού, το Διδάσκαλό τους, ενδεδυμένο μεγαλοπρέ-πεια και περίλαμπρη δόξα. Αυτός που συχνά σκέπαζε τη δόξα Του και την έκρυβε κάτω απ’ το ταπεινό “σχήμα ενός δούλου”, εδώ την ξεσκεπάζει για μια στιγμή μπροστά στα θαμπωμένα και έκπληκτα μάτια των μαθητών Του (Ψαλμ. 104:1). Επειτα μια φωνή έρχεται απο τα νέφη, που απευθύνεται και σε μάς επίσης: “Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, αυτού ακούετε”. Οσο πιο μεγάλο και σημαντικό είναι κάποιο πρόσωπο, τόσο πιο σπουδαία είναι τα λόγια του. Αυτό το πρόσωπο που καλούμαστε τώρα ν’ ακούσουμε δεν είναι άλλο απο τον αγαπητό Υιό του Θεού. Ας προσέχουμε ακόμα περισσότερο στη διδασκαλία Του (Εβραίους 12:25).

Οσο καλά κι αν ήταν στο όρος (εδ. 5) πρέπει να ξανακατέβουν και ο Κύριος κάνει τους τρείς μαθητές να καταλάβουν οτι αυτά που είδαν θα εκπληρωθούν αργότερα. Ούτε ο Ιωάννης (αντιπροσωπεύτηκε απο τον Ηλία, εδ. 13) ούτε Αυτός ο Ιδιος έγιναν αποδεκτοί. Γι’ αυτό είναι τώρα απαραίτητο γι’ Αυτόν να πάει στο σταυρό και να υποφέρει τόσο πολύ προτού εισέλθει στη δόξα Του.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 9:14-32

Αφού κατέβηκε απο το όρος, ο Κύριος συνεχίζει την υπηρεσία αγάπης Του, για την οποία ο απόστολος Πέτρος, είχε το προνόμιο να είναι μάρτυρας, συνοψίζοντάς την στο βιβλίο των Πράξεων. “Ο Ιησούς απο τη Ναζαρέτ”, λέει, “διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπο του διαβόλου· διότι ο Θεός ήτο μετ’ αυτού” (Πραξ. 10:38, 39). Ο Κύριος βρίσκει ένα μεγάλο πλήθος να συζητούν εκθέτοντας επιχειρήματα. Το αντικείμενο αυτής της σύγχισης είναι ένα φτωχό παιδί που παρά τη νεότητά του, υποφέρει απο τρομερά δαιμονικά και νευρικά ξεσπάσματα. Μάταια προσπάθησε ο φτωχός πατέρας του να το φέρει στους μαθητές· αυτοί δεν ήταν ικανοί να εκβάλουν αυτό το πνεύμα. Προτού ο Κύριος Ιησούς ελευθερώσει αυτό το παιδί, σημειώνει το λόγο της αποτυχίας των μαθητών: απιστία·· διότι “πάντα είναι δυνατά εις τον πιστεύοντα”. Επειτα, με δάκρυα, ο άνθρωπος παραδίδεται στον Κύριο. Καταλαβαίνει οτι δεν είναι μια δι-κή του προσπάθεια θέλησης που θα του δώσει την πίστη και αναγνωρίζει τον εαυτό του ανίκανο προς τούτο. Απαιτείται η θεία βοήθεια όχι μόνο για την απελευθέρωση αλλά ακόμα και για να την αιτήσουμε.

Στο εδ. 26 φανερώνεται η δύναμη του δαιμονίου άλλη μια φορά, ώστε να φανεί η νίκη του Κυρίου. Με τρυφερότητα Εκείνος πιάνει το παιδί απο το χέρι και το σηκώνει.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 9:33-50

Φτωχοί μαθητές! Ενώ ο Διδάσκαλός τους, μόλις τους μίλησε για τα παθήματά Του και τον θάνατό Του, το μόνο που τους ενδιαφέρει, μέχρι σημείου φιλονεικίας, είναι να γνωρίζουν ποιός μεταξύ τους είναι ο μεγαλύτερος. Με την ερώτησή Του, ο Κύριος τους εξετάζει (εδ. 33)· στη συνέχεια με χάρη και υπομονή, τους διδάσκει τί είναι η ταπείνωση.

Αυτό το μάθημα συνεχίζεται με κάποιο άλλο. Οι μαθητές σκέφτηκαν οτι οφείλουν να εμποδίσουν κάποιον να εκπληρώνει θαύματα στο όνομα του Κυρίου Ιησού. “Δεν ακολουθεί ημάς” είναι η δικαιολογία του Ιωάννη. Ο Κύριος τους δείχνει οτι και εδώ επίσης είναι απασχολημένοι με τους εαυτούς τους και όχι με Εκείνον. Ας προσέχουμε να μην συμπεριφερόμαστε με διχαστικό πνεύμα. Πολλοί Χριστιανοί, παρ’ όλο που δεν περπατούν μαζί μας, ακολουθούν τον Κύριο πολύ στενά στο μονοπάτι της αυταπάρνησης και του σταυρού (8:34).

Βρήκαμε στο Ματθαίου αυτό που αντιστοιχεί στα εδ. 42-50 (δες Ματθαίου 5:29, 18:8). Ομως, γενικά βλέπουμε οτι στο ευαγγέλιο του Ευαγγέλιο του Μάρκου η διδασκαλία του Κυρίου καταλαμβάνει λίγο χώρο σε σύγκριση με τις δραστηριότητές Του. Για παράδειγμα, εδώ δεν έχουμε την αντίστοιχη επι του όρους ομιλία. Λίγα λόγια, αλλά πολλή αφοσίωση, πραγματικά αυτός είναι ο χαρακτήρας του πιστού Υπηρέτη.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 10:1-22

Οι Φαρισαίοι προσπαθούν να κάνουν τον Κύριο Ιησού ν’ αντιλογήσει με τον Μωϋσή στο θέμα του διαζυγίου. Ομως Εκείνος τους αποστομώνει αναφερόμενος στην εποχή πρίν το νόμο, θυμίζοντάς τους την τάξη των πραγμάτων την οποία επέβαλε ο Θεός κατά τη δημιουργία. Ο κόσμος εμόλυνε και έφθειρε όλα όσα θεμελίωσε ο Θεός στη θαυμαστή δημιουργία Του, και ιδιαίτερα στο θεσμό του γάμου.

