Ευαγγέλιο του Ματθαίου

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 1:1-17

Η φωνή των προφητών είχε σιωπήσει για τετρακόσια χρόνια. Ετσι ο Θεός “οταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου” (Γαλ. 4:4) “εξαπέστειλε τον Υιό Του” για ν’ αποκαλύψει στο λαό Του, στον κόσμο, αλλά και στον καθένα απο εμάς προσωπικά, τα καλά νέα του Ευαγγελίου (Εβραίους 1:1, 2). Αυτό συνοψίζεται σε λίγες λέξεις: το δώρο του Υιού Του.

Πώς όμως μπορούμε με την πεπερασμένη νοϋμοσύνη μας να γνωρίσουμε ενα τέτοιο Πρόσωπο; Ο Θεός πρόβλεψε γι’ αυτό δίνοντάς μας τέσσερα ευαγγέλια ετσι ώστε να θεωρούμε τη δόξα του Υιού Του κάτω απο διαφορετικές απόψεις, όπως ακριβώς χρησιμοποιούμε διαφορετικές φωτεινές πηγές για να παρουσιάσουμε ενα πολύτιμο αντικείμενο. Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου είναι το ευαγγέλιο που μας παρουσιάζει τον Κύριο ως Βασιλιά. Εδώ είναι απαραίτητη μια γενεαλογία για να τοποθετήσει τον Μεσσία απο την αρχή μέσα στις υποσχέσεις που έγιναν στον Αβραάμ και ν’ αποδείξει αδιάσειστα τον τίτλο Του ως Κληρονόμο στον θρόνο του Δαυίδ (Γαλ. 3:16, Ιωαν. 7:42). Σ’ αυτό τον μακρύ κατάλογο δεν απαλήφθηκαν κάποια διαβόητα ονόματα (Αχάζ, Μανασσή, Αμών . ). Προτού ο Θεός αποκαλύψει τον Σωτήρα, κάνει ξεκάθαρο οτι σε κάθε γενιά, είτε πρόκειται για εναν πατριάρχη, είτε για εναν βασιλιά, ή για μια γυναίκα αμφίβολης υπόληψης, ο καθένας χρειάζεται την ίδια σωτηρία και το ίδιο ευαγγέλιο. Αγαπητέ αναγνώστη το εχεις και σύ ο ίδιος ανάγκη όπως ο κάθε άνθρωπος.

Eυαγγέλιο του Ματθαίου 1:18-25 ; 2:1-6

Ο Κύριος Ιησούς επέλεξε να ερθει σ’ αυτό τον κόσμο όπως όλοι οι άνθρωποι, δηλαδή με μια γέννηση. Ο Ιωσήφ και η Μαρία, αντικείμενα εξαιρετικής θείας εύνοιας, επιλέχθηκαν για να υποδεχτούν και να μεγαλώσουν το θείο Βρέφος. Οι βουλές του Θεού εκπληρώνονται σύμφωνα με τις προφητείες, η γέννηση του κληρονόμου για το θρόνο του Δαυίδ λαμβάνει χώρα στη βασιλική πόλη της Βηθλεέμ. Και μπορείς να παρατηρήσεις οτι σ’ αυτό το ευαγγέλιο δεν γίνεται αναφορά για τη φάτνη που χρησιμοποιήθηκε σαν την κούνια Του, αλλά και οτιδήποτε που μας θυμίζει την πτωχεία Του εδώ κάτω. Αντιθέτως, ο Θεός μας παρουσιάζει να τιμάται ο Υιός Του απο διάφορους ευγενείς επισκέπτες: αυτούς τους σοφούς άνδρες απ’ την ανατολή. Οσο για τους άρχοντες των Ιουδαίων, κανένας δεν ηταν ηθικά κατάλληλος να ερθει και να γονατίσει ενώπιον του Μεσσία του Ισραήλ. Αυτοί δεν επιθυμούν την έλευσή Του. Εξ’ άλλου βρισκόμαστε σε μια απο τις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας αυτού του λαού. Ο απάνθρωπος Ηρώδης βασιλεύει στην Ιερουσαλήμ παραβιάζοντας το λόγο του Δευτερονομίου 17:15, γιατί ήταν ένας Εδομίτης!

Με την εξαίρεση λίγων ευσεβών ψυχών τις οποίες θα μας αναφέρει ο Λουκάς, κανένας στο Ισραήλ δεν περίμενε τον Χριστό. Και σήμερα, πόσοι απο αυτούς που ονομάζονται Χριστιανοί περιμένουν πραγματικά την επιστροφή Του;

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 2:7-23

Μετά απο ενα μακρύ ταξίδι, που εχει προαναφερθεί στον Ψαλμό 72:10, οι σοφοί άνδρες οδηγήθηκαν απο το αστέρι στο μέρος που ηταν το νεογένητο. Ενα θέμα μεγάλης χαράς γι’ αυτούς! Τον συναντούν, εκδηλώνουν το σεβασμό τους, προσφέρουν τα δώρα τους και επιστρέφουν “απο άλλη οδό”. Δεν είναι αυτή η ιστορία του καθένα που έρχεται προς το Σωτήρα, να μην ακολουθεί την παληά του ζωή;

Οι εγκληματικές προθέσεις του Ηρώδη ανατρέπονται, όπως την ίδια ώρα αυτές του Σατανά που περίμενε την στιγμή που θα ερχόταν ο Χριστός στο κόσμο, για να εξολοθρεύσει Εκείνον που θα γίνει στο τέλος ο νικητής του. Το ταξίδι στην Αίγυπτο, διατάχθηκε απο το Θεό για να σώσει το Βρέφος απο αυτά τα εγκληματικά σχέδια˙ αποτυπώνει επίσης την χάρη Εκείνου που θέλησε ν’ ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο που ακολούθησε ο λαός Του τους προηγούμενους καιρούς.

Δύο ονόματα δόθηκαν στο Παιδί στο προηγούμενο κεφάλαιο: αυτό του Ιησού (Θεός Σωτήρας: 1:21), τόσο πολύτιμος στην καρδιά του κάθε πιστού, και του Εμμανουήλ (ο Θεός μεθ’ ημών: 1:23). Σ’ αυτά τώρα προστέθηκε αυτό του “Ναζωραίου” (εδ. 23), μ’ ενα τριπλό νόημα: ο Κύριος Ιησούς ηταν ηθικά χωρισμένος και αγιασμένος προς το Θεό σύμφωνα με το Αριθμοί 6. Υπήρξε επίσης ο νέος Κλάδος, το γένος του Ιεσσαί (πατέρας του Δαυίδ) που φέρνει καρπό (δες Ησαίας 11:1 και σχόλια ). Τέλος Αυτός θα είναι για τριάντα χρόνια ενας άγνωστος πολίτης στην περιφρονημένη πόλη της Ναζαρέτ (Ιωαν. 1:46).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 3:1-17

Οπως ακριβώς ενας πρεσβευτής που έρχεται πριν απο κάποιο σημαντικό πρόσωπο, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήρθε για να κηρύξει την θαυμαστή έλευση του Βασιλιά. Ομως αυτός ο Βασιλιάς δεν θα έπερνε τη θέση Του ανάμεσα σ’ ενα λαό που ηταν αδιάφορος για την αμαρτωλή του κατάσταση. Ετσι λοιπόν το κήρυγμα του Ιωάννη είναι ενα κάλεσμα σε μετάνοια. Απο την άλλη πλευρά, για τους Φαρισαίους και τους Σαδουκαίους που ήρθαν να βαπτιστούν μ’ ενα πνεύμα αυτοδικαίωσης, τους αναγγέλει την κρίση.

Μπορούμε να καταλάβουμε την αμηχανία του Ιωάννη που δεν ηταν άξιος να Του λύσει το υπόδημα, τώρα να του ζητάει να Τον βαπτίσει. Ομως στο εδ. 15 ακούμε τα πρώτα λόγια του Κυρίου Ιησού σ’ αυτό το ευαγγέλιο: “Αφες τώρα˙ διότι ούτως είναι πρέπον ”. Ο άνθρωπος είχε μάθει να κάνει μονάχα το κακό, τώρα ηταν η ώρα του Θεού που θα ενεργούσε εν τω Χριστώ για να “εκπληρώσει πάσαν δικαιοσύνην” (Ρωμ. 10:3). “Τότε αφίνει αυτόν”, μας λέει για τον Ιωάννη. Δεν είναι πάντα για το δικό μας συμφέρον ν’ αφήνουμε τον Κύριο να κάνει το θέλημά Του;

Ο Κύριος Ιησούς βγαίνει ευθύς απο το νερό γιατί ο Ιδιος δεν εχει τίποτα να ομολογήσει. Και ιδού! Οι ουρανοί ανοίγουν για να Του αποδώσουν μια διπλή μαρτυρία: το Αγιο Πνεύμα κατέρχεται επάνω Του σαν το λάδι του χρίσματος με το οποίο παλαιότερα έχριζαν τους βασιλείς (πρβλ. 1 Σαμουήλ 16:13). Την ίδια ώρα δέχεται απο τον Πατέρα Του ενα θαυμαστό μήνυμα αγάπης και επιδοκιμασίας.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 4:1-11

Προικισμένος με τη δύναμη του Πνεύματος, ο Κύριος Ιησούς είναι έτοιμος να εκπληρώσει την υπηρεσία Του. Αλλά όπως συμβαίνει με κάθε υπηρέτη του Θεού, είναι απαραίτητο αρχικά να περάσει απο δοκιμασία. Ετσι πρέπει ν’ αντιμετωπίσει τον μεγάλο Εχθρό. Προκειμένου να οδηγήσει ο Σατανάς εναν άνθρωπο του Θεού μακριά απο το μονοπάτι της υπακοής χρησιμοποιεί δύο τακτικές: παρουσιάζει στην οδό του φοβερά εμπόδια (για τον Χριστό αυτό ηταν ιδιαιτέρος η αγωνία στη Γεθσημανή), ή αντιθέτως, προσφέρει πράγματα πολύ επιθυμητά στη διάρκεια της πορείας του. Και αυτό είναι που κάνει εδώ ο Διάβολος.

Ας σημειώσουμε όμως οτι αναφέροντας τον Ψαλμό 91:11, 12, φροντίζει προσεχτικά ώστε να μην προσθέσει τα επόμενα εδάφια που αναφέρονται στη συντριβή του: “θέλεις πατήσει επί λέοντα και επί ασπίδα˙ θέλεις καταπατήσει σκύμνον και δράκοντα”: ο σκύμνος είναι ο Οφις, για τον οποίο εχει προφητευθεί στην Γένεση 3:15 οτι θα του συντριφθεί η κεφαλή απο τον Χριστό, “το σπέρμα της γυναικός”. Οταν ηταν στην Εδέμ, χωρίς να στερείται τίποτα ο πρώτος Αδάμ υπέστη μια τριπλή ήττα εξ’ αιτίας της επιθυμίας της σαρκός, των οφθαλμών και της αλλαζονείας του βίου. Ο τέλειος Ανθρωπος θριαμβεύει μέσα στην έρημο επι του αρχαίου όφι χάρη στον κυρίαρχο Λόγο του Θεού Του (1 Ιωαν. 2:16, Ψαλμ. 17:4). Και “επειδή καθ’ ό,τι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους”. (Εβραίους 2:18).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 4:12-25

Στην περικοπή απο τον Ησαία 9:1, 2 υπάρχει μια μικρή παραλλαγή (εδ. 16). Στους καιρούς των προφητών οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να “περπατούν” στο σκοτάδι. Τώρα “κάθισαν”, έχοντας πάρει θέση μακριά απο το φώς του Θεού, έχοντας χάσει το θάρρος και την ελπίδα τους. Αυτή είναι ακριβώς η στιγμή που μπορεί να επέμβει ο Θεός. Αυτός που είναι το Φώς εμφανίζεται, φέρνοντας ελευθερία. Περνάει, και στο κάλεσμά Του, λίγοι μαθητές που τους έχει ελκύσει η αγάπη Του, προσκολλώνται σ’ Αυτόν και Τον ακολουθούν – δυό εδώ και δυό εκεί: Σίμων και Ανδρέας, Ιάκωβος και Ιωάννης. Ηταν η αποφασιστική στιγμή γι’ αυτούς τους άνδρες, η στιγμή που ξαφνικά άλλαξε τα πάντα στη ζωή τους, και που δεν μπορούσαν να ξεχάσουν ποτέ (19:27). Ναί, ευθύς άφησαν τον πατέρα τους, τα πλοία τους, τα δίχτυα τους. Αλλ’ αυτό συνέβη επειδή βρήκαν εναν τέτοιο Διδάσκαλο που όμοιό Του δεν είχαν συναντήσει ποτέ, και την υπόσχεση για ενα καινούργιο χρέος πλέον – να γίνουν αλιείς ανθρώπων. Την κατάλληλη στιγμή ο Κύριος θα τους κάνει ευαγγελιστές και αποστόλους.

Δεν εχουν κληθεί όλοι οι Χριστιανοί ν’ αφήσουν τις δουλειές τους που κερδίζουν το ψωμί τους ή τις χαρές των οικογενειακών τους δεσμών. Ομως όλοι εχουν ακούσει κάποια στιγμή στην καρδιά τους την πολύ γνώριμη φωνή να τους λέει, “Ακολούθησέ με”. Εχεις απαντήσει σ’ αυτή την κλήση;

Τα εδ. 23, 24 συνοψίζουν θαυμάσια όλο το έργο της αγάπης του Κυρίου Ιησού.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 5:1-16

Για ν’ ακολουθούμε τον Κύριο Ιησού πρώτα απ’ όλα πρέπει να Τον υπακούμε (Ιωαν. 12:26). Ετσι θα μπορούμε να φανερώνουμε τα ίδια χαρακτηριστικά με τον Ιδιο τον Κύριο. Αυτά είναι που τώρα επιθυμεί να διδάξει τους μαθητές Του. Μακάριοι είναι αυτοί που εχουν απλή πίστη και δεν δίνουν αξία στην εξυπνάδα τους. Μακάριοι είναι αυτοί που θλίβονται απο το κακό στον κόσμο, και που δεν παύουν να κάνουν το καλό και να δείχνουν έλεος μέσα σ’ αυτόν. Μακάριοι είναι αυτοί που για τη δόξα του Κυρίου Ιησού ανέχονται κάθε αδικία και διωγμό . . . Αυτά δεν είναι η ευτυχία που η πλειοψηφία των ανθρώπων επιδιώκει – μακρυά απ’ αυτό. Ομως για τους πιστούς, είναι αρκετό να έχουν την επιδοκιμασία του Κυρίου για να είναι ευτυχισμένοι κι ευλογημένοι. Και οι χαρές της βασιλείας έχουν φυλαχθεί γι’ αυτούς. Τα εδάφια 13, 14, αναφέρονται στην παρούσα θέση τους. Φυλάγοντας τον εαυτό του απ’ το κακό ο Χριστιανός ενεργεί σ’ αυτό τον κόσμο σαν το “αλάτι”, που διατηρεί τα πάντα απ’ τη διαφθορά. Υπάρχει σ’ αυτόν γεύση, και αυτή πρέπει να φανερώνεται (δες Ιώβ 6:6). Είναι επίσης το “φώς”, έχοντας την ευθύνη ν’ αφήνει τα ηθικά γνωρίσματα του Θεού να λάμπουν ενώπιον των ανθρώπων, και πρώτα “σ’ όλους μέσα στην οικία”: - δηλαδή στην οικογένειά του, έπειτα στην εκκλησία που είναι ο οίκος του Θεού. Το μόδιον είναι το σύμβολο του εμπορίου και των επιχειρήσεων, το κρεββάτι είναι το σύμβολο της οκνηρίας. Και τα δύο αυτά ακραία σύμβολα είναι ικανά να σβήσουν ό,τι θά’ πρεπε να χαρακτηρίζει ενα παιδί του Θεού.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 5:31-48

Αυτός που μιλάει εδώ – ας μην το ξεχνάμε – είναι ο Μεσσίας, ο Βασιλιάς του Ισραήλ. Η διδασκαλία Του ονομάστηκε: ο θεμελιώδης νόμος της βασιλείας, γιατί παρουσιάζει τους όρους που πρέπει να εκπληρώνουν αυτοί που θα γίνουν οι υπήκοοί της. Αλλά πόση διαφορά υπάρχει μεταξύ των συνταγματικών νόμων και κωδίκων των εθνών εδώ κάτω, που βασίζονται στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ανθρώπων και πάνω στο εγωϊστικό “ο καθένας για τον εαυτό του“! Αντιθέτως η διδασκαλία του Κυρίου Ιησού καθιερώνει όχι μόνο τις αρχές της μή βίας, αλλά την αγάπη, την ταπείνωση και την αυταπάρνηση, όλα εντελώς ξένα στο πνεύμα αυτού του κόσμου. Κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται οτι τέτοιες διδασκαλίες είναι ανε- φάρμοστες στο κόσμο που ζούμε. Δεν θά’ πρεπε τότε οι Χριστιανοί που τις ακολουθούν να είναι κυριολεκτικά ανυπεράσπιστα θύματα στο έλεος κάθε κατάχρησης εξουσίας; Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι οτι ο Θεός γνωρίζει πώς να τους προστατεύει σε τέτοιες περιστάσεις. Επιπλέον μια τέτοια συμπεριφορά θα συνιστούσε μια δυναμική μαρτυρία, ικανή ν’ αναστατώσει αυτούς που επιθυμούν να βλάψουν τον πιστό, και μπορεί να τους οδηγήσει ακόμα και στην αναγέννησή τους. Τα εδάφια 38–40 μας ταπεινώνουν και μας επιπλήττουν. Πόσο πολύ απέχουμε απο Εκείνον για Τον οποίο μας μιλάει η 1 Πέτρου 2:22-23, Ιακώβου 5:6, και τόσα πολλά άλλα εδάφια!