Η σκληρότητα της καρδιάς και η φιλαυτία που οδηγεί τους ανθρώπους να καταφρονούν και να διαστρέφουν όλα όσα αναφέρονται στο γάμο, δείχνουν επίσης την έλλειψη εκτίμησης του ανθρώπου για τα μικρά παιδιά. Ακόμα και οι μαθητές δεν εξαιρούνται απ’ αυτό το πνεύμα. Τα εδ. 13-16 μας φέρνουν κάποιες επιπλέον λεπτομέρειες τις οποίες δεν βρίσκουμε στο ευαγγέλιο του Ματθαίου και είναι πολύ συγκινητικές· ο Κύριος αρχίζει να είναι πολύ απογοητευμένος με τη στάση των μαθητών. Επειτα παίρνει αυτά τα μικρά στην αγκαλιά Του, όπου βρίσκονται σε μια απόλυτη ασφάλεια. Στο τέλος, τα ευλογεί (πρβλ. 19: 13, 14).

Στο περιστατικό που ακολουθεί, ο Μάρκος είναι ο μόνος που αναφέρει ένα πολύ σπουδαίο σημείο: την αγάπη του Κυρίου για τον νέο άνδρα που ήρθε να Τον συναντήσει. Ομως αυτός ο νέος παραμένει ασυγκίνητος και απομακρύνεται, ίσως για πάντα, προτιμώντας τα μάταια πλούτη του απο τη συντροφιά, τώρα αλλά και στην αιωνιότητα Εκείνου που τον αγάπησε.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 10:23-34

Στην Παλαιά Διαθήκη οι ευλογίες ήταν επίγειες και τα πλούτη εθεωρούντο μια απόδειξη της επιδοκιμασίας του Θεού (Δευτερ. 8:18). Πόσο έκπληκτοι είναι οι μαθητές! Μόλις είχαν δεί έναν ευκατάστατο άνθρωπο, φαινομενικά ευλογημένο απο το Θεό, αξιαγάπητο, με άμεμπτη συμπεριφορά, και που ήταν διατεθημένος να κάνει πολλά καλά. Και ο Κύριος τον άφησε να φύγει! Πραγματικά, αν τέτοια πλεονεκτήματα δεν του έδειναν πρόσβαση στη βασιλεία του Θεού, ποιός τότε θα μπορούσε να σωθεί; Στην πραγματικότητα ο Κύριος Ιησούς αποκρίνεται, οτι η σωτηρία είναι πράγμα αδύνατον στον άνθρωπο· μόνο ο Θεός μπορεί να την εκπληρώσει.

Ο Κύριος δεν κατακρίνει εδώ τα πλούτη αλλά “αυτούς που έχουν το θάρρος τους στα χρήματα”. Αλλωστε το να Τον ακολουθήσουμε αναπόφευκτα σημαίνει οτι διώχνουμε κάποια πράγματα, τα οποία για κάποιους μπορεί να κοστίζουν πολύ (εδ. 29). Ομως αν το κάνουν απο αγάπη για τον Κύριο και το Ευαγγέλιο, θα είναι την ίδια ώρα μια πηγή γι’ ασύγκριτες χαρές, των οποίων η πρώτη θα είναι η γνώση της επιδοκιμασίας του Κυρίου. Ναί, το διεισδυ-τικό βλέμα του Κυρίου (εδ. 21, 23, 27) διαβάζει τις καρδιές μας να δεί αν τα κίνητρα με τα οποία ενεργούμε είναι καλά – αν είναι η αληθινή απόκριση στην αγάπη Εκείνου που άφησε τα πάντα για εμάς (δές Ζαχαρίας 7:5).

Σ’ αυτό το κεφάλαιο βρίσκουμε διάφορα χαρακτηριστικά της σαρκός: είναι ελκυστική (εδ. 17-22), είναι αυθάδης (εδ. 28), είναι πλήρης φόβου (εδ. 32), είναι ζηλότυπη (εδ. 41), και τέλος είναι φίλαυτη (εδ. 35-40).

Ευαγγέλιο του Μάρκου 10:35-52

Ας σημειώσουμε την πίστη του Ιάκωβου και του Ιωάννη. Γνώριζαν οτι ο Διδάσκαλός τους είναι ο Μεσσίας, ο Κληρονόμος της βασιλείας και οτι είχαν μερίδιο εκεί μαζί Του. Ομως η απαίτησή τους προδίδει την άγνοια και την ματαιοδοξία της φυσικής τους καρδιάς. Γεμάτος χάρη, ο Κύριος καλεί τους μαθητές Του γύρω Του και χρησιμοποιεί αυτή την ατυχή επέμβαση των δύο αδελφών για τη διδασκαλία τους (και τη δική μας επίσης). Μήπως δεν κα-ταλαβαίνουν οτι έχουν ενώπιόν τους το μεγαλύτερο Υπόδειγμα ταπείνωσης; Αυτός που είχε κάθε δικαίωμα να υπηρετηθεί, με τη θέλησή Του έκανε τον Εαυτό Του έναν υπηρέτη για να ελευθερώσει το δημιούργημά Του και να πληρώσει με τη δική Του ζωή το λύτρο που απαιτήθηκε απ’ τον υπέρτατο Κριτή. Το εδ. 45 θα μπορούσε να ονομαστεί το εδάφιο κλειδί του ευαγγελίου· είναι μια περίληψη ολόκληρου του βιβλίου.

Το Πνεύμα μας δείχνει σ’ αυτό το κεφάλαιο τρείς πολύ διαφορετικές στάσεις: τον άνθρωπο που ο Κύριος προσκαλεί να Τον ακολουθήσει και που απομακρύνεται (εδ. 21, 22), τους μαθητές, που κι αυτοί προσκαλέστηκαν επίσης, και τον ακολούθησαν φοβούμενοι (εδ. 32) και που καυχήθηκαν για το πόσα πράγματα εγκατέλειψαν πίσω τους (εδ. 28), και τέλος αυτόν τον φτωχό άνδρα, απο τον οποίο ο Κύριος Ιησούς δεν ζητάει τίποτα όταν τον θερά-πευσε, αλλ’ ο οποίος, χωρίς καμιά κουβέντα, και πετώντας το ιμάτιό του, γιατί θα μπορούσε να γίνει εμπόδιο στην πορεία του, Τον ακολούθησε “εν τη οδώ” (εδ. 52).

Ας σημειώσουμε την αστάθεια του πλήθους, που αρχικά επιπλήττει τον τυφλό άνδρα, αλλά λίγο αργότερα του φωνάζει “θάρσει, σηκώθητι”.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 11:1-14

Το μονοπάτι του Κυρίου Ιησού φθάνει στο τέλος του. Εκείνος κάνει τη θριαμβευτική είσοδό Του στην Ιερουσαλήμ και πηγαίνει στο ναό όπου “περιβλέπει τα πάντα” (εδ. 11) σαν να ρώταγε, “βρίσκομαι στον οίκο μου τώρα;” Αυτή η λεπτομέρεια, ιδιαιτέρως στο ευαγγέλιο του Ευαγγέλιο του Μάρκου, μας δείχνει οτι ο Θεός δεν κάνει ποτέ μια βιαστική κρίση σε μια κατάσταση πραγμάτων προτού την καταδικάσει (πρβλ. Γένεση 18:21). Ποιά όμως πρέπει να ήταν τα συναισθήματα του Κυρίου βλέποντας αυτόν τον οίκο προσευχής σε μια τόσο διεφθαρμένη κατάσταση;

Αφήνει αυτό το μολυσμένο μέρος και αποσύρεται στη Βηθανία μαζί με τους λίγους που Τον αναγνωρίζουν και Τον αγαπούν. Βηθανία σημαίνει “οίκος του Τεθλιμμένου” και επίσης “οίκος των σύκων”. Πόσο συχνά στη Γραφή βλέπουμε τα χαρακτηριστικά αυτής της διπλής έννοιας. Την ίδια ώρα που ο Κύριος Ιησούς αισθάνεται αναγκασμένος να καταραστεί το άκαρπο δέντρο συκιάς, που αντιπροσωπεύει τον Ισραήλ, στην κατάσταση που το βρήκε, είναι σαν Αυτός, ο Τεθλιμμένος, ο Πτωχός, (Ψαλμ. 40:17) να βρίσκει καρπό για το Θεό στη Βηθανία (“κάλλιστα σύκα”, σύμφωνα με την περιγραφή του Ιερεμία 24:2). Αυτοί είναι μια παρηγοριά στην καρδιά Του, και μια πρόγευση του καρπού του έργου της ψυχής Του στο σταυρό. Παρά την αφθονία των φύλλων, εικόνα μιας εξωτερικής θρησκείας, δεν υπήρχαν “σύκα στη συκιά” του Ισραήλ, όπως το διαπιστώνει ο ίδιος προφήτης (Ιερεμίας 8:13).

Ευαγγέλιο του Μάρκου 11:15-33

Ο Κύριος καθαρίζει το ναό τον οποίο επιθεώρησε την προηγούμενη ημέρα. Ο ζήλος του τέλειου Υπηρέτη για τον Οίκο του Θεού Του Τον “κατατρώγει” (Ιωαν. 2:17).

Οταν έρχεται το απόγευμα, αφήνει τη μολυσμένη πόλη αλλά επιστρέφει την επόμενη μέρα, περνώντας μπροστά απο τη συκιά. Απαντώντας στην παρατήρηση του Πέτρου, ο Κύριος Ιησούς δεν τονίζει τη δική Του εξουσία, αλλά κατευθύνει τις σκέψεις των μαθητών προς το Θεό. Είναι σαν να τους είπε, “Αυτός που μου απάντησε είναι έτοιμος ν’ απαντήσει και στις δικές σας προσευχές επίσης και να μετακινήσει κάθε εμπόδιο στην οδό σας, ακόμα κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό”. Το να έχουμε πίστη στο Θεό δεν σημαίνει ν’ αναγκαζόμαστε να πιστέψουμε στην πραγματοποίηση των επιθυμιών μας. Σημαίνει να υπολογίζουμε σε Κάποιον που μας γνωρίζει, που μας έδωσε υποσχέσεις, που είναι πιστός και που μας αγαπάει. Υπάρχει όμως μια κατάσταση στην οποία ο Θεός δεν θα μπορέσει να μας απαντήσει. Αυτή είναι όταν “έχουμε τι κατά τινός”. Αυτό είναι ένα αδιάβατο βουνό στο μονοπάτι της σχέσης μας με το Θεό. Πρέπει ν’ ασχοληθούμε μ’ αυτό αμέσως, ώστε να ξαναβρούμε το δρόμο μας προς Εκείνον και προς τους αδελφούς μας, τις “οδούς” της καρδιάς για τις οποίες μιλάει ο Ψαλμός 84:5.

Στο εδ. 27 ο Κύριος ξεκινάει την τελευταία του συζήτηση, στη διαδρομή της οποίας ανατρέπει τους αντιπάλους Του τον έναν μετά τον άλλο.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 12:1-17

Οι άρχοντες του λαού υποχρεώνονται ν’ αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους στη θλιβερή παραβολή των κακών γεωργών. Σημειώστε πώς περιγράφεται (μόνο στο Ευαγγέλιο του Μάρκου) το τελευταίο πρόσωπο που στέλνεται απο τον Κύριό του - “Εχων έναν υιόν αγαπητόν αυτού” (εδ. 6). Αυτή η φράση μας θυμίζει το λόγο του Κυρίου προς τον Αβραάμ, “Λάβε τώρα τον Υιόν σου, τον μονογενή . . . τον οποίον ηγάπησας (Γεν. 22:2), και εκφράζει έτσι μ’ έναν πολύ συγκινητικό τρόπο την αγάπη του Πατρός για τον Αγαπητό Του Υιό Τον οποίο θυσίασε για εμάς!