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 6:1-18

Ελεημοσύνη (εδ. 1-4), προσευχή (εδ. 5-15) και νηστεία (εδ. 16-18) είναι οι τρείς θεμελιώδεις αρχές με τις οποίες οι άνθρωποι σκέφτονται οτι εκπληρώνουν τα “θρησκευτικά τους καθήκοντα”. Οταν αυτές οι πράξεις γίνονται με τρόπο που να τον βλέπουν οι άλλοι, ακόμα και η υπόληψη που αποκομίζουν έχει ήδη θέση ανταμοιβής (Ιωαν. 5:44). Αλοίμονο! Η ανθρώπινη καρδιά είναι τόσο πανούργα που χρησιμοποιεί ακόμα και τα πιο καλά πράγματα προκειμένου ν’ αυξήσει τη σπουδαιότητά της. Τα πιο πλούσια δώρα αρκεί να τα βλέπουμε απο την πλευρά του ανθρώπου, μπορούν να ομοιωθούν με το χειρότερο σχήμα φιλαυτίας. Συντριβή μπορεί να φανεί στο πρόσωπο – και αυτοϊκανοποίηση στα βάθη της καρδιάς.

Ο Κύριος μας διδάσκει πώς να προσευχόμαστε. Σε καμία περίπτωση η προσευχή δεν είναι ζήτημα κάποιας αξιέπαινης πράξης, αλλά η ταπεινή παρουσίαση των αναγκών μας στον ουράνιο Πατέρα, ιδιαιτέρως στο δωμάτιό μας. Δεν γίνονται συχνά οι προσευχές μας τετριμένες φράσεις, κοινές επαναλήψεις; (δες Εκκλησ. 5:2). Ναί, ακόμα και η πιο ωραία προσευχή που δίδαξε ο Κύριος στους μαθητές Του (εδ. 9-13), τέλεια προσαρμοσμένη στις ανάγκες εκείνης της εποχής, έγινε η μάταια επανάληψη για πολλούς. Το παιδί του Θεού εχει προνόμια που οι Ισραηλίτες δεν είχαν. Δια του Πνεύματος μπορεί να προσεγγίζει το θρόνο της χάριτος κάθε στιγμή στο όνομα του Κυρίου Ιησού. Επωφελούμεθα απ’ αυτό;

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 6:19-34

Το απλό μάτι μπορεί να βλέπει μονάχα ενα αντικείμενο. Αυτό το αντικείμενο, αυτός ο “θησαυρός” για τον πιστό, είναι ο Χριστός. Στη Γραφή λέει οτι εμείς βλέπουμε τη δόξα Του “με ανακεκαλυμμένο πρόσωπο”, και αυτή η θέα λάμπει σε ολόκληρη την καρδιά μας (διαβ. 2 Κορ. 3:18, 4:6-7). Η καρδιά μας δεν μπορεί να είναι συγχρόνως στον ουρανό και στη γή. Να αγαπάμε εναν ουράνιο θησαυρό και την ίδια ώρα να συσσωρεύουμε θησαυρούς γι’ αυτό τον κόσμο είναι δύο πράγματα εντελώς ασυμβίβαστα. Είναι αδύνατον να υπηρετούμε περισσότερους απο εναν κυρίους (εδ. 24). Διαφορετικά οι εντολές που θα μας δίδονται θα μας φέρνουν συχνά σε αντιφάσεις. Καταγγέλοντας βέβαια τον μαμμωνά (δηλαδή τα πλούτη, δες Λουκά 16:13), δεν θα εκθέσουμε τους εαυτούς μας στη στέρηση, και θα διατρέχουμε τον κίνδυνο της ανεπάρκειας για τις παρούσες ανάγκες μας; Ο Κύριος προβλέπει αυτή τη στέρηση πίστης. “Δια τούτο σας λέγω, μην μεριμνήσετε για τη ζωή σας . . .” (εδ. 25). Ας ανοίξουμε πλατιά τα μάτια μας, αφού μας προστάζει ο Κύριος. Παρατηρείστε στη δημιουργία τα αναρίθμητα μικρά σημάδια της τρυφερής φροντίδας και καλωσύνης του ουράνιου Πατέρα: τα λουλούδια, τα πουλιά (πρβλ. Ψαλμ. 147:9).

Οχι, ο Θεός δεν θα γίνει ποτέ χρεώστης σ’ αυτούς που θα θέσουν τα ενδιαφέροντά Του πρίν απ’ τα δικά τους, αυτών που θα Τον εκλέξουν (Λουκά 10:42). Αυτό είναι το σημείο απ’ το οποίο θα πρέπει να ξεκινήσουμε.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 7:1-14

Τα εδ. 1-6 και το εδ. 12 φέρνουν ενώπιόν μας τα αίτια που θά’ πρεπε να κυβερνούν τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, και με τους αδελφούς μας. Προσπαθώντας να βρούν λύσεις σ’ αυτό το πρόβλημα μεγάλοι διανοούμενοι κάθε πολιτισμού γέμισαν ολόκληρες βιβλιοθήκες απο βιβλία με τις διδασκαλίες τους, είτε κοινωνικές, πολιτικές, ηθικές ή θρησκευτικές. Οταν ερχόμαστε στον Κύριο, μια μικρή φράση είναι αρκετή να εκφράσει και να ενσαρκώσει τη δική Του λύση: θεία σοφία, τέλεια και βέβαιη. “Λοιπόν πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σείς κάμνετε εις αυτούς” (πρβλ. Ρωμ. 13:10). Αυτός είναι ο χρυσός κανόνας τον οποίο έχουμε πολλές ευκαιρίες να πραγματοποιούμε καθημερινά! Ας μάθουμε να τοποθετούμε τους εαυτούς μας πάντα στη θέση εκείνων με τους οποίους έχουμε να κάνουμε.

Τα εδ. 13 και 14 μας θυμίζουν οτι αν υπάρχουν δύο κύριοι, υπάρχουν επίσης δύο δρόμοι, δύο θύρες. Η πλατειά οδός είναι αυτή της πλειοψηφίας. Παρά την ξεκάθαρη πινακίδα της που είναι ικανή να κάνει τον καθένα να τρομάξει:οδηγεί στην “απώλεια” (εδ. 13)! Απο την άλλη πλευρά, υπάρχουν οι λίγοι που βρίσκουν (επειδή λίγοι είναι αυτοί που ζητούν – δες εδ. 7) το δρόμο που οδηγεί στη Ζωή. “Στενή είναι η θύρα”. Μπορείς να περάσεις μέσα απ’ αυτή μονάχα αν αφήσεις τις αποσκευές της αυτοδικαίωσής σου. Αναγνώστη σε ποιά οδό βρίσκεσαι;

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 7:15-29

Εφ’ όσον απο τους καλούς καρπούς αναγνωρίζονται τα καλά δένδρα, δεν έχουμε τότε τους εξαίρετους ανθρώπους που αναφέρθηκαν στο εδ. 22; Αυτοί μας παρουσιάζονται φαινομενικά με χέρια γεμάτα απο καλά έργα – προφητείες, θαύματα, εκβάλουν δαιμόνια – που έγιναν επικαλούμενοι το όνομα του Κυρίου Ιησού. “Ποτέ δεν σας εγνώρισα” αποκρίνεται αυστηρά ο Κύριος σ’ αυτούς. “Οι καρποί σας δεν είναι αυτοί της υπακοής στο θέλημα του Θεού” (εδ. 21).

Ολες αυτές οι διδασκαλίες δεν είναι δύσκολες να τις συλλάβουμε. Ωστόσο αυτό που μας λείπει δεν είναι η ικανότητα να τις καταλάβουμε αλλά να τις βάλουμε σε πρακτική. Γι’ αυτό στο τέλος της ομιλίας Του, ο Κύριος αποτυπώνει με μια μικρή παραβολή τη διαφορά μεταξύ του να βάζεις στην πράξη και απλά ν’ ακούς. Βλέπουμε δύο οικίες, όμοιες στην εξωτερική εμφάνιση. Αλλά ας πάμε κάτω να κοιτάξουμε στο υπόγειο. Η μια θεμελιώθηκε στην πέτρα της πίστης, στον Ιησού Χριστό (1 Κορ. 3:11), ο οικοδόμος έσκαψε βαθειά (Λουκά 6:48). Η άλλη οικία στέκεται μονάχα στην κινούμενη και αβέβαιη άμμο των ανθρώπινων αισθημάτων. Μέχρι τη στιγμή που θα έρθει η δοκιμασία – η αναπόφευκτη δοκιμασία – είναι αδύνατον να διαφέρουν μεταξύ τους. Τότε . . . λοιπόν! Κοιτάξτε τί έγινε η δεύτερη οικία! Σοφία και αφροσύνη, τέτοια είναι τα αντίστοιχα ονόματα που δίνονται στις δύο οικοδομές. Ποιό απο τα δύο είναι το δικό σας όνομα;

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 8:1-17

Η υπηρεσία αγάπης και δικαιοσύνης του Κυρίου ακολουθεί την διδασκαλία Του. Αρχικά βλέπουμε τρία θαύματα θεραπείας. Ο λεπρός στο εδ. 2 γνωρίζει την εξουσία του Κυρίου Ιησού. Ομως αμφιβάλει για την αγάπη Του: “Εάν θέλης δύνασαι . . . ” Ο Κύριος Ιησούς πραγματικά θέλει, και τον θεραπεύει (Ωσηέ 11:3).

Ο εκατόνταρχος στην Καπερναούμ πλησιάζει μ’ ενα διπλό συναίσθημα: την γεμάτη δύναμη εξουσία του Κυρίου, και τη δική του αναξιότητα. “Μόνον ειπέ λόγον”. Αυτή η μοναδική πίστη εκπλήσσει τον Κύριο Ιησού και Τον κάνει να χαίρεται. Ο Ιδιος την παρουσιάζει σ’ αυτούς που Τον ακολουθούν, και φυσικά μας ταπεινώνει.

Στο τέλος είναι απαραίτητο για τον Διδάσκαλο να ενεργήσει ακόμα και μέσα στον οικογενειακό κύκλο των μαθητών Του. Θεραπεύει την πεθερά του μαθητή Του Πέτρου.

Ο Κύριος Ιησούς δεν αντιμετώπισε τους ασθενείς με τον ίδιο τρόπο όπως οι γιατροί, που εξετάζουν τον ασθενή, κάνουν τη διάγνωση, γράφουν μια συνταγή και μετά φεύγουν. Δεν ηταν ικανοποιημένος μονάχα με τη θεραπεία τους. Αυτός ο Ιδιος “έλαβε τις ασθένειές μας, και εβάστασε τας νόσους μας”, φτάνοντας μέχρι την πηγή τους, που είναι η αμαρτία. Αισθάνθηκε όλο το βάρος αυτών, και όλη την πικρία τους (Ιωαν. 11:35). Τέτοια συμπάθεια δεν είναι ακόμα πιο πολύτιμη απ’ οτι η ιδια η ελευθερία; Είναι η εμπειρία πολλών Χριστιανών σε καιρούς ασθενείας.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 8:18-34

Στον γραμματέα που προσφέρθηκε ν’ ακολουθήσει τον Κύριο όπου αν υπάγει, ο Κύριος δεν έκρυψε το γεγονός οτι ο δρόμος Του είναι ενας δρόμος πλήρους αυταπάρνησης. Ακόμα και τα πουλιά του ουρανού, για τα οποία ο ουράνιος Πατέρας μας φροντίζει (6:26) εχουν καλίτερη θέση απ’ οτι ο Ιδιος ο Δημιουργός οταν ηταν εδώ κάτω. Τί ταπείνωση ηταν αυτή του Κυρίου! Δεν είχε μέρος στη γή να κλίνει την κεφαλή Του. Μονάχα στο σταυρό, οταν το έργο ετελείωσε, μπόρεσε ν’ αναπαύσει – ή να κλίνει – την κεφαλή Του (Ιωαν. 19:30).

Στο εδάφιο 21 ενας άλλος άνδρας απαντάει στην πρόσκλησή Του με μια δικαιολογία που είναι φαινομενικά δικαιολογημένη. Τί πιο εύλογο απ’ το να παρευρεθεί στη κηδεία του πατέρα του; Οσο και πιεστικό μπορεί να είναι κάποιο χρέος κανένα “πρώτον” δεν μπορεί να πάρει τη θέση της εντολής του Κυρίου (6:33). Δεν μας ειπώθηκε τί αυτοί οι δύο άνδρες αποφάσισαν να κάνουν. Αυτό που είναι σημαντικό να γνωρίζουμε εμείς είναι κατά πόσον έχουμε απαντήσει στο κάλεσμα του Κυρίου Ιησού.

Η πολύ γνωστή και θαυμάσια εικόνα: το πέρασμα της κυμματισμένης θάλασσας, αποτυπώνει το επίγειο ταξίδι του πιστού. Σ’ αυτό συναντά πολλές θύελλες. Ομως ο Σωτήρας του είναι επίσης και ο Κύριος των στοιχείων και Αυτός είναι μαζί του (Ψαλμ. 23:4). Διατάσσει τον άνεμο και τα κύμματα, την ασθένεια και το θάνατο, και τις Σατανικές δυνάμεις, όπως μας παρουσιάζεται απο την απελευθέρωση των δύο δαιμονιζόμενων στη γή των Γεργεσηνών.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 9:1-17

Οι διάφορες ασθένειες που συναντάει ο Κύριος και θεραπεύει είναι οι διάφορες απόψεις της θλιβερής κατάστασης στην οποία βρήκε τα δημιουργήματά Του. Ο λεπρός τονίζει την μόλυνση απο την αμαρτία, ο πυρετός τονίζει τον διαρκή πυρετώδη αναβρασμό του κοσμικού ανθρώπου. Ο δαιμονιζόμενος είναι κάτω απο την απ’ ευθείας εξουσία του Σατανά, ενώ ο άλαλος, ο τυφλός και ο κουφός (εδ. 27, 32, 11:5) έχουν όλες τις αισθήσεις τους κλειστές στο κάλεσμα του Κυρίου και δεν γνωρίζουν πώς να προσευχηθούν. Τέλος ο παραλυτικός τον οποίο φέρνουν στον Κύριο Ιησού φανερώνει την ολική ανικανότητα του ανθρώπου να κάνει εστω και την παραμικρή κίνηση προς το Θεό (πρβλ. Ιωαν. 5:7). Δεν λέει τίποτα, περιμένει... ελπίζει. Ομως ο θείος Ιατρός (εδ. 12) γνωρίζει οτι μια πολύ χειρότερη ασθένεια κατακυριεύει την ψυχή αυτού του παραλυτικού, και ξεκινάει θεραπεύοντάς τον απ’ αυτήν: “Οι αμαρτίες σου είναι συγχωρεμένες”. Τί θα μπορούσε να προβληματίσει περισσότερο τους εαυτούς μας αλλά και άλλους; Οι ασθένειες ή η αμαρτία;

Ακολουθεί το κάλεσμα του Ματθαίου, αυτός που αφηγείται το ευαγγέλιο. Ηταν κι αυτός στην παρέα των αμαρτωλών για τους οποίους είχε έρθει ο Χριστός.

Τέλος το ερώτημα που τίθεται απο τους μαθητές του Ιωάννη γίνεται η ευκαιρία για μια νέα διδασκαλία: για να συγκρατήσουν τον νέο οίνο του Ευαγγελίου, οι παλιοί ασκοί του Ιουδαϊσμού δεν ηταν πλέον κατάλληλοι.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 9:18-38

Τα Ευαγγέλια δεν μας αφηγούνται όλα τα θαύματα που έκανε ο Κύριος Ιησούς (δες Ιωαν. 21:25). Ο Θεός συμπεριέλαβε στον Λόγο Του μόνο αυτά που εχουν κάποια σχέση με τη διδασκαλία που θέλει να μας δώσει. Ετσι η ανάσταση εκ των νεκρών της κόρης του άρχοντα της συναγωγής, εχει μεταξύ άλλων μια προφητική εφαρμογή. Ο Κύριος παρουσιάζεται σαν να βρίσκεται στο δρόμο ν’ αποκαταστήσει τη ζωή στο λαό Του, Ισραήλ. Αυτή την περίοδο (η παρούσα περίοδος), είναι στη διάθεση όλων όσων έρχονται σ’ Αυτόν με πίστη, όπως κάνει αυτή η γυναίκα στο εδ. 20.

Υπήρχε μεγάλη χρηστότητα (δύναμη JND μεταφρ.) απ’ την πλευρά του Ιησού για να θεραπεύει “πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν” (εδ. 35). Υπήρχε και αρκετή αγάπη στην καρδιά Του για να συνάξει όλο το λαό Του, σαν τον αληθινό Ποιμένα του Ισραήλ (εδ. 36). Αλοίμονο! Αν συνάντησε την πίστη εδώ κι εκεί, εξωτερικεύτηκε με τους δύο τυφλούς άνδρες (εδ. 28, 29), βρέθηκε επίσης και εναντίον της πιο τρομερής απιστίας (εδ. 34).

Εμείς, που προχωρούμε μέσα στον ίδιο κόσμο και συναντάμε πολλούς με τις ίδιες ανάγκες (όμως με καρδιές που βρίσκονται τόσο συχνά απληροφόρητες, πρβλ. Ιακ. 2:15, 16), θά’ πρεπε να ζητάμε απ’ τον Κύριο να μας δίνει μια πλατύτερη και καθαρότερη όραση αυτού του μεγάλου Του αγρού (Ιωαν. 4:35). Ας προσευχόμαστε για να ωθήσει νέους εργάτες στον αγρό Του.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 10:1-23

Οι δώδεκα μαθητές έγιναν απόστολοι (εδ. 2). Ακούγοντας τα ονόματά τους, ο Ματθαίος ο τελώνης υπενθυμίζει την προέλευσή του (δες 21:31). Αυτοί καθοδηγήθηκαν απο τα λόγια και το παράδειγμα του θείου Ιατρού και ήρθε η στιγμή που αποστέλλονται (το νόημα της λέξης “απόστολος”) σαν εργάτες στον αγρό. Ενα παιδί δεν θα πηγαίνει στο σχολείο για όλη του τη ζωή. Είναι φανερό, αν και απο μια αίσθηση ο πιστός είναι πάντοτε στο σχολείο του Θεού. Σύντομα όμως ή αργότερα θά’ πρεπε να έχουμε μάθει στα μαθήματά μας τα βασικά στοιχεία, ιδιαίτερα την αλήθεια σχετικά με την απόλυτη ανεπάρκεια της φυσικής μας κατάστασης. Μόνο τότε ο Κύριος θα μπορεί να μας χρησιμοποιήσει. Ας σημειώσουμε κάποια σημεία μεγάλης σπουδαιότητας: είναι ο Κύριος που καλεί, προετοιμάζει, αποστέλλει, κατευθύνει, διατηρεί, ενθαρύνει και ανταμοίβει τους υπηρέτες Του. Δεν προχωρούν με τη δική τους θέληση, και δεν αποστέλλονται με εντολή ανθρώπων. Δεν αναμένουν κάποιο μισθό απο αυτούς, αλλά προσφέρουν απλόχερα αυτό που τους εχει δοθεί απλόχερα. Πόσο απλές είναι αυτές οι αλήθειες, που όμως χάθηκαν απο την θέα της Χριστιανωσύνης! Υπο το σχήμα των επιτροπών, ιεραρχιών και διαφόρων οργανισμών, ανθρώπινοι παράγοντες, συχνά με τις καλίτερες προθέσεις, παρεμβάλλονται συχνά μεταξύ του Κυρίου και των εργατών Του, προκαλώντας μεγάλη ζημιά στους τελευταίους, και πάνω απ’ όλα στο έργο που Αυτός τους εχει εμπιστευθεί.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 10:24-42

Ο μαθητής δεν είναι ανώτερος του Κυρίου Του (εδ. 24), δεν θά’ πρεπε να αξιώνει μια καλίτερη μεταχείρηση απο αυτή του Κυρίου Του. Είτε είναι ενας Χριστιανός, είτε ενας Ιουδαίος, στην μέλλουσα περίοδο της μεγάλης θλίψης, ο αληθινός μαθητής πρέπει να περιμένει απο εναν άδικο και κακό κόσμο την ίδια εναντίωση που έδειξε και στον Κύριο Ιησού (δες εδ. 17, 18). Ομως αυτό θα είναι η ευκαιρία για τον ίδιο ν’ απολαύσει όλους τους πόρους της χάρης, αυτής της άφθονης χάρης που γνωρίζει και διατηρεί στον εξαγορασμένο ακόμα και μια τρίχα απο την κεφαλή του (εδ. 30, δες 2 Κορινθ. 12:9).

Δεν είναι μόνο το μίσος του κόσμου που συναντάει ο πιστός μαθητής, αλλά συχνά πρέπει ν’ αντιμετωπίσει και την εχθρότητα της δικής του οικογένειας (εδ. 36). Είθε να μην αποθαρρύνεται! Ο Κύριος ρητώς εχει αναγγείλει οτι θα είναι έτσι, και εχει προμηθεύσει ο Ιδιος τους πόρους για τις ανάγκες του.

Να λάβει το σταυρό του σημαίνει να φέρει το χαρακτηριστικό σημάδι αυτών που καταδικάστηκαν σε θάνατο. Με άλλα λόγια, είναι να φανερώνει οτι εχει τελειώσει με τις απολαύσεις αυτού του κόσμου, και οτι εχει παραιτηθεί απ’ το δικό του θέλημα. Απο ανθρώπινη άποψη, αυτό ισοδυναμεί με το να χάνει τη ζωή του. “Οχι”, λέει ο Διδάσκαλος, “αντιθέτως, είναι ο μόνος τρόπος για να την κερδίσεις”. Ομως αυτό θα πρέπει να γίνεται για ενα κύριο λόγο: “απο αγάπη για μένα”, προσδιορίζει ο Κύριος (2 Κορινθ. 5:14, 15).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 11:1-19

Ο Κύριος δεν είναι ικανοποιημένος αποστέλλοντας τους μαθητές Του. Συνεχίζει την υπηρεσία Του. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, αντιθέτως (4:12), τελείωσε την υπηρεσία του στη φυλακή του Ηρώδη. Η ερώτηση που θέτουν οι μαθητές του Ιωάννη εκ μέρους του στον Κύριο Ιησού μας φανερώνει την αποθάρρυνσή του και την αμηχανία του: Εκείνος ο Οποίος έγινε ο μεγάλος του προάγγελος, δεν εγκατέστησε τη βασιλεία Του, και δεν έκανε τίποτα για να τον ελευθερώσει. Μήπως δεν ηταν λοιπόν ο υποσχεθείς Μεσσίας; Ο Κύριος του απαντά μ’ ενα μήνυμα που αγγίζει με καλωσύνη την αδυναμία του (εδ. 6). Μιλώντας όμως στα πλήθη ο Ιησούς, κάνει μια σπουδαία μαρτυρία για τον μεγαλύτερο όλων των προφητών (εδ. 7-15).

Οταν υπάρχει ζήτημα εισόδου στη βασιλεία, τότε η βιασύνη (εδ. 12) γίνεται αρετή, ενα απαραίτητο προσόν. Ο Θεός μας ανοίγει ολόκληρο τον θησαυρό του οίκου Του, εν τούτοις πρέπει να υπάρχει και απ’ την πλευρά μας ενας διακαής πόθος ν’ αποκτήσουμε αυτά που μας προσφέρει, να υπάρχει ενας άγιος ζήλος πίστης, που άφοβα στηρίζεται σε όλες τις θείες υποσχέσεις. Αλοίμονο! Πόσοι πολλοί νέοι άνδρες, πόσες πολλές νέες γυναίκες, απο έλλειψη απόφασης κι’ ενέργειας, απο φόβο, συγκρούσεων και απαρνήσεων απο αγαπητά πράγματα, παραμένουν έξω απο τη θύρα! Ας μην ξεχνάμε οτι οι δειλοί θα βρεθούν στη συντροφιά των απίστων, των φονέων και όλων των άλλων αμαρτωλών που δεν μετανόησαν (Αποκάλυψη 21:8).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 11:20-30

Τα περισσότερα απο τα θαύματά Του ο Κύριος Ιησούς τα εκπλήρωσε στα χωριά της Γαλιλαίας. Οι καρδιές τους όμως παρέμειναν κλειστές, όπως είχε προφητεύσει ο Ησαίας: “Ποιός επίστευσε εις το κήρυγμα ημών;” (Ησαίας 53:1). Ωστόσο σ’ αυτό το ερώτημα ο Κύριος Ιησούς μπορεί “εν εκείνω τω καιρώ” (εδ. 25) να δώσει μια απόκριση ευχαριστώντας τον Πατέρα Του. “Απέκρυψας ταύτα απο σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά εις νήπια”. Στη συνέχεια στρέφεται προς το λαό και καλεί τους ανθρώπους, “έλθετε προς με”. Ελάτε με μια παιδική πίστη. “Κανένας άλλος εκτός απο Εμένα δεν μπορεί να σας αποκαλύψει τον Πατέρα. Μάθετε όχι μονάχα απο τα δικά Μου λόγια, αλλά και απο το Παράδειγμά Μου, γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά” (Εφεσ. 4:20, 21).

Στον Κύριο Ιησού βρίσκουμε δύο πράγματα σε φαινομενική αντίθεση: ανάπαυση και ζυγός. Ο τελευταίος είναι το βαρύ κομμάτι ξύλου, που χρησιμοποιείται για να τραβάει το βόδι, σύμβολο της υπακοής και της υπηρεσίας. Ομως του Κυρίου ο ζυγός είναι ενας ελαφρύς ζυγός: ο δικός Του ζυγός ηταν να κάνει το θέλημα του Πατρός Του, να εκπληρώνει αυτό που ευαρεστούσε τον Πατέρα Του. Κατά τον ίδιο τρόπο ο εξαγορασμένος αλλάζει την κούραση και το φορτίο της αμαρτίας (εδ. 28) για την χαρούμενη αφοσίωση αγάπης (2 Κορινθ. 8:3-5). “Μακάριοι είναι οι πραείς” είπε ο Κύριος Ιησούς στο 5:5. Δεν θα έχουν και το προνόμιο να Του μοιάσουν;

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 12:1-21

Αφού τους προσέφερε την αληθινή ανάπαυση της ψυχής (11:28), τώρα ο Κύριος Ιησούς τους οδηγεί να καταλάβουν οτι η ανάπαυση του Σαββάτου κατα το νόμο δεν εχει κανέναν λόγο να συνεχίζεται. Σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα της μέρας του Σαββάτου, οι Φαρισαίοι ζητούν να βρούν λάθος για να κατηγορήσουν διαδοχικά τους μαθητές (εδ. 2) και τον Ιδιο τον Κύριο (εδ. 10). Ομως Αυτός χρησιμοποιεί την ευκαιρία για να τους εξηγήσει υπενθυμίζοντας για δεύτερη φορά τον Ωσηέ 6:6 (εδ. 7, δες 9:13, Μιχαίας 6:6-8) οτι το σύστημα που βασίστηκε στο νόμο και στις θυσίες παραμερίστηκε με την έλευσή Του δια της χάριτος. Ποιός θα ηταν ο σκοπός να φυλάνε την τέταρτη εντολή του νόμου οταν όλες τις άλλες εντολές τις είχαν παραβεί; Ελεος, κι αυτό επίσης απαίτησε τα δικαιώματά του. Και τί αναίδεια να επιβάλουν το σεβασμό του Σαββάτου σ’ Αυτόν που τον εθέσπισε! Στην πραγματικότητα όσο βασίλευε η αμαρτία κανένας δεν μπορούσε ν’ αναπαυθεί. Ούτε ο άνθρωπος φορτωμένος μ’ αυτό το φορτίο, ούτε ο Θεός: ο Πατέρας και ο Υιός, εργάζονται μαζί για να μετακινήσουν τη ρίζα του κακού όσο και τις συνέπειές του (Ιωαν. 5:16, 17). Ετσι χωρίς να σταματά εξ’ αιτίας των βουλών των κακών ανθρώπων, ο τέλειος Υπηρέτης προχωράει στο έργο Του. Το εκπληρώνει με πνεύμα ταπείνωσης, χάρης, καλωσύνης, που σύμφωνα με τον Ησαία 42:1-4 θά’ πρεπε να τους κάνει να Τον αναγνωρίσουν, και που πάντοτε έχει τόσο μεγάλη αξία για την καρδιά του Θεού (πρβλ. 1 Πέτρου 3:4).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 12:22-37

Οι Φαρισαίοι μισούσαν τον Κύριο Ιησού γιατί ζήλευαν τη δύναμή Του όσο και την εξουσία που είχε πάνω στα πλήθη. Αμφισβητούν την προέλευση της δύναμής Του επειδή οι ίδιοι δεν μπορούν ν’ αμφισβητήσουν τα θαύματα. Οπως εχουν ήδη κάνει νωρίτερα (9:34, 10:25) αποδί-δουν στον άρχοντα των δαιμονίων τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος την οποία χορήγησε ο Θεός στον Αγαπητό Του (εδ. 18, πρβλ. Μαρκ. 3:29, 30). Αυτό ηταν βλασφημία ενάντια στο Αγιο Πνεύμα, μια αμαρτία που δεν θα μπορούσε να συγχωρεθεί. Οχι, το έργο του Κυρίου ηταν, αντιθέτως, η απόδειξη της νίκης Του επι του Σατανά, του “δυνατού άνδρα”. Τον είχε “δέσει” στην έρημο δια του Λόγου, και τώρα του έπαιρνε τους αιχμαλώτους του (δες Ησαίας 49:24, 25). Επειτα ο Κύριος Ιησούς δείχνει σ’ αυτούς τους Φαρισαίους οτι βρισκόντουσαν οι ίδιοι υπο την διακυβέρνηση του Σατανά: κακά δέντρα που φέρνουν κακό καρπό.

“Διότι εκ του περισεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα” (εδ. 34). Αν ο Χριστός γεμίζει τις καρδιές μας, θα είναι αδύνατον για εμάς να μην μιλάμε γι’ Αυτόν. “Η καρδία μου αναβρύει λόγον αγαθόν . . .”: ψάλλουν οι υιοί του Κορέ στον Ψαλμό 45. “Εγώ λέγω τα έργα μου προς τον Βασιλέα”. Αντιθέτως, οι κακές σκέψεις που είναι θαμένες βαθειά μέσα μας, θα εμφανιστούν στα χείλη μας σύντομα ή αργότερα. Και για κάθε λόγο, ακόμα και για εναν αργό, μια μέρα θα δώσουμε λογαριασμό.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 12:38-50

Με το κεφάλαιο 12 ερχόμαστε στο τέλος του πρώτου μέρους αυτού του ευαγγελίου. Ο Μεσσίας, ο Κύριος Ιησούς αφού απορρίφθηκε απο αυτούς που θά’ πρεπε να Τον δεχτούν πρώτοι, ξεκινάει να μιλάει για το θάνατο και την ανάστασή Του. Ηταν το μεγάλο θαύμα που έμενε να εκπληρωθεί, και για το οποίο οι Ιουδαίοι ήδη εγνώριζαν εναν τύπο του – την ιστορία του Ιωνά που τον κατάπιε το μεγάλο κήτος. Την ίδια ώρα ο Κύριος δείχνει σ’ αυτούς τους γραμματείς και Φαρισαίους τη συντριπτική τους ευθύνη. Είχαν πολύ περισσότερο διδαχτεί απ’ οτι οι ειδωλολάτρες της Νινευή ή η βασίλισσα της Σεβά τους παλαιούς καιρούς! Καί πόσο περισσότερο υπερείχε ο Ιδιος απο τον Ιωνά ή τον Σολομώντα! Είχε έρθει να κατοικήσει στον οίκο του Ισραήλ, εκβάλοντας τα δαιμόνια και σαρώνοντας την ειδωλολατρεία (πρβλ. 8:31, 21:12, 13). Ομως δεν είχε γίνει αποδεκτός εκεί και ο οίκος παρέμεινε άδειος . . . έτοιμος να στεγάσει μια δύναμη κακού πολύ πιο τρομερή απο την πρώτη. Αυτό θα συμβεί στον Ισραήλ κάτω απο τη βασιλεία του Αντίχριστου.

Τα εδ. 46-50 δείχνουν οτι ο Κύριος Ιησούς δεν μπορεί πλέον ν’ αναγνωρίσει ούτε τους συγγενείς Του ως τέτοιους. Εις το εξής διασπάει επίγειους και φυσικούς δεσμούς με το λαό Του, και θα εξηγήσει με τις παραβολές του κεφ. 13 τί είναι η βασιλεία των ουρανών και ποιός μπορεί να εισέλθει σ’ αυτήν.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 13:1-17

Η καρδιά του λαού είχε “παχυνθεί”. Εκουσίως είχε κλείσει τους οφθαλμούς του και βουλώσει τα αυτιά του (εδ. 15). Ετσι λοιπόν εις το εξής ο Κύριος μιλάει σ’ αυτούς μ’ εναν κρυμμένο τρόπο, μέσω παραβολών. Η διδασκαλία Του θα φυλαχθεί μόνο για τους μαθητές Του. Ναί, τα εδ. 18, 36 και 37 μας αποδεικνύουν οτι ο Κύριος είναι πάντοτε έτοιμος να εξηγήσει στους δικούς Του όλα όσα θέλουν να καταλάβουν. Η Γραφή περιέχει πολλά πράγματα που είναι δύσκολα και δυσνόητα στην φυσική και περιορισμένη μας νοημοσύνη (Δευτερον. 29:29). Ομως η εξήγηση θα μας δοθεί την κατάλληλη στιγμή, αν το επιθυμούμε πραγματικά (δες Παροιμ. 28:5). Ας μην αποθαρρυνόμαστε λοιπόν απο εδάφια ή εκφράσεις που δεν καταλαβαίνουμε αμέσως. Ας ζητούμε απο τον Κύριο να μας εξηγεί το Λόγο Του.