Ετσι ξεσκεπασμένοι, οι Φαρισαίοι και οι Ηρωδιανοί προσπαθούν ν’ αντεπιτεθούν. Με υποκριτικά κολακευτικά λόγια, δίνοντας μαρτυρία για τον Κύριο Ιησού χωρίς να το καταλάβουν (“είσαι αληθής” . . . επ’ αληθείας την οδόν του Θεού διδάσκεις (εδ. 14)), προσπαθούν να Τον αιφνιδιάσουν μ’ ένα πολύ επιδέξιο ερώτημα. Αν απαντούσε “Ναί”, θ’ αποκλειόταν ως ο Μεσσίας· αν απαντούσε “Οχι”, θα καταδικαζόταν απο τους Ρωμαίους. Τους απάντησε μ’ έναν τρόπο που δεν περίμεναν, απευθυνόμενος στη συνείδησή τους. Τί θεία και θαυμαστή σοφία! Εν τούτοις πόσο πολύ ο Σωτήρας, στον οποίο τα πάντα ήταν αλήθεια και αγάπη, υπέφερε απο αυτή την ανειλικρίνεια, αυτήν την κακία, ναί, απο αυτή την διαρκή “αντιλογία των αμαρτωλών εναντίον Του” (Εβραίους 12:3, δες επίσης Ιεζεκιήλ 13:22).

Ευαγγέλιο του Μάρκου 12:18-34

Με τη σειρά τους, οι Σαδουκαίοι προσπαθούν ν’ αναμετρηθούν με τη σοφία του Κυρίου Ιησού. Στην πραγματικότητα δεν πίστευαν στην ανάσταση (δες Πράξεις 23:8), αλλά ο Κύριος στο εδ. 26 τους απαντάει στις θεωρίες τους, και τους αποστομώνει μέσω του Λόγου. Η ανάσταση βεβαιώνεται εδώ δύο φορές: απο τις Γραφές και απο τη δύναμη του Θεού που έφερε τον Χριστό πίσω στη ζωή (εδ. 24). Ωστόσο πιθανόν να μην υπάρχει άλλη αλήθεια που να έχει εναντιωθεί περισσότερο στην απιστία των ανθρώπων (δες Πράξεις 26:8). Αλλά όπως αποδεικνύει ο Παύλος στην 1 Κορινθ. 15, πρόκειται εδώ για ένα απο τα στοιχειώδη θεμέλια του Χριστιανισμού· βλάπτοντας αυτήν την αλήθεια όλη η πίστη μας καταρρέει.

Αντίθετα με τους προηγούμενους διαφωνούντες, ο γραμματέας είναι τίμιος και με νοημωσύνη καθώς ρωτάει τον Κύριο για το θέμα της μεγαλύτερης εντολής. Αγάπη, αποκρίνεται ο Κύριος Ιησούς· αυτή είναι η πρώτη εντολή, αγάπη για το Θεό και για τον πλησίον σου· αυτή είναι και η εκπλήρωση του νόμου (Ρωμαίους 13:10, Γαλάτας 5:14). Αγαπητοί φίλοι, δεν θα έπρεπε εμείς να αγαπάμε περισσότερο απ’ το λαό Ισραήλ, εμείς που κάποτε είμαστε μακράν απ’ ότι αυτοί (μεταξύ των εθνών που ήταν ξένοι προς τις υποσχέσεις) και που ήρθαμε πλησίον σε μια σχέση παιδιών με το Θεό της αγάπης; (Εφεσίους 2:13).

Ευαγγέλιο του Μάρκου 12:35-44

Τώρα επιστρέφοντας ο Κύριος θέτει ένα πρόβλημα με τη σειρά Του στους επικριτές Του. Πώς είναι δυνατόν ο Χριστός να είναι ταυτόχρονα ο Υιός και ο Κύριος του Δαυίδ; (δες επίσης Ψαλμ. 89 εδ. 3, 4, 23, 36). Δεν γνωρίζουν πώς να το εξηγήσουν αυτό και η υπερηφάνειά τους, τους εμποδίζει να ρωτήσουν για την απάντηση . . . απο τον Ιδιο τον Χριστό. Διότι εξαιτίας της απόρριψής Του, θα καταλάμβανε ο Υιός του Δαυίδ την ουράνια θέση που Του αποδίδεται στον Ψαλμό 110.

Για να κάνει τους ανθρώπους να προσέχουν αυτούς τους ανάξιους άρχοντες, ο Κύριος περιγράφει μια θλιβερή εικόνα των γραμματέων που ήταν ματαιόδοξοι, ζηλόφθονες και υποκριτές. Αλοίμονο, αυτά τα γνωρίσματα κάποιες φορές χαρακτήρισαν και την ιερωσύνη εκτός του Ισραήλ (1 Τιμ. 6:5).

Το εδ. 41 μας δείχνει οτι ο Κύριος Ιησούς κάθεται δίπλα στο γαζοφυλάκιο του ναού. Με το διεισδυτικό Του βλέμα, το οποίο ήδη έχουμε δεί επάνω στον καθένα και στα πάντα, παρατηρεί όχι πόσο πολύ (το μόνο που ενδιαφέρει τους ανθρώπους) αλλά πώς προσφέρει ο καθένας. Ετσι έρχεται κι αυτή η φτωχή χήρα με την συγκινητική της προσφορά: τα δύο λεπτά που της έμεναν για να ζήσει. Ο Κύριος κινείται με συμπάθεια και καλεί τους μαθητές, λέ-γοντάς τους αυτό που μόλις είδε. Αυτή η ιδιαίτερη προσφορά - “πάντα όσα είχεν” - απέδειξε όχι μόνο την αγάπη αυτής της γυναίκας για τον Κύριο και τον οίκο Του, αλλά και την πλήρη εμπιστοσύνη της στο Θεό για να εκπληρώ-σει κάθε της ανάγκη (πρβλ. 1 Βασιλ. 17:13).

Ευαγγέλιο του Μάρκου 13:1-13

Οι μαθητές είναι εντυπωσιασμένοι απο το μεγαλείο και την εξωτερική ομορφιά των οικοδομών του ναού. Ομως ο Κύριος δεν βλέπει “καθώς ο άνθρωπος βλέπει” (1 Σαμ. 16:7, Ησαίας 11:3). Προηγουμένως είχε έρθει σ’ αυτό το ναό και είχε δεί το κακό που τον είχε γεμίσει (11:11). Μπορούσε να δεί επίσης και μετά τα μελλοντικά γεγονότα, τα γεγονότα τα οποία, λίγο μετά την απόρριψή Του, θα οδηγήσουν αυτή την ένοχη πόλη στον όλεθρο. Η ιστορία μας διδάσκει οτι στο έτος 70 μ.Χ., η Ιερουσαλήμ ήταν το αντικείμενο μιας τρομερής πολιορκίας και κατεστράφη σχεδόν ολοκληρωτικά απο τα στρατεύματα του Τίτου. Αυτή η τρομερή κρίση ήταν μια μεγάλη δοκιμασία της πίστης όλων των πιστών, που ήταν συνδεδεμένοι με την άγια πόλη. Ο Κύριος Ιησούς όμως τους είχε ενθαρρύνει προκαταβολικά με τους λόγους που βρίσκουμε εδώ. Πόσα παιδιά του Θεού, που διέρχονται μέσω διωγμών, βρήκαν μεγάλη ευλογία μέσω αυτής της εμπειρίας. Oταν έπρεπε να δώσουν τη μαρτυρία τους, αυτό που έπρεπε να πούν, τους υπαγορεύτηκε απο το Αγιο Πνεύμα. Ετσι συνέβη με τον Πέτρο όταν παρουσιάστηκε ενώπιον των αρχόντων, των πρεσβυτέρων και των ιερέων στις Πράξεις 4:8, και με τον Στέφανο στις Πράξεις 7:55. Κι εμείς επίσης, στο μέτρο και σύμφωνα με τις ανάγκες μας, μπορούμε να πειραματιζόμαστε αυτή τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος αφήνοντάς Το να εργάζεται εντός μας.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 13:14-37

Η Εκκλησία δεν θα περάσει μέσ’ απο τις τρομερές θλίψεις που θα δοκιμάσει το Ιουδαϊκό υπόλοιπο (Αποκ. 3: 10). Ενώ αναπαυόμαστε σ’ αυτή τη βεβαιότητα, ας φυλαγόμαστε μήπως πέσουμε σε πνευματικό ύπνο που μας παραμονεύει τόσο απειλητικά και μας δοκιμάζει στο μα-κρύ σκοτάδι αυτού του κόσμου. Ας σκεφτόμαστε την επικείμενη επιστροφή του Κυρίου και ας δεχτούμε για τους εαυτούς μας τις σοβαρές προτροπές αυτού του κεφαλαίου. Μια σύντομη παραβολή μας παρουσιάζει τον Κύριο σαν κάποιον οικοδεσπότη που φεύγει αφήνοντας την περιουσία του στην ευθύνη των υπηρετών του. Ο καθένας δέχτηκε “το έργο του” . . ., επακριβές και συγκεκριμένο. Ο Κύριος δεν έβαλε περιορισμούς σχετικά με την ποικιλομορφία των εργασιών που έπρεπε να γίνουν. Σε κάποιες ερμηνείες διαβάζουμε σχετικά με το εδ. 34 “εις έκαστον το έργον αυτού . . .” να προτείνουν έναν απεριόριστο αριθμό διαφορετικών προσπαθειών τις οποίες ο Κύριος προετοίμασε για τους δικούς Του (πρβλ. Ρωμ. 12:6-8). Οι σύντομες οδηγίες που έλαβε ο θυρωρός (εδ. 34) απευθύνονται όμοια “σε όλους” . . . ακόμα και σε σένα και μένα (εδ. 37). Και (σημείωσε αυτή τη λεπτομέρεια) είναι η λέξη “αγρυ-πνείτε” με την οποία τελειώνει η διδασκαλία του Κυρίου Ιησού στο ευαγγέλιο του Ευαγγέλιο του Μάρκου. Ας την φυλλάξουμε προσεχτικά στις καρδιές μας, όπως θα φυλάγαμε τα τε-λευταία λόγια ενός αγαπητού φίλου που μας άφησε . . . αλλά που θά’ ρθει και πάλι.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 14:1-16