Η απόρριψη του Μεσσία απο τον Ισραήλ εχει άλλη μια συνέπεια: Μή βρίσκοντας καρπό προς θερισμό στο μέσον του λαού Του, ο Κύριος προχωρεί τώρα να σπείρει στον κόσμο το Λόγο του Ευαγγελίου. Κάπου αλλού αυτός ονομάστηκε “ο εμφυτευθείς λόγος ο δυνάμενος να σώσει τας ψυχάς σας” (Ιακ. 1:21). Ομως αν υπάρχει μονάχα ενα είδος σπόρου, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει οτι θα δεχτούν όλοι τον Λόγο με τον ίδιο τρόπο. Εσύ πώς τον έχεις δεχτεί;

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 13:18-30

Μεταξύ αυτών που ακούν το Λόγο, ο Κύριος στην τέλεια γνώση που εχει για την ανθρώπινη καρδιά διακρίνει τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων. Η πρώτη συγκρίθηκε με μια σπορά που έγινε “παρά την οδόν”, και ποδοπατήθηκε απο τους περαστικούς. Δεν μοιάζει η καρδιά μας μ’ αυτή την οδό οπου περνάει ο κόσμος πάνω κάτω, ωστε ο Λόγος να μην μπορεί να την διαπεράσει;

Αλλοι, σαν αυτά τα “πετρώδη μέρη” είναι επιφανειακοί χαρακτήρες. Η συνείδησή τους δεν εχει ανακινηθεί βαθειά απο κατάκριση για την αμαρτία. Ετσι στην ακοή του Λόγου αισθάνθηκαν μια πρόσκαιρη συγκίνηση κι’ αυτό δεν ήταν παρά μια φαινομενική πίστη.

Η γνήσια πίστη έχει υποχρεωτικά αόρατες ρίζες και γίνεται γνωστή απο τους ορατούς καρπούς της. Χωρίς έργα, η πίστη είναι νεκρή, πνιγμένη σαν το σπόρο που έπεσε στο μέσον των αγκαθιών (Ιακ. 2:17).

Ομως ο σπόρος έπεσε επίσης και στην καλή γή, εκεί που το στάχυ μπορεί να ωριμάσει τον κατάλληλο καιρό.

Η παραβολή των ζιζανίων μας διδάσκει οτι ο εχθρός δεν άρπαξε μονάχα τον καλό σπόρο εκεί που μπορούσε (εδ. 19) αλλά έσπειρε και κακό σπόρο την ώρα που οι άνθρωποι κοιμόντουσαν. Ο πνευματικός ύπνος μας τοποθετεί στο έλεος κάθε κακής επιρροής, και γι’ αυτό προτρεπόμαστε διαρκώς να είμαστε άγρυπνοι (Μαρκ. 13:37, 1 Πέτρου 5:8, κ.α.).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 13:31-43

Στις έξι “παραβολές της βασιλείας” που ακολουθούν αυτή του Σπορέα, ο Κύριος διατυπώνει ποιά θα είναι η συνέπεια της σποράς Του σ’ αυτό τον κόσμο. Η παραβολή του κόκκου σινάπεως που γίνεται ενα μεγάλο δέντρο περιγράφει το εξωτερικό σχήμα της ανάπτυξης που εχει πάρει η βασιλεία των ουρανών μετά την απόρριψη του Βασιλιά, ενώ αυτή του προζύμου που κρύφτηκε στα τρία μέτρα αλεύρου τονίζει τη μυστική εργασία που υπονομεύει το χαρακτήρα της. Είναι η περίοδος της υπεύθυνης Εκκλησίας. Μετά απο ενα πολύ μικρό ξεκίνημα (λίγων μαθητών), ο Χριστιανισμός έχει την μεγαλύτερη ανάπτυξη που όλοι γνωρίζουμε τόσο καλά. Ομως η επιτυχία του και η εξάπλωσή του μέσα στο κόσμο σε καμία περίπτωση δεν είναι η απόδειξη της ευλογίας και της επιδοκιμασίας του Θεού, ούτε και η διασφάλισή του – εντελώς το αντίθετο – απο τις επιθέσεις του Σατανά. Απο την αρχή είχε διεισδύσει το κακό (τα πουλιά – πρβλ. 4, 19 – και η ζύμη).

Το ανακάτεμα που χαρακτηρίζει την κατ’ όνομα Χριστιανοσύνη αποτυπώνεται μ’ εναν άλλο τρόπο στη παραβολή των ζιζανίων του αγρού που μας εξηγεί εδώ ο Κύριος. Γνωρίζουμε οτι το όνομα του Χριστιανού διασφαλίζεται σήμερα απ’ όλους αυτούς που έχουν βαπτισθεί, είτε είναι είτε δεν είναι αληθινά παιδιά του Θεού. Ο Κύριος επιτρέπει αυτή τη κατάσταση των πραγμάτων μέχρι την ημέρα του θερισμού (Αποκάλυψη 14:15, 16). Τότε, με τον τελικό προορισμό του σίτου και των ζιζανίων θα δείξει τί σκέφτεται για το καθένα απ’ αυτά.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 13:44-58

Η μικρή παραβολή του θησαυρού και του μαργαριταριού υπογραμμίζει δύο θαυμάσιες αλήθειες: την πολύ μεγάλη αξία που έχει για το Χριστό η Εκκλησία Του, και την μεγάλη τιμή που πλήρωσε για να την αποκτήσει – πούλησε όλα όσα είχε, δίνοντας ακόμα και την ίδια Του τη ζωή. Επειτα βλέπουμε την χαρά που Εκείνος βρίσκει σ’ αυτήν . Στο εδ. 47 το δίχτυ του Ευαγγελίου ρίχνεται στη θάλασσα των εθνών. Ο Κύριος είχε δηλώσει στους μαθητές Του οτι θα τους έκανε αλιείς ανθρώπων. Ετσι λοιπόν εδώ γίνονται οι υπηρέτες γι’ αυτό το έργο. Δεν είναι όμως όλα τα ψάρια καλά, . . . ούτε είναι όλοι οι κατ’ όνομα Χριστιανοί αληθινοί πιστοί! Είναι ο Λόγος ο οποίος επιτρέπει να τους διακρίνουμε. Το καλό ψάρι αναγνωρί-ζεται απο τα λέπια του και τα πτερύγιά του (Λευιτικό 11:9-11) και ο αληθινός Χριστιανός απο την ηθική του πανωπλία, απο την ικανότητά του ν’ αντιστέκεται στην επιρροή και τις έλξεις του ρεύματος αυτού του κόσμου.

Παράλληλα με τον θησαυρό που βρήκε ο Κύριος στους δικούς Του (εδ. 44), το εδ. 52 μας δείχνει το θησαυρό που οι μαθητές κατέχουν μέσ’ απο το Λόγο Του. Τον εκτιμούμε όλοι σαν το θησαυρό απο τον οποίο μπορούμε να βγάλουμε τα πράγματα που είναι “νέα και παλαιά”;

Αλοίμονο! Αυτό το κεφάλαιο τελειώνει σαν το προηγούμενο με την απιστία του πλήθους. Το μόνο που βλέπουν στον Κύριο Ιησού είναι ο “υιός του τέκτονος”, του ξυλουργού, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να φανερωθεί η χάρις Του σ’ αυτούς.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 14:1-21

Το κεφ. 11 μας έδειξε τον Ιωάννη το βαπτιστή στη φυλακή. Εδώ μαθαίνουμε οτι ρίχτηκε εκεί απο τον Ηρώδη (υιό του Ηρώδη του κεφ. 2). Και για ποιό λόγο; Ο Ιωάννης τον είχε κατηγορήσει άφοβα γιατί είχε παντρευτεί τη γυναίκα του αδελφού του που τον είχε αποκηρύξει. Τώρα ο πιστός μάρτυρας πληρώνει με τη ζωή του την αλήθεια που είχε το θάρρος να καταγγείλει ενώπιον του βασιλιά. Ο θάνατός του σημειώνεται στο μέσον μιας σκηνής γιορτής και απόλαυσης στο βασιλικό παλάτι. Είναι η τρομακτική έκβαση που πρόσφερε στον εαυτό του ο κακός (πρβλ. Ιακ. 5:5, 6). Ο Ηρώδης μάταια λυπάται αυτή την ώρα, αλλά εδώ και πολύ καιρό ήθελε να θανατώσει τον Ιωάννη (εδ. 5), γιατί το μίσος για την αλήθεια και γι’ αυτούς που ομολογούν την αλήθεια πάνε μαζί (Γαλ. 4:16). Μιλώντας ανθρωπίνως, το τέλος του Ιωάννη είναι τραγικό και φρικτό, στα μάτια του Θεού είναι το θριαμβευτικό τέλος του “δρόμου του” (Πραξ. 13:25).

Μεταξύ των γραμμών διαβάζουμε πώς θα πρέπει να αισθάνθηκε ο Κύριος Ιησούς ακούγοντας τα νέα του θανάτου του προδρόμου Του. Μήπως δεν ηταν αυτό μια αναγγελία για τη δική Του απόρριψη και το σταυρικό Του θάνατο; Φαίνεται οτι η λύπη Του τον ανάγκασε να μείνει μόνος (εδ. 13). Ομως τα πλήθη ήδη συνοστίζονται ξανά, και η καρδιά Του, που σκέφτεται μόνο τους άλλους, συγκινείται απο συμπάθεια γι’ αυτούς. Πραγματοποιεί για το δικό τους ώφελος αυτό το μεγάλο θαύμα του πρώτου πολλαπλασιασμού των άρτων.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 14:22-36

Αυτή η σκηνή του πλοίου στο μέσον της θύελλας είναι μια εικόνα της παρούσας θέσης των εξαγορασμένων του Κυρίου. Ενώ Εκείνος βρίσκεται εκεί στον ουρανό, απών αλλά προσευχόμενος και μεσολαβώντας γι’ αυτούς, αυτοί πρέπει να διασχίσουν την επώδυνη άγρια θάλασσα αυτού του κόσμου. Απο ηθικής πλευράς είναι σκοτάδι: ο Εχθρός εγείροντας την εναντίωση των ανθρώπων, ενεργεί με τον ίδιο τρόπο όπως ο άνεμος και τα κύμματα που σχεδόν νικούν τις προσπάθειες των κωπηλατών. Δεν έρχεται όμως ο Κύριος Ιησούς να συναντήσει τους δικούς Του; Η πολύ γνώριμη φωνή Του ενθαρρύνει τους φτωχούς μαθητές. Ετσι η πίστη που αναπαύεται στο Λόγο Του “Ελθέ” φέρνει τον Πέτρο εμπρός σ’ Εκείνον ο Οποίος τον αγαπά. Ξαφνικά όμως η πίστη του εξασθένησε, και βουλιάζει. Τί συνέβη; Ο Πέτρος τράβηξε τα μάτια του απο τον Κύριό του για να κοιτάξει το ύψος των κυμμάτων και τη βία του ανέμου – σαν να ηταν ευκολότερο να περπατήσει σε μια ήσυχη θάλασσα απ’ οτι στην φουρτουνιασμένη! Ομως κράζει στον Κύριο που έρχεται αμέσως σε βοήθειά του.

Επειτα ο Κύριος Ιησούς βρίσκεται στη περιοχή της Γενησαρέτ απο την οποία είχε οδηγηθεί έξω στη περίπτωση της θεραπείας των δαιμονιζόμενων (κεφ. 8:34). Αυτή είναι μια εικόνα της στιγμής που ο λαός Του, που Τον έχει απορρίψει, θα Τον αναγνωρίσει, θα Του αποδώσει την τιμή, και θα ελευθερωθεί απ’ Αυτόν.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 15:1-20

Ο θρησκευτικός ζήλος των Φαρισαίων περιοριζόταν αυστηρά στην πιστή τήρηση κάποιου αριθμού εξωτερικών σχημάτων και παραδόσεων. Και, υπο το κάλυμμα αυτής της θρησκευτικής προσποίησης (που μπορεί να εξαπατήσει τους ανθρώπους αλλά όχι το Θεό) ακολούθησαν τις τάσεις της φυσικής τους καρδιάς. Είχαν φθάσει απο φιλαργυρία στο σημείο να μην εκπληρώνουν στοιχειώδη καθήκοντα: όπως το να φροντίζουν για τις ανάγκες των γονέων τους (εδ. 5, πρβλ. Παροιμ. 28:24). Η ερώτηση του Κυρίου (εδ. 3) απάντησε σημείο προς σημείο αυτή των Φαρισαίων (εδ. 2). Οι τελευταίοι με τις παραδόσεις τους έκαναν τις εντολές του Θεού αναποτελεσματικές. Επειτα ο Κύριος Ιησούς για Τον οποίο αυτές οι εντολές ηταν όλη Του η ευχαρίστηση, αναστατώνει αυτούς τους υποκριτές μέσ’ απ’ τις Γαφές τους. Στη συνέχεια μετά απο επιθυμία των μαθητών Του που είχαν κάπως αναστατωθεί με τις παρατηρήσεις Του, απογυμνώνει την κακή ανθρώπινη καρδιά και δείχνει την πλήρη κατάπτωσή της. Ναί, τα χέρια μπορεί να πλένονται σχολαστικά . . . και την ίδια ώρα η καρδιά να είναι γεμάτη μόλυνση. Πρέπει ν’ αποδεχτούμε τις αλήθειες αυτής της φοβερής εκτίμησης της ανθρώπινης καρδιάς, της δικής μας καρδιάς (εδ. 19 και 20), ακόμα κι αν μπορούμε να κρύψουμε το περιεχόμενό της κάτω απο μια κολακευτική και αξιοσέβαστη εμφάνιση!

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 15:21-39

Ο Κύριος Ιησούς κάνει μια επίσκεψη στις περιοχές της Τύρου και Σιδώνας. Αυτά τα ειδωλολατρικά χωριά, είχε δηλώσει, οτι ηταν λιγότερο ένοχα απο αυτά της Γαλιλαίας οπου είχε πραγματοποιήσει τα περισσότερα απο τα θαύματά Του (11:21, 22). Ομως δεν είχαν μέρος στις ευλογίες του “Υιού του Δαυίδ” (εδ. 22), ηταν ξένοι προς τις διαθήκες της επαγγελίας (Εφεσ. 2:12). Ο Κύριος με πρωτοφανείς αυστηρούς λόγους, ξεκινάει τονίζοντας αυτό το γεγονός στην φτωχή Χαναναία γυναίκα που Τον ικετεύει για τη κόρη της. Και αυτή η γυναίκα ομολογεί την απόλυτη αναξιότητά της. Οταν παίρνουμε την κατάλληλη θέση ενώπιον του Θεού, μόνο η χάρις μπορεί να λάμψει σε όλη της την λαμπρότητα. Στην πραγματικότητα αν στη πλευρά του ανθρώπου υπήρχε το παραμικρό δίκαιο, ή η παραμικρότερη αξία, δεν θα υπήρχε πλέον ζήτημα χάριτος αλλά κάτι που οφείλεται δικαιωματικά (Ρωμ. 4:4). Για να μετρήσουμε ακόμα καλίτερα το τεράστιο μέτρο αυτής της χάριτος προς εμάς, ας μην ξεχνάμε ποτέ την θλιβερή και ανάξια κατάστασή μας ενώπιον του Θεού.

Επειτα ο Κύριος στρέφεται πάλι στο λαό Του. Σύμφωνα με τον Ψαλμό 132:15, Αυτός ευλογεί αφθόνως αυτά που έχουν να φάνε και χορταίνει με άρτο τους φτωχούς. Και αυτό που Τον ωθεί να ενεργήσει έτσι, σ’ αυτό το δεύτερο θαύμα όπως και στο πρώτο, είναι η συμπάθεια που έχει στη καρδιά Του γι’ αυτό το πλήθος (εδ. 32, 14:14).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 16:1-12

Αλλη μια φορά οι Φαρισαίοι ζητούν κάποιο σημάδι (12:38 . . .), άλλη μια φορά ο Κύριος τους αναφέρει το σημείο του Ιωνά: το θάνατό Του που πρόκειται να επέλθει. Στις δικές μας ημέρες, οι Χριστιανοί κατά την προσμονή της επιστροφής του Κυρίου Ιησού δεν έχουν πλέον σημεία να περιμένουν πριν την έλευσή Του. Η πίστη τους αναπαύεται στην υπόσχεσή Του, και όχι σε ορατές αποδείξεις, και χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε πλέον πίστις. Εν τούτοις, πόσες πολλές ενδείξεις υπάρχουν που μας πείθουν οτι φθάνουμε στο τέλος της ιστορίας της Εκκλησίας εδώ κάτω! Η αλαζωνεία του ανθρώπου εχει αυξηθεί όσο ποτέ άλλοτε. Ο Χριστιανικός κόσμος εκδηλώνει τους χαρακτήρες που αναφέρονται στην 2 Τιμόθεον 3:1-5. Υπάρχουν επίσης και εξωτερικά σημεία: οι Ιουδαίοι επιστρέφουν στη γή τους. Τα έθνη κάνουν τα πάντα για να ενωθούν σχηματίζοντας τη δομή της παλαιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας και ας τα κατευθύνουμε στους ουρανούς: ο Κύριος Ιησούς επιστρέφει.