Καθώς πλησίαζε ο θάνατος του Κυρίου, τα αισθήματα της ανθρώπινης καρδιάς γίνονται πιο δυνατά και πιο ανοικτά. Υπάρχει μίσος εκ μέρους των αρχόντων του λαού καθώς συνωμοτούν στην Ιερουσαλήμ. Υπάρχει αγάπη στο πολύ – γνώριμο σπίτι της Βηθανίας όπου αυτή η γυναίκα κάνει ένα “καλό έργο” σ’ Εκείνον. Αυτός είναι ο καρπός μιας νοήμονας αγάπης. Τί θαυμάσια αποτύπωση της λατρείας των παιδιών του Θεού! Αναγνωρίζουν στον περιφρονημένο Σωτήρα Κάποιον που είναι άξιος κάθε τι-μής, και με το Πνεύμα, έχοντας απο την πλευρά τους την αίσθηση της αναξιότητός τους εκφράζουν σ’ Αυτόν αυτήν τη λατρεία, που είναι μύρο ανεκτίμητης αξίας για την καρδιά Του. (Ας σημειώσουμε οτι οι άνδρες κάνουν αυτήν την εκτίμηση της αξίας (εδ. 5), περιορίζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τα πάντα σε χρηματικό θέμα). Οι κριτικές δεν λείπουν απέναντι στους λατρευτές, ακόμα και εκ μέρους πιστών που βάζουν τα καλά έργα ή την υπηρεσία προς τις ψυχές σε πιο σπουδαία θέση απο κάθε άλλη Χριστια-νική δραστηριότητα. Χωρίς να αμελούμε αυτά τα πράγματα, ας μην ξεχνάμε οτι ο αίνος είναι το σπουδαιότερο απ’ τα καθήκοντά μας. Και ας είμαστε ευτυχισμένοι με την επιδοκιμασία του Κυρίου όταν εκπληρώνουμε την άγια υπηρεσία της λατρείας μ’ ένα συντετριμένο πνεύμα (του οποίου σύμβολο είναι αυτό το βάζο). Λατρεία με μόνο αντικεί-μενό της τον Κύριο θα συνεχίζεται για πάντα στην αιωνιότητα.

Τα εδ. 10-16 μας δείχνουν τις ετοιμασίες των μαθητών για το Πάσχα . . . και του Ιούδα για την προδοσία του Κυρίου του.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 14:17-31

Είναι η στιγμή του τελευταίου δείπνου. Σ’ αυτή την ώρα του αποχωρισμού, που ο Κύριος θα ήθελε να μιλήσει ελεύθερα στους δικούς Του για την αγάπη Του, ένα φορτίο καταπλακώνει την ψυχή Του. Δεν ήταν ο σταυρός που πλησίαζε να σηκώσει, αλλά ήταν η ανέκφραστη θλίψη που είχε γνωρίζοντας οτι μεταξύ των δώδεκα, υπήρχε κάποιος που είχε αποφασίσει να Τον προδώσει. “Είς εξ’ υμών θέλει με παραδώσει”. Με τη σειρά τους, οι μαθητές θλίβονται και αναρωτιούνται μεταξύ τους. Εδώ δεν εμπιστεύονται πλέον τους εαυτούς τους όπως στα εδ. 29, 31, και ιδιαιτέρως ο Πέτρος που είχε διαμαρτυρηθεί για την αφοσίωσή του.

Οταν ο προδότης φεύγει, ο Κύριος καθιερώνει το άγιο δείπνο της ανάμνησης. Ευλογεί τον άρτο, τον κόβει και τον μοιράζει στους δικούς Του. Παίρνει το κύπελο, ευχαριστεί και τους το προσφέρει. Επειτα εξηγεί τη σημασία αυτών των συμβόλων που είναι απλά αλλά σοβαρά, γιατί αντιπροσωπεύουν το μεγάλο έργο του οποίου είναι μια διαρκής ενθύμιση: το σώμα Του που παραδόθηκε, το αίμα Του που χύθηκε, στέρεα θεμέλια της πίστης μας. Ανα-γνώστη, δεν θα ήθελες να βρίσκεσαι σ’ αυτό το ανώγειο γύρω απο το Σωτήρα σου; Τότε, αντί της “γιορτής” των γενεθλίων Του μια φορά το χρόνο σύμφωνα με τις παραδόσεις του θρησκευτικού κόσμου, γιατί δεν ενώνεσαι, κάθε πρώτη μέρα της εβδομάδας, μ’ αυτούς που φανερώνουν το θάνατό Του, ενώ περιμένουν την επιστροφή Του;

Επειτα ο Κύριος Ιησούς πηγαίνει με τους έντεκα στο όρος των Ελαιών.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 14:32-54

Εκείνος ο Οποίος είχε πάρει τη μορφή του δούλου, προχωρεί τώρα να φανερώσει μέχρι ποίου σημείου θα Τον φτάσει η υπακοή Του. Θα φτάσει μέχρι θανάτου . . . θανάτου δέ σταυρού (Φιλιπ. 2:7, 8). Ο Σατανάς κάνει τα πάντα για ν’ απομακρύνει τον Κύριο απ’ το μονοπάτι της τελειότητάς Του. Σ’ αυτή την αποφασιστική μάχη, το όπλο του είναι να καταβάλει την καρδιά του Κυρίου, που αντιμετωπίζει όλον τον τρόμο αυτού του ποτηρίου της οργής του Θεού για την αμαρτία. Το όπλο του Κυρίου Ιησού είναι η υπακοή Του. Ενα όνομα που ακούμε μόνο εδώ εκφράζει την βαθειά οικειότητα που έχει σ’ αυτή τη στιγμή: “Αββά ο Πατήρ”, φωνάζει στη σκέψη οτι αυτή η τέλεια κοινωνία θα πρέπει να διακοπεί όταν θα σηκώσει την αμαρτία. Αλλά είναι ακριβώς αυτή η αγάπη Του για τον Πατέρα που Τον οδηγεί σε μια υπακοή χωρίς επιφύλαξη. “Ουχί όμως ό,τι θέλω εγώ, αλλ’ ό,τι σύ”.