Ο Κύριος αφήνει αυτούς τους απίστους και φεύγει (εδ. 4). Ομως τώρα είναι οι μαθητές Του που Τον λυπούν απο στέρηση εμπιστοσύνης προς Εκείνον, αφού είχαν ήδη ξεχάσει πόσο Τον είχαν πικράνει στο 15:16, 17 οταν δεν Τον κατάλαβαν. Αλοίμονο! Δεν τους μοιάζουμε κάποιες φορές; Ας προσέξουμε την προτροπή που μας δίνει ο Θεός απο το στόμα του ίδιου του Πέτρου: να ρίξουμε όλη μας την μέριμνα σ’ Εκείνον γιατί Αυτός φροντίζει για εμάς (1 Πέτρου 5:7).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 16:13-28

Η ερώτηση που κάνει ο Κύριος στους μαθητές Του μας δείχνει οτι οι σκέψεις που αφορούν το Πρόσωπό Του είναι διχασμένες, και το ίδιο ισχύει και σήμερα. Ομως εσύ, αναγνώστη, μπορείς να πείς Ποιός είναι και τί είναι για σένα; Είναι η αποκάλυψη του Πατέρα προς τον Πέτρο που τον παρακινεί να κάνει αυτή τη μεγαλοπρεπή ομολογία, “Σύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος”. Είναι το ακλόνητο θεμέλιο στο οποίο ο Κύριος θα οικοδομήσει την Εκκλησία Του, της οποίας ο κάθε πιστός, σαν τον Σίμωνα, θα γίνει ενας ζωντανός λίθος. Πώς θα μπορούσαν οι δυνάμεις του κακού να υπερισχύσουν απέναντι σ’ αυτό που ανήκει στο Χριστό, και που ο Ιδιος το οικοδομεί; Ετσι ο Κύριος τιμάει το μαθητή Του με μια ιδιαίτερη αποστολή: με το κήρυγμά του ν’ ανοίξει τις θύρες της βασιλείας σε Ιουδαίους και Εθνικούς (Πραξ. 2:36, 10:43).

“Από τότε” ο Κύριος Ιησούς αναφερόμενος στην Εκκλησία, μιλάει για την τιμή που θά’ πρεπε να πληρώσει για να την εξαγοράσει: τα παθήματά Του και το θάνατό Του. Επειτα ο φτωχός Πέτρος, που λίγο νωρίτερα μιλούσε σαν “προφήτης του Θεού”, γίνεται εδώ ενα όργανο του Σατανά. Ζητάει να στρέψει το Χριστό μακριά απ’ το μονοπάτι της υπακοής, όμως αναγνωρίζεται αμέσως και αποκρούεται.

Ο Κύριος Ιησούς, που ηταν ο πρώτος που περπάτησε το μονοπάτι της πλήρους αυταπάρνησης, δεν κρύβει τί συνεπάγεται το να Τον ακολουθήσουν κάποιοι (πρβλ. 10:37-40). Είμαστε έτοιμοι να Τον ακολουθήσουμε, με οποιοδήποτε κόστος; (Φιλιπ. 3:8)

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 17:1-13

Το κεφ. 16 τελείωσε με τη σκέψη των παθημάτων και του θανάτου του Κυρίου Ιησού. Το κεφ. 17 ανοίγει με την εμφάνισή Του στη δόξα, απάντηση στην υπόσχεσή Του προς τους μαθητές (16:28). Μετά την περιφρόνηση της οποίας ο Υιός Του ηταν το αντικείμενο του λαού Του Ισραήλ, και όλα τα σχήματα της απιστίας που συνάντησε στο προηγούμενο κεφάλαιο, ο Θεός θέλησε να δώσει σε επιλεγμένους μάρτυρες μεταξύ των ανθρώπων μια εικόνα της βασιλικής Του μεγαλοπρέπειας. Τί μεγαλειώδης σκηνή! Ομως οι τρείς μαθητές είναι αδύνατο να την υποφέρουν. Φόβος τους κυριεύει (μετά τον ύπνο: Λουκά 9:32). Και τελικά είναι αναγκαίο να πάρει το λόγο ο Θεός για να εμποδίσει να συγχέεται ο Αγαπητός Του με τους δύο συντρόφους Του στη δόξα. Μόνο λίγο αργότερα, μετά την ανάσταση, οι μαθητές θα καταλάβουν τη σημασία αυτής της μεγαλοπρεπούς όρασης, και θα τους επιτραπεί να την διηγηθούν. Αυτό είναι που θα κάνει ο Πέτρος στη δεύτερη επιστολή του (2 Πέτρου 1:17, 18). Προς το παρόν όμως, ενώ ο Μωυσής και ο Ηλίας επιστρέφουν στην ανάπαυσή τους, ο Υιός του Θεού ξαναπαίρνει το ταπεινό “σχήμα του υπηρέτη” που είχε εγκαταλείψει μονάχα προς στιγμήν, και κατεβαίνει απο το όρος για να πάρει πάνω Του το μοναχικό δρόμο του σταυρού.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 17:14-27

Η λατρεία του Χριστιανού έχει το αποτέλεσμα να τον μεταφέρει εν πνεύματι “στη κορυφή του όρους” στη συντροφιά του δοξασμένου Κυρίου. Ας μπορούσαμε να γνωρίζουμε τέτοιες στιγμές πιο συχνά! Είναι όμως απαραίτητο για μας να γνωρίζουμε πώς να κατηφορίζουμε πάλι μαζί Του στο μέσον των περιστάσεων της ζωής σ’ αυτόν τον κόσμο οπου βασιλεύει ο Σατανάς. Αυτή είναι η εμπειρία που πρέπει ν’ αποκομίσουν εδώ οι μαθητές. Η θεραπεία του σεληνιαζόμενου παιδιού δίνει την ευκαιρία στον Κύριο Ιησού να τονίσει την θριαμβευτική δύναμη της πίστης.

Η σκηνή στα εδάφια 24-27 είναι και διδακτική και συγκινητική. Ο Πέτρος, πάντοτε έτοιμος να καθοδηγήσει χωρίς να σκεφτεί προηγουμένως, και ξεχνώντας την όραση της δόξας και τη φωνή του Πατρός, αναλαμβάνει να πληρώσει το φόρο του ναού για τον Κύριό του. Ο Κύριος Ιησούς με καλωσύνη τον ρωτάει αν συνέβη ποτέ να πληρώσει ο υιός του βασιλιά φόρους στον πατέρα Του. (Μόλις νωρίτερα ο Σίμων Τον είχε αναγνωρίσει ως τον Υιό του ζώντος Θεού). Μετά απ’ αυτή τη διευκρίνηση, ο Κύριος λέει στον Πέτρο παρ’ όλαυτά να πληρώσει τα χρήματα που δεν οφείλει. Ομως την ίδια ώρα φανερώνει τη δύναμή Του: είναι Αυτός που κυβερνάει πάνω σ’ όλη τη δημιουργία, ακόμα και στα ψάρια της θαλάσσης (Ψαλμ. 8:6-8), και που δείχνει επίσης την αγάπη Του: ενώνεται ο Ιδιος με τον αδύναμο μαθητή Του πληρώνοντας και γι’ αυτόν.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 18:1-14

Ο κόσμος αρέσκεται σ’ ό,τι είναι μεγάλο. Οι μαθητές απο την πλευρά τους δεν ξεφεύγουν απ’ αυτό το πνεύμα. Επιθυμούν να γνωρίσουν ποιός είναι ο μεγαλύτερος μεταξύ τους στη βασιλεία τ’ ουρανού. Ο Κύριος, ωστόσο, αποκρίνεται οτι το σημαντικότερο πράγμα είναι να εισέλθεις σ’ αυτήν, και για να επιτύχει κάποιος αυτό πρέπει να γίνει ο μικρότερος. Για ν’ αποτυπώσει ακράδαντα αυτή τη διδασκαλία στο πνεύμα τους, φωνάζει ενα μικρό παιδί και το τοποθετεί στο μέσον τους. Ισως κι’ εμείς έχουμε μικρά παιδιά ανάμεσά μας. Κι αυτά επίσης εχουν τοποθετηθεί ανάμεσά μας σαν παραδείγματα εμπιστοσύνης και απλότητας. Ας προσέχουμε να μην τα περιφρονούμε εξ’ αιτίας της αδυναμίας τους, της άγνοιας και της απλότητάς τους. Και ακόμα περισσότερο, ας αποφεύγουμε να τα σκανδαλίζουμε. Το κακό παράδειγμα ενός μεγαλύτερου αδελφού είναι η χειρότερη παγίδα που μπορεί να μπεί μπροστά στα βήματα νέων Χριστιανών. Ετσι ο Κύριος Ιησούς επαναλαμβάνει εδώ αυτό που ήδη εχει πεί σχετικά με το θέμα περιπτώσεων πτώσης (πρβλ. εδ. 8, 9, 5:29, 30).

Εντελώς μακρυά απ’ το να περιφρονεί αυτούς τους μικρούς, ο Θεός απαντάει στις αδυναμίες τους με ιδιαίτερες φροντίδες. Αγγελοι είναι επιφορτισμένοι στο να τους προσέχουν. Και ας μην ξεχνάμε οτι ο Κύριος Ιησούς ήρθε για να τους σώσει (εδ. 11). Εχουν τοποθετηθεί κάτω απ’ τις ευεργετικές συνέπειες του έργου Του ακόμα κι αν πεθάνουν προτού φθάσουν στην ηλικία της ευθύνης. Η παραβολή του χαμένου προβάτου μας διδάσκει την αξία που εχει καθένα απ’ αυτά τα πρόβατα για τον καλό Ποιμένα.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 18:15-35

Ο Κύριος εξηγεί πώς μπορούν να επιλυθούν οι διαφωνίες μεταξύ των αδελφών (εδ. 15-17). Μπορούμε να συνδέσουμε αυτό με την διδασκαλία Του σχετικά με την συγχώρεση (εδ. 22, πρβλ. Εφεσ. 4:32, Κολοσ. 3:13). Του δίδεται όμως μια ευκαιρία για να επανέλθει στο θέμα της Εκκλησίας, δίνοντάς μας ενα εδάφιο, ή μάλλον μια υπόσχεση, πολύ μεγάλης σπουδαιότητας: “Διότι όπου είναι δύο ή τρείς συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών” (εδ. 20). Απο αυτή την παρουσία απορρέει κάθε τι το οποίο έχει ανάγκη ακόμα και η πιο αδύναμη συντροφιά πιστών που συγκεντρώθηκαν στο όνομα του Κυρίου Ιησού. Πώς λοιπόν θα μπορούσαν να μην ευλογηθούν οταν Αυτός που είναι η πηγή της ευλογίας είναι εκεί στο μέσον τους και περιμένουν απ’ Αυτόν; Η υπόσχεση εδώ είναι ιδιαιτέρως σε σχέση με την εξουσία που απονέμεται στην εκκλησία (δεδεμένα και λελυμένα) και με την προσευχή των δύο ή τριών για οποιοδήποτε θέμα, με τη βεβαιότητα οτι θα το εκπληρώσει γι’ αυτούς. Αλοίμονο! Πόσοι πολλοί Χριστιανοί ξεχνούν τη σπουδαιότητα της συνάθροισης συμπροσευχής;

Η παραβολή του υπηρέτη που οφείλει τα μύρια τάλαντα (ενα τεράστιο ποσό) μας υπενθυμίζει το ανυπολόγιστο χρέος που ο Θεός μας συγχώρεσε εν Χριστώ (Εζρα 9:6). Τί, είναι σε σύγκριση, οι ασήμαντες αδικίες που πρέπει να υποφέρουμε; Θεία συγχώρεση, της οποίας γίναμε τα αντικείμενα, μας καθιστά υπεύθυνους να δείχνουμε με τη σειρά μας έλεος.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 19:1-26

Στην αρχή αυτού του κεφαλαίου, ο Κύριος Ιησούς απαντάει σε μια ερώτηση των Φαρισαίων, στην οποία ξανά καταδικάζει το διαζύγιο (5:31, 32).

Επειτα ευλογεί τα μικρά παιδιά που Του έφεραν, και επιπλήττει τους μαθητές επειδή ήθελαν να τ’ απομακρύνουν. Φέρνουμε κι εμείς στον Κύριο νέες ψυχές με την προσευχή μας; Η αντιθέτως, είμαστε μεταξύ αυτών που θέλουν να τις εμποδίζουν απ’ το να έρθουν στον Κύριο;

Στο εδ. 16 βλέπουμε ενα νέο άνδρα που έρχεται στον Κύριο Ιησού με αυτή την έξοχη επιθυμία: ν’ αποκτήσει την αιώνια ζωή. Μόνο το ερώτημα απο μόνο του ηταν κακώς διατυπωμένο και ο Κύριος επιθυμεί να το γνωρίσει αυτό στον επισκέπτη Του. “Θέλεις να κάνεις το αγαθό; Λοιπόν! Φύλλαξε τις εντολές!” Η απάντηση του νέου άνδρα δείχνει οτι δεν γνώριζε την κατάστασή του, ως χαμένος αμαρτωλός, ή την ανικανότητά του να κάνει κάτι καλό για το Θεό. Ετσι ο Κύριος του δείχνει ενα είδωλο που κατοικεί στη καρδιά του. Είναι τα πλούτη του, ενα εμπόδιο που εμποδίζει τόσους πολλούς ανθρώπους να έρθουν στο Χριστό και να Τον ακολουθήσουν! Οχι, η αιώνια ζωή δεν αποκτάται με τα καλά έργα. Ούτε η πιο ευγενή προσωπικότητα, ούτε το μεγαλύτερο φυσικό ταλέντο βοηθάει με κάποιο τρόπο για ν’ αξίζουμε την αιώνια ζωή, επειδή αυτή δεν είναι κάτι που κερδίζεται. Είναι ενα δώρο που δίδεται ελεύθερα απο τον Κύριο σ’ αυτούς που Τον ακολουθούν (Ιωαν. 10:28).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 19:27-30 ; 20:1-16

Η ερώτηση που απασχολούσε τους μαθητές τόσο πολύ, να γνωρίσουν ποιός θα ηταν ο πρώτος και ποιός ο τελευταίος στη βασιλεία των ουρανών, αποτυπώνεται εδώ με μια νέα παραβολή. Θα μπορούσαμε ίσως με κάποιο τρόπο να πάρουμε το μέρος των δυσαρεστημένων εργατών και να θεωρήσουμε ως αδικία του Κυρίου να ενεργήσει μ’ αυτό τον τρόπο. Ομως ας κοιτάξουμε απο πιο κοντά αυτή την ιστορία. Οι πρώτοι πρωϊνοί εργάτες συμφώνησαν με τον οικοδεσπότη (εδ. 2, 13). Εκτίμησαν το έργο τους με μια συγκεκριμένη τιμή. Αντιθέτως αυτοί που ακολούθησαν εμπιστεύθηκαν τον κύριό τους, να καθορίσει το μισθό τους σαν “αυτό που είναι δίκαιο” (εδ. 4, 7). Δεν είχαν λόγο να λυπηθούν. Στη βασιλεία των ουρανών, η ανταπόδοση δεν είναι ποτέ ενα δικαίωμα. Ολοι είναι αχρείοι δούλοι σύμφωνα με το Λουκά 17:10 και κανένας δεν αξίζει τίποτα. Τα πάντα εξαρτώνται απ’ την πανίσχυρη χάρη του Θεού. Απο ενα διαφορετικό οπτικό πεδίο, οι εργάτες της ενδέκατης ώρας είναι, στη πραγματικότητα οι λιγότερο ευνοημένοι. Αυτοί έχασαν την ευκαιρία και τη χαρά να υπηρετήσουν αυτό τον καλό κύριο για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Ο Κύριος Ιησούς είναι ο καλίτερος Κύριος. Ας Τον υπηρετούμε απο την παιδική μας ηλικία. Είναι ο Μόνος για Τον οποίο ποτέ δεν μπορούμε να πούμε οτι τον υπηρετήσαμε απο πολύ νωρίς, ή Τον υπηρετούμε για μεγάλο διάστημα.

Στην ιστορία των βουλών του Θεού, οι πρώτοι εργάτες που συμφώνησαν με τον κύριό τους αντιπροσωπεύουν τον Ισραήλ υπο την οικονομία της διαθήκης. Αυτοί της ενδέκατης ώρας μας μιλούν για τους Εθνικούς, αντικείμενα της χάρης του Θεού.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 20:17-34

Ο Κύριος Ιησούς περίμενε την κανανόηση απο πλευράς των μαθητών Του σ’ αυτό το ιδιαίτερα σοβαρό και οικείο θέμα: των παθημάτων και του θανάτου Του που Τον περίμεναν στην Ιερουσαλήμ. Λοιπόν! Η μητέρα του Ιάκωβου και του Ιωάννη επιλέγει αυτή την ιδιαίτερη στιγμή για να Του θέσει ενα πολύ προσωπικό αίτημα. Θα ηταν περήφανη να έβλεπε τα παιδιά της να κατέχουν μια τιμητική θέση στη βασιλεία του Μεσσία. Οι δέκα δείχνουν την αγανάκτησή τους. Χωρίς αμφιβολία, αυτό δεν συνέβη μονάχα για το αίτημα το οποίο ηταν εντελώς φίλαυτο και χωρίς θέση αυτήν την ώρα, αλλά γιατί ο καθένας εξ’ αυτών έτρεφε μυστικά μια φιλοδοξία γι’ αυτή τη πρώτη θέση. Αλοίμονο! Μετά απ’ όλα όσα ο Κύριος τους είχε πεί, και μετά απ’ αυτό το μικρό παιδί που είχε βάλει στο μέσον τους, δεν έμαθαν ή δεν θυμήθηκαν τίποτα; Δεν θα πρέπει να τους κρίνουμε! Πόσο δυσάρεστο είναι να μαθαίνουμε τα μαθήματά μας, τα ίδια μαθήματα! Πόσο πολύ τους μοιάζουμε!

Επειτα, χωρίς καμία επίπληξη, και με απέραντη υπομονή, ο Διδάσκαλος ξαναρχίζει τη διδασκαλία Του. Και αυτή τη φορά την υποστηρίζει με το δικό Του παράδειγμα στο εδ. 28: παντοτινό θέμα της λατρείας του εξαγορασμένου.

Ακολουθώντας την πορεία Του προς την Ιερουσαλήμ, ο Κύριος Ιησούς θεραπεύει δύο τυφλούς άνδρες στην πύλη της Ιεριχώ. Ας υπογραμμίσουμε την ωραία αναμονή της πίστης εκ μέρους των δύο τυφλών, και απο την πλευρά του Κυρίου την απέραντη συμπάθειά Του.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 21:1-17

Στο καθένα απο τα τρία πρώτα ευαγγέλια το πέρασμα απο την Ιεριχώ και η είσοδος στην Ιερουσαλήμ σημαίνει την αρχή του τελευταίου μέρους του ταξιδιού του Σωτήρα μας εδώ κάτω. Η εκπλήρωση του Ζαχαρία 9:9 ηταν μια νωπή απόδειξη οτι όντως ηταν ο Μεσσίας τους, που είχε έρθει να τους επισκεφτεί. Ηταν αδύνατον να Τον μπερδέψουν με κάποιον άλλον: “αυτός είναι δίκαιος και σώζων˙ πραύς, και καθήμενος επι όνου . . .” Θα μπορούσαμε να Τον περιμένουμε σαν κάποιον υπερήφανο και μεγάλο βασιλιά, κάνοντας την είσοδό Του στην πρωτεύουσα μ’ ενα πολεμικό άλογο, επικεφαλής του στρατεύματός Του. Ομως ενας βασιλιάς γεμάτος ταπείνωση και πραότητα είναι μια αντίληψη εντελώς ξένη στις ανθρώπινες ιδέες.

Αυτά τα σημάδια της χάρης και της καλωσύνης, σε καμία περίπτωση δεν εμποδίζουν τον Κύριο απ’ το να ενεργήσει με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα οταν βλέπει τα δικαιώματα του Θεού να έχουν ποδοπατηθεί (εδ. 12). Θά’ πρεπε να συμβαίνει το ίδιο και μ’ αυτούς που Τον ακολουθούσαν. Η καλωσύνη που πρέπει να τους χαρακτηρίζει δεν παραμερίζει μια ακλόνητη αποφασιστικότητα οταν χρειάζεται (1 Κορινθ. 15:58). Η παρουσία του Κυρίου Ιησού στο ναό έχει διάφορα αποτελέσματα: πρώτα, τον άμεσο καθαρισμό, και την ίδια στιγμή θαυμαστή θεραπεία αρρώστων ανθρώπων που έρχονται σ’ Αυτόν. Επειτα τον αίνο των μικρών παιδιών, και τέλος την αγανάκτηση και εναντίωση των εχθρών της αλήθειας.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 21:18-32

Στην οδό για την Ιερουσαλήμ ο Κύριος εκπληρώνει ενα θαύμα, που δεν είναι ως συνήθως ενα θαύμα απο αγάπη και οίκτο, αλλά ενα προειδοποιητικό σημείο για τη κρίση που πρόκειται να πέσει στους ανθρώπους. Ας δούμε το δέντρο συκιάς: κανένας καρπός παρά μονάχα φύλλα! Μόνο το εξωτερικό σχήμα της ευσέβειας, χωρίς κανέναν καρπό! Αυτή ηταν η κατάσταση του Ισραήλ . . . και είναι η ίδια όλων των κατ’ όνομα Χριστιανών! Αυτό το θαύμα γίνεται η ευκαιρία για τον Κύριο Ιησού να υπενθυμίσει στους μαθητές Του την κυρίαρχη δύναμη που εχει η προσευχή της πίστης.

Επειτα εισέρχεται και πάλι στο ναό, οπου οι πρεσβύτεροι του λαού αμφισβητούν την εξουσία Του. Με το ερώτημά Του, ο Κύριος τους κάνει να καταλάβουν οτι είναι ανίκανοι ν’ αναγνωρίσουν αυτήν την εξουσία αν πρώτα δεν αναγνωρίσουν την αποστολή του Ιωάννη του Βαπτιστή. Σαν το δεύτερο υιό της παραβολής (εδ. 28-30), οι πρεσβύτεροι του λαού έκαναν μια εξωτερική ομολογία οτι εκπλήρωναν το θέλημα του Θεού. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό το θέλημα γι’ αυτούς ηταν μονάχα ενα νεκρό γράμμα (Τίτος 1:16). Αντιθέτως, άλλοι που αρχικά είχαν αντισταθεί, περιβόητοι αμαρτωλοί, μετανόησαν αφού άκουσαν τη φωνή του Ιωάννη, και στη συνέχεια εκπλήρωσαν το θέλημα του Θεού. Παιδιά Χριστιανών γονέων, κινδυνεύουμε να μας προφθάσουν στον ουρανό άνθρωποι τους οποίους τώρα περιφρονούμε ή δεν καταδεχόμαστε (δες 20:16). Ας σκεφτούμε πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη μας!

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 21:33-46

Μια άλλη παραβολή αποτυπώνει την τρομερή κατάσταση του ανθρώπου και των κακών αρχόντων του. Ο Θεός περίμενε καρπό απο τον αμπελώνα Του, τον Ισραήλ. Εκανε ο,τι ηταν δυνατόν για να εξασφαλίσει αυτό το καρπό (πρβλ. Ησαίας 5:1, 2). Οι Ιουδαίοι (και οι άνθρωποι γενικά) εχουν φανερώσει όχι μόνο την ανικανότητά τους να τον παράγουν, αλλά και το πνεύμα εξέγερσης και μίσους εναντίον του πραγματικού Κατόχου όλων των πραγμάτων. Καταφρόνησαν και απέρριψαν τους υπηρέτες Του, τους προφήτες, και τώρα έρχονται οι ίδιοι να εκβάλουν έξω – και με ποιό τρόπο – τον Ιδιο τον Κληρονόμο, για να παραμείνουν οι μόνοι κύριοι της κληρονομιάς, δηλαδή του κόσμου (1 Θεσαλ. 2:15).

Ο Κύριος οδηγεί αυτούς τους ανθρώπους ν’ απαγγείλουν τη δική τους καταδίκη (εδ. 40, 41). Επειτα τους δείχνει οτι Αυτός ο Ιδιος είναι “ο ακρογωνιαίος λίθος, εκλεκτός, πολύτιμος”, που ο Θεός τοποθέτησε στον Ισραήλ. Αυτοί που ηταν οι οικοδομούντες (οι άρχοντες των Ιουδαίων) δεν Τον ήθελαν, σύμφωνα με τον Ψαλμό 118:22, 23. Τότε Αυτός έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος ενός “πνευματικού οίκου”, της Εκκλησίας, και “ενας λίθος προσκώματος” για τους ανυπάκουους (1 Πέτρου 2:4-8). Σύμφωνα με αυτά τα εδάφια ο Χριστός είναι κυριολεκτικά το ασφαλές θεμέλιο της πίστης. Πολύτιμος ενώπιον του Θεού, και έχοντας μια τόσο μεγάλη αξία για εμάς που πιστεύσαμε, ωστόσο είναι απερριμένος απ’ τους ανθρώπους γενικά, και γίνεται ενας λίθος προσκώματος για τους απίστους.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 22:1-22

Η παραβολή του γάμου του γιού του βασιλιά συμπληρώνει αυτήν των κακών γεωργών. Μας δείχνει τί θ’ ακολουθήσει την απόρριψη του Κληρονόμου. Οι Ιουδαίοι, που ηταν οι πρώτοι καλεσμένοι αρνούνται την πρόσκληση της χάρης που τους κήρυξαν οι απόστολοι (οι υπηρέτες του εδ. 3). Ετσι οι τελευταίοι στρέφονται στα Εθνη (Πραξ. 13:46).

Ο Θεός τιμάει τους ανθρώπους και δείχνει χάρη προσκαλώντας τους. Κι εσύ επίσης, εχεις αυτή την πρόσκληση στα χέρια σου. Αλοίμονο! Περιφρόνηση και εναντίωση είναι οι δυο αντιδράσεις που συνήθως Αυτός δέχεται (Εβραίους 2:3). Γιατί δεν είναι αρκετό να είμαστε μόνο προσκαλεσμένοι (εδ. 3), πρέπει να δεχτούμε αυτή την πρόσκληση και να έρθουμε . . . να έρθουμε με τον τρόπο που παρήγγειλε ο Θεός, δηλαδή με το ένδυμα δικαιοσύνης που μας προμήθευσε ο Βασιλιάς ο Ιδιος (πρβλ. Φιλιπ. 3:9). Ο άνθρωπος στο εδ. 11 σκέφτηκε οτι τα δικά του ενδύματα θα ηταν κατάλληλα. Αυτός αντιπροσωπεύει όλους αυτούς που φαντάζονται οτι θα γίνουν αποδεκτοί στον ουρανό με τη δική τους δικαιοσύνη. Ενώνονται με την αληθινή Εκκλησία, αλλά δεν δέχονται τον Χριστό ως τον προσωπικό τους Σωτήρα (5:20, Ρωμ. 10:3, 4). Τί απογοήτευση τους περιμένει, και πόσο φρικτό θα είναι το τέλος τους!

Οι Φαρισαίοι και οι Ηρωδιανοί, κουφοί σ’ όλη αυτή τη διδασκαλία, πλησιάζουν τον Κύριο Ιησού μ’ ενα ερώτημα που υπολόγιζαν οτι θα Τον “περιπλέξουν”. Ομως αμέσως Αυτός διακρίνει την κρυμένη παγίδα πίσω απ’ τις κολακείες τους. Η απρόσμενη απάντησή Του, στρέφει τα βέλη εναντίον τους.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 22:23-46

Μια άλλη ομάδα διαφωνούντων, οι Σαδουκαίοι, έρχονται στον Κύριο με ενα ασήμαντο ερώτημα. Σκέφτονται μ’ αυτό τον τρόπο να παρουσιάσουν σαν παραλογισμό την ανάσταση. Προτού δώσει ο Κύριος αποδείξεις γι’ αυτήν μέσα απ’ τη Γραφή, εξετάζει τις συνειδήσεις αυτών των ανθρώπων και τους δείχνει οτι συζητούν πράγματα χωρίς να γνωρίζουν τη Γραφή, σε μια αβέβαιη και πλανεμένη βάση της αντίληψής τους. Αυτό είναι που κάνουν και πολλοί άνθρωποι σήμερα, ειδικότερα αυτοί που ενώνονται με αιρέσεις που εχουν ψευδείς και βλαβερές διδασκαλίες.

Νικημένοι στη βάση των Γραφών οι εχθροί της αλήθειας επιστρέφουν στην επίθεση (εδ. 34-40). Σαν απάντηση δέχονται μια επιβλητική περίληψη ολόκληρου του νόμου – που τους καταδικάζει χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Επειτα με τη σειρά Του ο Κύριος θέτει ενα ερώτημα στους ανακριτές Του, που τους κάνει να σιωπήσουν. Απερριμένος τώρα, Αυτός που είναι την ίδια ώρα ο Υιός και ο Κύριος του Δαυίδ προχωρεί για να καταλάβει μια δοξασμένη θέση. Και αυτοί που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επιλέγουν να παραμείνουν εχθροί Του θα βρεθούν στο μέρος που τους αξίζει – ως υποπόδιον των ποδών Του (εδ. 44). Είναι πάντοτε θλιβερό να βλέπεις ανθρώπους τόσο αποφασισμένους ν’ ακολουθούν το δικό τους δρόμο ώστε ν’ αρνούνται να λυγίσουν ακόμα και στις πιο καθαρές Βιβλικές διδασκαλίες (2 Τιμοθ. 3:8).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 23:1-22

Ο Κύριος Ιησούς ο οποίος ανάτρεψε όλες τις επιθέσεις των θρησκευτικών ηγετών, τώρα συνιστά στους μαθητές και στα πλήθη την προσοχή τους απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό το οποίο έλεγαν αυτοί οι άνθρωποι και ώφειλαν να το πράττουν ηταν πραγματικά έξοχο, δυστυ-χώς όμως, αυτό το οποίο έπραταν ηταν εντελώς διαφορετικό (δες 21:30). Εμείς που έχουμε μάθει τόσες πολλές Βιβλικές αλήθειες και που μπορούμε ακόμα και να τις υπενθυμίζουμε σε άλλους ανθρώπους, είμαστε βέβαιοι οτι τις πραγματοποιούμε οι ίδιοι; (Ιωαν. 13:17, Ρωμ. 2:17..).

Τί αντίθεση μεταξύ αυτών των διδασκάλων και του Χριστού, του μόνου αληθινού Διδάσκαλου! (εδ. 8, 10). Αυτοί συνιστούσαν το νόμο, Αυτός τον εκπλήρωνε (5:17). Αυτοί φόρτωσαν τους ανθρώπους με “βαρειά και δυσβάσταχτα φορτία” (εδ. 4), Αυτός προσκάλεσε όλους τους κουρασμένους και πεφορτισμένους για να τους αναπαύσει (11:28). Αυτοί διάλεξαν την πρώτη θέση (εδ. 6), Αυτός απο μια φάτνη μέχρι το σταυρό είχε πάντοτε την χαμηλότερη θέση. Προτού γίνει ο Μεγαλύτερος είχε γίνει ο υπηρέτης όλων (εδ. 11). Κανένας δεν μπορεί να εξυψωθεί περισσότερο απ’ Αυτόν, γιατί κανένας δεν εχει ταπεινωθεί τόσο πολύ. Οσο γι’ αυτούς τους γραμματείς και Φαρισαίους που επεδίωκαν την προσωπική τους δόξα, θα βρεθούν στο δικό τους μέρος του ολέθρου και της καταστροφής. Αντί των ευλογιών (μακαριότητες) που απήγγειλε στην αρχή της υπηρεσίας Του, “ουαί” είναι η τρομερή έκφραση του Σωτήρα που προφέρει τώρα επτά φορές σ’ αυτούς τους ανθρώπους που έχουν μια τόσο μεγάλη ευθύνη.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 23:23-39

Μ’ αυτές τις ορμητικές διατυπώσεις ο Κύριος καταδικάζει με σοβαρότητα αυτούς που ονομάστηκαν ο “κλήρος” στον Ισραήλ. Ηταν διπλά ένοχοι, αυτοί οι τυφλοί οδηγοί, οι οποίοι οχι μόνο δεν εισέρχονταν στη βασιλεία των ουρανών, αλλά χρησιμοποιώντας με άσχημο τρόπο τη θέση εξουσίας που κατείχαν, εμπόδιζαν κι άλλους να εισέλθουν (εδ. 13). Σχολαστικοί με τα μικρά πράγματα, αμέλησαν τα σπουδαιότερα: κρίση, έλεος, και πίστη (εδ. 23). Με ολ’ αυτά η υποκριτική τους μάσκα εξαπάτησε αυτό τον απλό κόσμο που έθεσε την εμπιστοσύνη του σ’ αυτούς. Ο Κύριος Ιησούς, γεμάτος αγανάκτηση, ξεσκεπάζει την πραγματική τους εικόνα: είναι “ασβεστωμένοι τάφοι” (εσωτερικά νεκροί), “όφεις”, φονείς, υιοί φονέων.