Μπροστά σ’ ένα τέτοιο αγώνα πόσο ασυγχώρητος είναι ο ύπνος των μαθητών. Λίγο νωρίτερα, ο Διδάσκαλός τους τους προέτρεπε ν’ αγρυπνούν και να προσεύχονται (13:33). Τους το ζητάει και πάλι ολόψυχα τρείς φορές . . . αλλά μάταια. Αυτός όμως είναι έτοιμος. Εδώ έρχεται ο προδότης μαζί μ’ αυτούς που θα συλλάβουν τον Κύριο. Επειτα Τον εγκαταλείπουν όλοι και φεύγουν συμπεριλαμβανομένου και του νέου άνδρα τυλιγμένου με το σεντόνι: εικόνα μιας Χριστιανικής ομολογίας που δεν αντέχει στη δοκιμασία.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 14:55-72

Στο μέσον της νύχτας, το παλάτι του αρχιερέα βράζει απο αναστάτωση. Ο Κύριος Ιησούς στέκεται ενώπιον των κατηγόρων Του. Ψευδομάρτυρες δίνουν καταθέσεις που δεν συμφωνούν. Ομως ο Κύριος Ιησούς δεν το χρησιμοποιεί αυτό για ν’ αμυνθεί. Καταδικάζεται, ραπίζεται στο πρόσωπο, και γρονθοκοπάται ανελέητα, κάποιοι επίσης πτύουν στο πρόσωπό Του. Ο Σωτήρας Τον οποίο λα-τρεύουμε, δέχεται όλες αυτές τις προσβολές για τις οποίες είχαν μιλήσει οι προφήτες (Ησαίας 50:6). Αλοίμονο, μια άλλη σκηνή λαμβάνει χώρα στην αυλή του παλατιού. Ο Πέτρος δεν είχε πιστεύσει το Διδάσκαλό του και τον είχε βεβαιώσει, “Δεν θέλω σε απαρνηθή” (εδ. 31). Μετά απ’ αυτό δεν Τον άκουσε όταν του είπε στη Γεθσημανή ν’ αγρυπνεί και να προσεύχεται. Αυτός είναι ο λόγος της ήττας του, παρ’ όλο που ο Σωτήρας τους είχε προειδοποιήσει οτι η “σάρκα είναι ασθενής” (εδ. 38). Ηταν όμως μια αλήθεια την οποία ο Πέτρος δεν ήταν έτοιμος να δεχτεί, κι έτσι έπρεπε να δοκιμάσει αυτήν την πικρή εμπειρία. Αυτό που δεν θέλουμε να μάθουμε μαζί με τον Κύριο δεχόμενοι με ταπείνωση το Λόγο Του, μπορεί να πρέπει να το μάθουμε με οδυνηρό τρόπο με τον Εχθρό των ψυχών μας.

Για να επιβεβαιώσει πιο σθεναρά οτι δεν γνωρίζει “αυτόν τον άνδρα”, ο φτωχός Πέτρος εκστομίζει κατάρες και όρκους. Ας μην τον κρίνουμε αυστηρά· ας σκεφτόμαστε μάλλον τους πολλούς τρόπους που μπορούμε ν’ αρνηθούμε τον Κύριο αν δεν αγρυπνούμε: με τις πράξεις μας, με τα λόγια μας, ή . . . . με τη σιωπή μας (1 Κορινθ. 10:12).

Ευαγγέλιο του Μάρκου 15:1-21

Και αυτό ακόμα το έργο του θανάτου πρέπει να εκπληρωθεί αμέσως (εδ. 1). Πιεσμένοι απο το Πάσχα, και βιαστικοί για να τελειώσουν μ’ αυτό τον φυλακισμένο που τους γεμίζει φόβο, οι άρχοντες του λαού δεν χάνουν χρόνο. Οδηγούν τον Κύριο Ιησού στον Πιλάτο αφού έδεσαν πρώτα αυτά τα χέρια τα οποία είχαν θεραπεύσει τόσες πολλές ασθένειες και που πάντα δεν έκαναν παρά το καλό. Ενώπιον του Ρωμαίου κυβερνήτη, ο Σωτήρας παραμένει και πάλι σιωπηλός, μια σιωπή που τα βαθειά της κίνητρα αποκαλύπτονται στους Ψαλμούς 38:13-15, 39:9 και στους Θρήνους 3:28. Η προσευχή Του αυτή τη στιγμή είναι, “επί σέ Κύριε ήλπισα· Σύ θέλεις μου εισακούσει, Κύριε ο Θεός μου”, και “επειδή σύ έκαμες τούτο”.

Κάτω απ’ την επιρροή των αρχιερέων, όλος ο λαός με μια τυφλή αφροσύνη κράζει δυνατά για την απελευθέρω-ση του δολοφόνου Βαραββά και τη σταύρωση του βασιλιά τους. Επειτα ο Πιλάτος, θέλοντας να ευχαριστήσει το πλήθος, ελευθερώνει τον εγκληματία και καταδικάζει τον Ανθρωπο που γνώριζε οτι ήταν αθώος. Δές μέχρι πού μπορεί να φθάσει η επιθυμία να ευχαριστούμε τους ανθρώπους! (Ιωαν. 19:12).

Οι απάνθρωποι στρατιώτες Τον κοροϊδεύουν, ισχυριζόμενοι υποταγή σ’ Αυτόν που έχουν κάτω απ’ την εξουσία τους (γιατί παραδόθηκε με τη θέλησή Του). Και ο άνθρωπος στεφανώνει το δημιουργό Του με αγκάθια που η γή παρήγαγε σαν συνέπεια της αμαρτίας του (Γένεση 3:18).