Πρίν εγκαταλείψει το ναό και αφήσει έρημο τον οίκο οπου ο Θεός δεν είχε καμία θέση πλέον, ο Κύριος Ιησούς εκφράζεται με συγκινητικά λόγια για την κρίση που πρόκειται να πέσει στην Ιερουσαλήμ. Μπορούμε να καταλάβουμε λίγο τί θα πρέπει να ήταν για την καρδιά Του, τόσο θεία ευαίσθητη, απέναντι σ’ αυτή την περιφρονητική απόρριψη της χάρης που τους προσφέρθηκε. “Και δεν ήθελον!” (22:3, Ωσηέ 11:7). Συγκλονιστικά λόγια! Ποιός άνθρωπος μεταξύ αυτών που μια μέρα θ’ ακούσει την κρίση θα επιρίψει την ευθύνη στο Θεό για την αιώνιά του απώλεια; Η εν Χριστώ Σωτηρία του προσφέρθηκε. Και αυτός δεν την θέλησε.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 24:1-14

Οι μαθητές προσπαθούν να μοιραστούν με τον Κύριο αυτό το αίσθημα υπερηφάνειας που τους κατέχει λόγω του ναού, που εχει διατηρηθεί στο πέρασμα του χρόνου – αλλά που σύντομα θα καταστραφεί. Ετσι Εκείνος τους παίρνει μαζί Του, και τους εξηγεί στα κεφ. 24, 25 τη διαδοχή των προφητικών γεγονότων. Προτού απαντήσει στο καθένα απο τα τρία ερωτήματά τους (πότε θα συμβούν αυτά τα γεγονότα, εδ. 15-28, ποιό θα είναι το σημείο της έλευσής Του, εδ. 29-31, ποιό θα είναι το σημείο του τέλους των καιρών, εδ. 32-51), ο Κύριος Ιησούς ξεκινάει μιλώντας στις συνειδήσεις τους (εδ. 4). Η αλήθεια θά’ πρεπε να έχει πάντα ενα ηθικό αποτέλεσμα: αυξάνοντας το φόβο του Θεού ή την αγάπη για τον Κύριο. Χωρίς αυτά, ικανοποιεί μόνο την περιέργεια και η συνείδηση σκληραίνει. Εδώ βλέπουμε ενα ζήτημα που θα πρέπει να προσέξουν οι μαθητές. Εξακολουθούν να είναι “μικρά παιδιά” στην πίστη. Γνωρίζουν τον Πατέρα που τους αποκάλυψε ο Κύριος Ιησούς (11:27), αλλά δεν φυλάχθηκαν εναντίον αυτών που στην 1 Ιωάννου 2:18 (δες επίσης εδ. 13) αποκαλούνται “πολλοί αντίχριστοι”, με άλλα λόγια οι διάφοροι ψευδοδιδάσκαλοι, γι’ αυτό χρειάζεται να προειδοποιηθούν. Ο Σατανάς προσπαθεί να τους πλανήσει με ενέργεια πλάνης (2 Θεσσαλονικείς 2:9-16). Εχοντας προειδοποιηθεί όπως κι εμείς, ας μην ταραζόμαστε (εδ. 6). Και ας προσέχουμε ώστε η αγάπη μας για το Θεό και για τους αδελφούς μας να μην κρυώνει.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 24:15-31

Tα προφητικά γεγονότα που αναφέρονται σ’ αυτά τα εδάφια αφορούν τον Ισραήλ και δεν θα λάβουν χώρα παρά μόνο μετά την αρπαγή της Εκκλησίας. Για να δείξει όμως οτι αυτά είναι η συνέπεια της απόρριψής Του στα προηγούμενα κεφάλαια, ο Κύριος μιλάει στους μαθητές Του σαν να έπρεπε η γενεά τους να περάσει αυτούς τους φοβερούς καιρούς. Στην πραγματικότητα, οταν μια μελλοντική ημέρα ο Αντίχριστος πλανήσει τα έθνη, μολύνει το ναό (εδ. 15) και εκδιώξει το πιστό υπόλοιπο (εδ. 16 . . .), οι Χριστιανοί της παρούσας οικονομίας δεν θα βρίσκονται πλέον στη γή. Ετσι λοιπόν όλες οι προειδοοιήσεις και οι προτροπές που μας δίνονται εδώ δεν απευθύνονται άμεσα σε μάς. Ομως ο Κύριος Ιησούς ο Ιδιος ενδιαφέρεται πολύ γι’ αυτές τις περιστάσεις που προηγούνται της έλευσής Του εν δόξη (εδ. 30). Ετσι σκέφτεται με μεγάλη συμπάθεια αυτούς τους πιστούς που θα υποφέρουν αυτό το διάστημα. Συμπεραίνει επίσης οτι αυτούς που αποκαλεί φίλους Του μοιράζονται αυτό το ενδιαφέρον, αυτή τη συμπάθεια (Ιωαν. 15:15). Λέγοντάς μας αυτά προκαταβολικά (εδ. 25) μας δείχνει απ’ την πλευρά Του μια μεγάλη εμπιστοσύνη και αγάπη (πρβλ. Γένεση 18:17). Δεν είναι αυτός ενας επαρκής λόγος για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε αυτές τις προφητικές αλήθειες; Και, επιπλέον, είναι μια πηγή ωφέλιμων προτροπών για κάθε γενεά των μαρτύρων του Κυρίου – προτροπών όπως: υπομονή (εδ. 13), προσευχή (εδ. 20), αγρυπνία (εδ. 42)!

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 24:32-51

Ο Κύριος διακόπτει τον προφητικό Του λόγο για να προτρέψει τους δικούς Του σε αγρυπνία και υπηρεσία. Η κρίση πρόκειται να πέσει ξαφνικά στον κόσμο. Θα χτυπήσει απίστους και εμπαίκτες. Ομοια θα επεκταθεί στους αδιάφορους, αναποφάσιστους,, στα παιδιά των Χριστιανών που εκείνη την ώρα δεν θα είναι πραγματικά παιδιά τουΘεού. Μήπως είναι τέτοια και η δική σου περίπτωση; “Διά τούτο και σείς γίνεσθε έτοιμοι” λέει ο Κύριος στον καθένα (εδ. 44). Στο εδ. 45 ενας ωραίος αγρός υπηρεσίας προσφέρεται ενώπιον εκείνων που Αυτός εγκατέστησε: να διανέμουν μεταξύ των άλλων την τροφή του Λόγου (Πραξ. 20:28, 1 Τιμ. 1:12). Υπάρχουν δύο όροι που πρέπει να εκπληρωθούν: πιστότητα στο να δεχτούν αυτό το Λόγο και να μην απομακρυνθούν απ’ αυτόν, και η σοφία για να τον εφαρμόσουν στις ανάγκες και τις περιστάσεις των άλλων. Ομως στον μεγάλο οίκο της Χριστιανωσύνης, βρίσκονται επίσης και κακοί εργάτες. Βίαια εχουν επιβληθεί πάνω σε ψυχές, έχουν μεθύσει με τις απολαύσεις αυτού του κόσμου (πρβλ. 1 Θεσσαλ. 5:7). Ο λόγος γι’ αυτή τη συμπεριφορά τους είναι γιατί στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν στην επιστροφή του Κυρίου. Ο υπηρέτης του Χριστού μπορεί να είναι μονάχα πιστός και σοφός αν φυλάει αυτό το πολύτιμο μυστικό: κάθε μέρα να περιμένει τον Κύριο. “Η ψυχή μου προσμένει τον Κύριον μάλλον παρά τους προσμένοντας την αυγήν” αναφωνεί ο συγγραφέας του ψαλμού 130.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 25:1-13

Σύμφωνα με τις ανατολίτικες συνήθειες, ένας νυμφίος φτάνοντας το βράδι για τη γαμήλια γιορτή ο δρόμος του φωτιζόταν και ο ίδιος συνοδευόταν απο παρθένους, τις φίλες της νύμφης (σήμερα θα τις καλούσαμε παράνυμφες, πρβλ. Ψαλμ. 45:9, 14). Ο Κύριος χρησιμοποιεί αυτή τη συγκινητική απεικόνηση για να μας δείξει τον τρόπο που θα’ πρεπε να Τον περιμένουμε, τον ουράνιο Νυμφίο. Αλοίμονο! Οι Χριστιανοί γενικά έχουν κουραστεί σ’ αυτή την περίοδο της αναμονής. Πνευματικός ύπνος τους έχει καταλάβει που διαρκεί για πολλούς αιώνες. Ηταν απαραίτητο, σε μια συγκεκριμένη στιγμή στην ιστορία της Εκκλησίας, που σωστά ονομάζεται η Αφύπνιση, να ηχήσει αυτή η κραυγή του μεσονυκτίου “ιδού ο Νυμφίος! . . .” Ο Κύριος έρχεται! Ακολούθως γίνεται ενας διαχωρισμός: οι σοφές παρθένοι έχουν λάδι στις λαμπάδες τους, όπως ακριβώς οι αληθινοί πιστοί είναι έτοιμοι στην έλευση του Κυρίου τους, και το φώς τους – το Αγιο Πνεύμα – μπορεί να λάμπει έξω στη νύκτα αυτού του σκοτεινού κόσμου. Αλλοι άνθρωποι σαν τις μωρές παρθένους θα έχουν κάνει κάποια ομολογία προσμονής του Κυρίου, αλλά χωρίς να κατέχουν τη ζωή Του. Αυτό ήταν ενα θλιβερό μυστικό γι’ αυτές να φέρουν το ωραίο όνομα του Χριστιανού – μια τρομερή αυταπάτη, και οχι λιγότερο τρομερή αφύπνιση!

Ω! Είθε ο καθένας μας ν’ αναρωτηθεί ενώ υπάρχει ακόμα χρόνος: “Υπάρχει λάδι στη λαμπάδα μου; Είμαι έτοιμος για την επιστροφή Του;” (Ρωμαίους 8: τέλος εδ. 9).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 25:14-30

Στη παραβολή των δέκα παρθένων το θέμα είναι η προσμονή του Κυρίου. Σ’ αυτή των ταλάντων το θέμα είναι η υπηρεσία. Η ζωή του Χριστιανού μετά την αναγέννηση φανερώνει αυτό το διπλό χαρακτήρα: “να υπηρετεί τον ζωντανό και αληθινό Θεό, και να περιμένει τον Υιό Του απο τον ουρανό” (1 Θεσσαλ. 1:9, 10). Τώρα περιμένοντας τον Κύριο δεν σημαίνει να σταυρώσουμε τα χέρια μέχρι τη στιγμή που θα έρθει. Αντιθέτως κάθε λυτρωμένος εχει το προνόμιο να μπορεί να εργάζεται γι’ Αυτόν. Γι’ αυτό το σκοπό εχει δεχτεί ενα συγκεκριμένο ποσό ταλάντων που είναι υπεύθυνος να τα χρησιμοποιήσει για να φέρει καρπό: υγεία, μνήμη, διάνοια, άνεση, υλικά αγαθά . . . Πάνω απ’ όλα κατέχει το θείο Λόγο, και τη γνώση που έρχεται μαζί του (1 Κορινθ. 2:12). Αγαπητοί φίλοι, παρ’ όλο που έχουμε σωθεί, είναι δυνατόν να είμαστε κατα κάποιον τρόπο σαν τον κακό υπηρέτη. Είμαστε βέβαιοι οτι δεν ενεργήσαμε με ένα φίλαυτο, αργό, ή άτιμο τρόπο, ώστε φερόμενοι έτσι να θάψαμε αυτά τα τάλαντα που ανήκουν στον Κύριο; Ναί, αλήθεια, τί θα έχουμε να Του αποδώσουμε οταν θα έρθει; Θα μας αφήσει να εισέλθουμε στη χαρά Του; Τη χαρά του έργου που ολοκληρώθηκε και της αγάπης που ικανοποιήθηκε; Αυτή η χαρά ήταν επίσης και “ενώπιόν Του” (Εβρ. 12:2). Η ανταμοιβή, ας σημειώσουμε, είναι η ίδια για τους δύο πρώτους υπηρέτες. Αυτό που εχει αξία για τον Κύριο δεν είναι τόσο το ζήτημα του αποτελέσματος, όσο η πιστότητα.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 25:31-46

Το εδ. 31 συνεχίζει πάλι το θέμα της προφητείας απο τη στιγμή που την είχαν αφήσει στο 24:30, 31, δηλαδή της έλευσης του Κυρίου εν δόξη για τον επίγειο λαό Του. Γι’ αυτά τα “έθνη” που θα είναι παρόντα πάνω στη γή (εδ. 32) θα ηχήσει τότε η ημέρα της ανταμοιβής ή της τιμωρίας. Και αυτό που θα τους διαφοροποιεί θα είναι ο τρόπος που θα έχουν δεχτεί τους πρέσβεις του Βασιλιά (τους αδελφούς Του – εδώ τους Ιουδαίους – εδ. 40) όταν οι τελευταίοι εκήρυτταν το ευαγγέλιο της βασιλείας (24:14).

Κάποιοι επεδίωξαν να χρησιμοποιήσουν αυτή την παραβολή για να υποστηρίξουν τη σωτηρία δια των έργων. Αλλά είναι ξεκάθαρο εδώ οτι βρισκόμαστε έξω απο την Εκκλησιαστική περίοδο και για την ακρίβεια έξω απ’ τη Χριστιανική πίστη.

Ωστόσο, παραμερίζοντας το ζήτημα της σωτηρίας η δήλωση του Βασιλιά είναι πλήρης οδηγιών προς εμάς τους Χριστιανούς. Αν ο Κύριος Ιησούς ηταν στη γή σήμερα, πόσο έτοιμοι θα είμαστε να Τον δεχτούμε και υπηρετήσουμε, συμμορφούμενοι με την παραμικρή Του επιθυμία. Ω λοιπόν! Έχουμε τέτοιες ευκαιρίες κάθε μέρα! Δώρα, φιλοξενία, επισκέψεις, όλα όσα κάνουμε απο αγάπη σε κάποιον, τα πάντα θά’ πρεπε να τα κάνουμε πρώτα για Εκείνον (πρβλ. Ιωαν. 13:20, 1 Κορινθ. 12:12). Αντιθέτως, τα πράγματα που αποτυγχάνουμε να κάνουμε, τα αρνούμαστε στον Κύριο

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 26:1-16

Ο Κύριος έφτασε στο τέλος της διδασκαλίας Του. Τώρα πρόκειται να εκπληρωθούν τα τελευταία γεγονότα. Ενώ στην Ιερουσαλήμ εχει προχωρήσει η συνομωσία των εχθρών Του (εδ. 3-5), στη Βηθανία βλέπουμε να εκτυλίσεται μια πολύ διαφορετική σκηνή. Απερριμένος και μισούμενος απο τους μεγάλους μεταξύ του λαού Του, ο Κύριος Ιησούς βρίσκει μεταξύ των ταπεινών που Τον ακολουθούν, την υποδοχή, την αγάπη και τη λατρεία που Του ανήκει. Μή έχοντας πλέον τόπο στο ναό, γίνεται δεκτός στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού. Τις βασιλικές τιμές Του τις αρνήθηκαν, όμως το άρωμα μεγάλης αξίας που χύνεται στην κεφαλή Του, είναι μια εικόνα του βασιλικού χρίσματος. Αυτή η γυναίκα διακρίνει και στη συνέχεια τιμάει τον Μεσσία του Ισραήλ. “Ενόσω ο βασιλεύς κάθηται εις την τράπεζαν αυτού, ο νάρδος μου διαχέει την οσμήν αυτού” (Ασμα Ασμάτων 1:12). Ο Κύριος είναι ο μόνος που καταλαβαίνει και εκτιμάει την πράξη της. Ομως τί σημαίνει αυτό! Απο τη στιγμή που βρίσκει ευχαρίστηση σ’ αυτό, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ενοχλήσει αυτή τη γυναίκα. Πάλι στο εδ. 14 περνάμε σε μια σκηνή σκότους. Ο προδότης Ιούδας, που ο ίδιος είχε μόλις ανασάνει την ευχάριστη οσμή του αρώματος, διαπράττει την πράξη της προδοσίας του και δέχεται το μισθό του: τριάντα αργύρια, η τιμή ενός δούλου. Αλλά ο προφήτης Ζαχαρίας την αποκαλεί, οχι χωρίς ίχνος ειρωνίας, μια έντιμον τιμήν γιατί είναι αυτή με την οποία εκτιμήθηκε ο Υιός του Θεού (Ζαχαρίας 11:13).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 26:17-30

Μπορούμε να φανταστούμε ποιά ηταν τα αισθήματα του Κυρίου ενώ τρώει αυτό το Πάσχα με του μαθητές Του. Ηταν η εικόνα αυτού του οποίου θα εκπλήρωνε ο Ιδιος στην πραγματικότητα. πολύ σύντομα. Το Πασχαλινό Αρνίο θα θυσιάζετο (1 Κορινθ. 5:7). Ομως έμενε για Εκείνον να δώσει πρώτα στους μαθητές Του ενα πολύ ιδιαίτερο δείγμα της αγάπης Του. Κάθε χρόνο, μετά απο εκείνη τη μεγάλη νύχτα της Εξόδου, το Πάσχα διακήρυττε σαν μια εικόνα ένα έργο που επρόκειτο ν’ ακολουθήσει. Εις το εξής το δείπνο, θα υπενθυμίζει στον πιστό την πρώτη ημέρα κάθε εβδομάδας οτι αυτό το έργο εχει τελειώσει. Κάθε φορά που το γιορτάζουμε καταγγέλουμε το θάνατο του Κυρίου έως ότου έρθει (1 Κορινθ. 11:26).