Ευαγγέλιο του Μάρκου 15:22-41

Ο άνθρωπος διαπράττει το μεγαλύτερο έγκλημα όλων των εποχών. Σταυρώνει τον Υιό του Θεού, και δεν Του φείδεται καμιά μορφή παθήματος και ταπείνωσης. Ο Σωτήρας καρφώνεται στο ξύλο της κατάρας, αλλά η αγάπη Του για τον Πατέρα Του και τους ανθρώπους Τον κρατάνε εκεί. “Μετά ανόμων ελογίσθη” όπως το είχαν αναγγείλει οι Γραφές (εδ. 28, Ησαίας 53:12). Εγνώρισε ακόμα κάθε μορφή βλασφημίας και προκλήσεων σ’ αυτό το σταυρό. Ο κόσμος Τον απορρίπτει καταδικάζοντας έτσι τον εαυτό του· αλλά τώρα και ο ουρανός ακόμα κλείνει, καθώς κράζει σ’ αυτή την ανέκφραστη θλίψη Του, “Θεέ μου, Θεέ μου, διά τί με εγκατέλειπες;” (δες Αμώς 8:9, 10). Ο ουρανός κλείνει γι’ Αυτόν έτσι ώστε ν’ ανοίξει για εμάς. Για να οδηγήσει “πολλούς υιούς στη δόξα” κάνοντας τέλειον τον αρχηγόν της σωτηρίας αυτών δια των παθημάτων (Εβρ. 2:10). Αυτή η σελίδα της Αγίας Γραφής, στην οποία αναπαύεται η πίστη μας με λατρεία, είναι το αδιάσειστο στοιχείο που εγγυάται την είσοδό μας στη δόξα του ουρανού· ένα σημείο αυτής της εισόδου μας είναι το σχίσημο του καταπετάσματος. Η μεγάλη κραυγή του Σωτήρα που εκπνέει είναι η απόδειξη οτι παρέδωσε τη ζωή Του ο Ιδιος, με τη θέλησή Του, αν και κατείχε πλήρως τη δύναμή Του. Είναι η τελευταία πράξη υπακοής απο τον Μόνο που είχε έρθει εδώ κάτω για να υπηρετήσει, να υποφέρει και να πεθάνει, δίνοντας την πολύτιμη ζωή Του λύτρον αντί πολλών (10:45).

Ευαγγέλιο του Μάρκου 15:42-47 ; 16:1-8

Τώρα που αυτή η ώρα του σταυρού πέρασε, όπου ο Σωτήρας ήταν μόνος, ο Θεός ευαρεστείται να τραβήξει την προσοχή στον πόθο και τον σεβασμό κάποιων αφοσιωμένων ανθρώπων που τιμούν τον Υιό Του. Στη πρώτη θέση, ο Ιωσήφ απο την Αριμαθαία ζητάει απ’ τον Πιλάτο το σώμα του Κυρίου Ιησού και ασχολείται με ευλάβεια για την ταφή Του. Επειτα το ξημέρωμα της μέρας της ανάστασης μας δείχνει τρείς γυναίκες να σπεύδουν προς το μνήμα. Ηταν απο αυτές που Τον “ακολούθησαν” και Τον “υπηρέτησαν” προτού παρασταθούν με θλίψη στη σταύρωση (15:40, 41). Στην επιθυμία τους να εκπληρώσουν μια τελευταία υπηρεσία σ’ Εκείνον που νομίζουν οτι έχουν χάσει, φέρνουν αρώματα για ν’ αλοίψουν το σώμα Του. Ομως πρέπει να μάθουν οτι αυτές οι προετοιμασίες δεν είναι απαραίτητες, αφού ένας άγγελος τους λέει τα ένδοξα νέα, “Ανέστη”. Υπάρχει όμως μια άλλη γυναίκα που δεν βρέθηκε στο μνημείο: αυτή που στο 14:3, είχε αλοίψει τα πόδια του Κυρίου Ιησού. Ηταν απο πλευράς της αυτό μια έλειψη αγάπης; Είχε δώσει αποδείξεις για το αντίθετο – όμως γνώριζε πώς να διακρίνει τη στιγμή που θα έχυνε το μύρο της. Ας θυμόμαστε οτι η αυτοθυσία της αγάπης μας γίνεται πιο ευάρεστη στην καρδιά του Κυρίου όταν συνοδεύεται με διάκριση του θελήματός Του και υπακοή στο Λόγο Του.

Ευαγγέλιο του Μάρκου 16:9-20

Ο λόγος του Πέτρου στην αρχή του βιβλίου των Πρά-ξεων είναι μια καλή περίληψη του κατά Μάρκον Ευαγγελίου. Ο απόστολος επανέρχεται σε “όλον τον καιρόν καθ’ όν εισήλθε και εξήλθε προς ημάς ο Κύριος Ιησούς, (χαρακτηριστικά λόγια υπηρεσίας) αρχίσας απο του βαπτίσματος του Ιωάννου έως της ημέρας καθ’ ήν ανελήφθη αφ’ ημών” (Πραξ. 1:21, 22). Η πρώτη εικόνα στο ευαγγέλιο είναι όταν άνοιξε ο ουρανός πάνω απο τον Κύριο Ιησού στον Ιορδάνη και η τελευταία εικόνα όταν ο ίδιος ουρανός ανοίγει για να Τον δεχτεί. Μεταξύ των δύο εικόνων βλέπουμε τη ζωή υπηρεσίας και αυτοθυσίας Του. Εχοντας την επιδοκιμασία του Θεού, εις το εξής κατέχει ένα μέρος δόξας που Του ανήκει στα δεξιά της Μεγαλοσύνης εν υψηλοίς. Το έργο Του ολοκληρώθηκε. Τώρα οφείλουν οι μαθητές να εκπληρώσουν το δικό τους έργο ακολουθώντας τις οδηγίες των εδ. 15-18 και το μεγάλο Υπόδειγμα που είχαν ενώπιον των οφθαλμών τους. Ομως δεν αφέ-θηκαν μόνοι τους. Ο Κύριος είναι ορατός εκεί πάνω, σαν Εκείνος που κατευθύνει το έργο των δικών Του. Η υπηρεσία είναι ένα αιώνιο προνόμιο το οποίο αναλαμβάνει με αγάπη. Ενας παντοτινός υπηρέτης (Δευτερον. 15:17, Λουκά 12:37) που θα συνεργάζεται με τους μαθητές Του και θα τους συνοδεύει με τη δύναμή Του (εδ. 20, Πραξ. 14:3, Εβρ. 2:4). Εμείς, οι Χριστιανοί, έχουμε κληθεί με τη σειρά μας ν’ ακολουθήσουμε τα βήματά Του και να γίνουμε μάρτυρες του ίδιου Ευαγγελίου· θα είμαστε κι’ εμείς επίσης ικανοί ν’ αποβλέπουμε σ’ Αυτόν αν έχουμε στις καρδιές μας την επιθυμία να Τον υπηρετούμε ενώ Τον περιμένουμε.