Αφού μοίρασε τον άρτο σ’ αυτούς, ο Κύριος Ιησούς δίνει στους δικούς Του και το ποτήριο επίσης λέγοντάς τους: “Πίετε εξ’ αυτού πάντες”. Ναί, επιθυμεί ο καθένας τους να μοιράζεται μαζί Του αυτή τη γιορτή της αγάπης (εκτός του Ιούδα που είχε φύγει: Ιωαν. 13:30). Είναι άξιοι γι’ αυτό; Ο Πέτρος πρόκειται να Τον αρνηθεί, και όλοι οι άλλοι θα Τον εγκαταλείψουν και θα φύγουν. Παρ’ όλαυτά, ο Κύριος Ιησούς τους λέει – και εξακολουθεί να λέει στους εξαγορασμένους Του “Πίετε εξ’ αυτού πάντες”. Επειτα τους αποκαλύπτει την ανυπολόγιστη τιμή του αίματός Του “που θα χυθεί υπέρ πολλών εις άφεσιν αμαρτιών”. Αναγνώστη, είσαι μεταξύ αυτών των “πολλών”; Αν είσαι, ποιά είναι η απάντησή σου στην επιθυμία του Κυρίου Ιησού; (Ψαλμ. 116:12-14).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 26:31-46

Γεμάτος εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ο Πέτρος είχε δηλώσει έτοιμος ακόμα και να πεθάνει μαζί με τον Κύριο. Οπως θα δούμε δεν θα καταφέρει να τηρήσει για πολύ αυτό το λόγο του.

Επειτα ο Κύριος Ιησούς αφού ζήτησε απο τους μαθητές Tου να αγρυπνούν και να προσεύχονται μαζί Του, προχωρεί μόνος στον κήπο, οπου θα φανέρωνε την μεγαλύτερη απόδειξη της αφοσίωσής Του στο θέλημα του Πατέρα. Αυτό το θέλημα που ποτέ δεν έπαυσε η εκπλήρωσή του να είναι και η ευχαρίστηση του Υιού, τώρα περιλαμβάνει μια διπλή τρομερή ανάγκη: την εγκατάλειψη του Θεού, άπείρως θλιβερή για την καρδιά του Αγαπητού του Υιού˙ και το βάρος της αμαρτίας που έπρεπε να σηκώσει, με το θάνατο ως τον μισθό της – η βαθύτερη οδύνη για τον τέλειο Ανθρωπο. Ετσι η θλίψη και η οδύνη εισήλθαν βαθειά στη ψυχή Του (εδ. 37). Ω! Συνειδητοποιεί όλα όσα σημαίνει αυτός ο δρόμος του σταυρού, καθώς ο Σατανάς εξακολουθεί αυτή την ώρα να κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για να Τον απομακρύνει απ’ αυτόν. Ομως δέχεται αυτό το ποτήρι απο τα χέρια του Πατρός Του: “Γενηθήτω το θέλημά σου”!

Διά της χάριτός Του, ο Θεός μας επέτρεψε να παρευρισκόμαστε σ’ αυτή τη μάχη του Σωτήρα, στη Γεθσημανή, ν’ ακούσουμε τη θερμή και συγκινητική προσευχή Του. Είθε να μας φυλάει απ’ το να μοιάζουμε με τους τρείς μαθητές Του – αυτούς που ήταν στον στενό Του κύκλο – έχοντας καρδιές νυσταγμένες και αδιάφορες στα παθήματά Του. Μακάρι καθώς οι ψυχές μας σκέφτονται Αυτόν, να γεμίζουν ευγνωμοσύνη και λατρεία.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 26:47-58

Ενας μαθητής δεν κοιμήθηκε όπως οι άλλοι. Ηταν ο Ιούδας. Εδώ τον βλέπουμε στην επικεφαλής μιας απειλητικής ομάδας που πιάνει τον Κύριο Ιησού. Και πώς αυτός ο αχρείος άνθρωπος δείχνει τον Κύριό του;- με ενα φιλί, γεμάτο υποκρισία. “Φίλε,” – του αποκρίνεται ο Σωτήρας - “διά τί ήλθες;” Αυτό που αποσκοπούσε η τελευταία ερώτηση με καλωσύνη ήταν να ερευνήσει την ψυχή του δύστυχου Ιούδα. Αλλά απ’ αυτή τη στιγμή είναι πολύ αργά για τον “υιό της απωλείας” (Ιωαν. 17:12). Αυτά τα βέλη με σκοπό ν’ αγγίξουν τη συνείδηση (δες επίσης εδ. 55), είναι οι μόνες αμυντικές ενέργειες Εκείνου που παραδίδει τον Εαυτό του. Οι δώδεκα μπορεί ν’ απέτυχαν, όμως την ίδια ώρα περισσότερες απο δώδεκα λεγεώνες αγγέλων είναι οπλισμένοι και έτοιμοι στο σήμα που θα ηχήσει να επέμβουν αν Αυτός το ζητήσει, στον Πατέρα. Ολη η ισχυρή δύναμη του Θεού είναι στην διάθεση του Χριστού αν επιθυμεί να Του διατεθεί. Ομως η ώρα Του ήρθε. Αντί ν’ αποφύγει την κατάσταση η ν’ αμυνθεί, αντιθέτως, συγκρατεί το χέρι του παρορμητικού μαθητή, αυτού που λίγο αργότερα δείχνει το πραγματικό μέτρο του θάρρους του φεύγοντας με τους συντρόφους του!

Ομως ήδη, στο παλάτι του αρχιερέα, οι γραμματείς και οι άρχοντες είναι συγκεντρωμένοι μέσα στη νύχτα για να εκτελέσουν την πιο μεγάλη πράξη αδικίας που έγινε ποτέ (Ψαλμ. 94:21).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 26:59-75

Οι άρχοντες του λαού κρατούν κάτω απ’ την εξουσία τους τον Κύριο Ιησού, αλλά στερούνται μιας αληθοφανούς απόδειξης με την οποία να βεβαιώσουν την καταδίκη Του. Στον τέλειο Ανθρωπο δεν υπάρχει βάση για τις κατηγορίες τους. Ετσι αυτοί περιορίζονται στο να ζητήσουν μια “ψευδή μαρτυρία” εναντίον Του (Ψαλμ. 27:12, 35:11, 12). Αλλά ακόμα κι αυτήν είναι δύσκολο να την βρούν γιατί θα πρέπει να είναι αληθοφανής. Τελικά έρχονται δύο ψευδομάρτυρες λέγοντας παραλλαγμένα λόγια (πρβλ. εδ. 61 με Ιωαν. 2:19). Ομως αυτό που χρησιμοποιείται σαν πρόφαση καταδίκης του Κυρίου Ιησού είναι η σοβαρή Του δήλωση οτι είναι ο Υιός του Θεού, που πρόκειται να έρθει με δύναμη και δόξα! Η καταδίκη του θανάτου απαγγέλθηκε. Και αμέσως η κτηνωδία και η άνανδρη συμπεριφορά των ανθρώπων παίρνουν κάθε έλεγχο (εδ. 67, 68). Το πρώτο μέρος το οποίο ο Σωτήρας έκανε γνωστό στους δικούς Του περισσότερο απο μια φορά εκπληρώνεται (16:21, 17:22, 20:18, 19).

Για τον Πέτρο επίσης αυτή η στιγμή είναι σκοτεινή, αλλά για ενα διαφορετικό λόγο. Ο Σατανάς, που δεν είναι ικανός να κλονίσει τον Διδάσκαλο, προχωρεί να κλονίσει τον μαθητή. Τρείς φορές ο φτωχός Πέτρος αρνείται Εκείνον για Τον οποίο είχε δηλώσει οτι ήταν έτοιμος να πεθάνει. Κάνει τα πάντα χρησιμοποιώντας ακόμα και βαρείς λόγους προκειμένου να εξαπατήσει. Νωρίτερα, χωρίς να γνωρίζει όλ’ αυτά, ο τρόπος ομιλίας του τον σημάδεψε σαν εναν μαθητή του Κυρίου Ιησού.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 27:1-18

Είναι ξημέρωμα μια νέας μέρας – μια μέρα που ποτέ στην ιστορία του κόσμου δεν βρέθηκε όμοιά της, αλλά και στην αιωνιότητα! Οι πρώτες ακτίνες φωτός βρίσκουν τους αρχιερείς και τους άρχοντες να σχεδιάζουν την εκτέλεση του θανάτου, τον οποίο είχαν αποφασίσει νωρίτερα. Κάποιος όμως τους κάνει μια επίσκεψη. Τον γνωρίζουν καλά: είναι ο προδότης, χάρη στον οποίο έφθασαν στο σκοπό που επεδίωκαν. Τί θέλει τώρα αυτός; Ο Ιούδας διαβεβαιώνει την αθωότητα του Διδασκάλου του, επιστρέφει τα λεφτά, και εκφράζει την μεταμέλειά του. “Είναι δικό σου ζήτημα”, του αποκρίνονται οι άλλοι, χωρίς την παραμικρή συμπάθεια. Επειτα ο άθλιος άνδρας φεύγει και κρεμιέται μόνος του, χάνοντας όχι μόνο τη ζωή του, αλλά και την ψυχή του, και ακόμα και τα χρήματα με τα οποία την είχε πουλήσει! Οι ιερείς, που δεν είχαν ηθικές αναστολές για ν’ αγοράσουν αθώο αίμα, δείχνουν ηθικούς φραγμούς οταν τίθεται θέμα να βάλουν τα χρήματα στο θησαυροφυλάκιο του ναού!

Ο Κύριος Ιησούς οδηγήθηκε ενώπιον του Πιλάτου, του ηγεμόνα. Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε οτι μπροστά στον Ρωμαίο κριτή θα ηταν ευκολότερο ο Κύριος να έχει μια υποστήριξη απέναντι στο μίσος του λαού Του. Ομως ο Κύριος παραμένει σιωπηλός, εκτός απ’ τη στιγμή που αναγνωρίζει τον τίτλο Του ως Βασιλιάς των Ιουδαίων. “Εφέρθη ως αρνίον επι σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, Ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού” (Ησαίας 53:7, πρβλ. εδ. 12, 14, 26:63).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 27:19-31

Η αμηχανία του Πιλάτου είναι μεγάλη μπροστά στον Κατηγορούμενο που του έχουν φέρει οι αρχιερείς. Ποτέ δεν βρέθηκε ενώπιόν του ενας άνθρωπος σαν Αυτόν. Μια διπλή μαρτυρία, αυτή της γυναίκας του (εδ. 19) και η συνείδησή του (εδ. 24), του δίνουν την πεποίθηση οτι εχει να κάνει με εναν δίκαιο άνδρα. Επιπλέον γνωρίζει την πονηριά αυτών που Τον οδήγησαν λόγω του φθόνου τους ενώπιόν του (εδ. 18). Τί μπορεί να κάνει; Φυσικά, αν Τον καταδικάσει, θα διαπράξει μια αδικία. Ομως αν Τον ελευθερώσει, η δημοτικότητά του σίγουρα θα υποφέρει. Συμβολικά με το πλύσιμο των χεριών του (αλλά όχι της συνείδησής του), ρίχνει την ευθύνη πίσω στο λαό, που την αποδέχεται με κλειστά μάτια. Πίσω απο το βίαιο πλήθος που κινείται απο τα πιο χαμηλά ένστικτά του, και πίσω απο τους άρχοντες που τους ξεσηκώνουν, ο Σατανάς συνεχίζει το έργο του θανάσιμου μίσους του. Ωστόσο ο Θεός συνεχίζει το δικό Του έργο – απόλυτη χάρις και σωτηρία.

Τώρα ο Κύριος Ιησούς είναι στα χέρια των βίαιων στρατιωτών. Αυτοί Του φοράνε μια κόκκινη χλαμύδα προσποιούμενοι βασιλικό ένδυμα για να Τον εμπαίξουν προτού Τον οδηγήσουν στο μαρτύριο. Ομως μια μέρα, ενώπιον όλων ο Κύριος θα εμφανιστεί σε όλη Του τη μεγαλοπρέπεια ως Βασιλιάς βασιλέων και η ισχυρή Του χείρα, αυτή που κράτησε τότε ενα καλάμι, θα εγερθεί με κρίση εναντίον των εχθρών Του (πρβλ. εδ. 29 με Ψαλμό 21: 3, 5, 8).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 27:32-49

Ο Κύριος Ιησούς οδηγείται απο το διακαστήριο στον Γολγοθά. Ο Σίμωνας ο Κυρηναίος υποχρεώνεται να πάρει το σταυρό Του. Ομως Αυτός προχωρεί να φορτωθεί ο Ιδιος εκουσίως με ενα ασύγκριτα βαρύτερο φορτίο: το φορτίο της αμαρτίας που κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να πάρει. Σταυρώνεται μεταξύ δύο κακοποιών. “Η κατηγορία Του γραμμένη” πάνω στο σταυρό στην πραγματικότητα κατηγορεί αυτούς που σταυρώνουν το Βασιλιά τους. Η περιγραφή που μας δίδεται είναι σύντομη, χωρίς τις λεπτομέρειες που πιθανόν οι άνθρωποι μεταξύ μας θα ήθελαν να προσθέσουν για ν’ αγγίξουν τα αισθήματά μας. Εντούτοις, μέσα απ’ τη σοβαρή γλώσσα που χρησιμοποιεί το Πνεύμα του Θεού, βλέπουμε οτι δεν υπάρχει κανένα πάθημα που να μην δοκίμασε ο αγαπητός μας Σωτήρας – φυσικά παθήματα, αλλά πάνω απ’ όλα αυτά που δεν έχουν λεχθεί – ηθικά παθήματα. Οι εμπαίκτες είναι εκεί: λοιδoρούντον Κύριο Ιησού, προκαλώντας Τον να σώσει τον Εαυτό του (εδ. 40). (Ομως αν παραμένει στο σταυρό, το κάνει ακριβώς γιατί επιθυμεί να σώσει άλλους). Προκαλούντο Θεό, αμφιβάλοντας για την αγάπη Του προς το Χριστό, που υποφέρει αυτή την αισχύνη (εδ. 43, Ψαλμ. 69:9). Πάνω απ’ όλα τα παθήματα των παθημάτων που υποφέρει είναι η εγκατάλειψη κατα τη διάρκεια των τριών ωρών. Σ’ αυτό το διάστημα ο Θεός έστρεψε το πρόσωπό Του απ’ τον Κύριο Ιησού, οταν Εκείνος έγινε κατάρα, κάνοντας τον εξιλασμό για τις αμαρτίες μου και τις δικές σου, και όταν η άπειρα πονόψυχη καρδιά Του, κάτω απ’ αυτό το στιγμιαίο βάρος, έφερε το αιώνιο φορτίο της δικής μας τιμωρίας.

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 27:50-66

Το έργο του εξιλασμού ολοκληρώθηκε, η νίκη εξασφαλίστηκε. Με μια δυνατή κραυγή θριάμβου ο Χριστός πεθαίνει. Ο Θεός επίσης δίνει άλλες αποδείξεις αυτής της νίκης: σχίζει το καταπέτασμα του ναού, καθιερώνοντας “μια νέα και ζώσα οδό” με την οποία ο άνθρωπος εις το εξής θα μπορεί να εισέρχεται στη παρουσία Του με απόλυτη ελευθερία (Εβραίους 10:19-21). Ανοίγει τους τάφους, και νικώντας το θάνατο ελευθερώνει κάποιους απ’ τους αιχμαλώτους του.

Επειτα ο Θεός αγρυπνεί για την τιμή που οφείλει στον Υιό Του. Σύμφωνα με την προφητεία, ο Κύριος Ιησούς καταλαμβάνει το μνήμα ενός πλούσιου άνδρα, ο οποίος ευλαβώς ασχολήθηκε με την ταφή Του (Ησαίας 53:9). Κάποιες γυναίκες, για τις οποίες υπενθυμίζεται εδώ η αφοσίωσή τους, είναι παρούσες καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της σκηνής. Η αγάπη ενταφιάζει Εκείνον τον οποίο το μίσος είχε σταυρώσει. Απο την αρχή μέχρι το τέλος αυτού του ευαγγελίου το μίσος των ανθρώπων συνέχισε την αδυσώπητη πορεία του εναντίον του Κυρίου Ιησού. Ενώ βρισκόταν ακόμα στη νηπιακή Του κούνια, αυτό το μίσος φάνηκε στον Ηρώδη. Συνεχίστηκε μέχρι τον τάφο που οι άρχοντες των Ιουδαίων επεδίωξαν να φυλάξουν και σφραγίσουν. Ομως οι στρατιώτες, το σφράγισμα, ο λίθος, είναι άχρηστα μέτρα προφύλαξης. Υπηρετούν μονάχα για να φανερώσουν με τον πιο τρανταχτό τρόπο την πραγματικότητα της ανάστασης.

Εδώ υπάρχει μια θλιβερή λεπτομέρεια: οι εχθροί του Κυρίου θυμούνται κάτι το οποίο οι δικοί Του μαθητές είχαν ξεχάσει! (εδ. 63).

Ευαγγέλιο του Ματθαίου 28:1-20

Είναι το θριαμβευτικό πρωί της ανάστασης. Με αυτό ο Θεός αποδίδει μια δυνατή μαρτυρία στην τελειότητα του Θύματος, στην πλήρη ικανοποίηση που ο Ιδιος βρήκε στο έργο που πραγματοποιήθηκε. Οι φύλακες που στέκονται στον τάφο, εντελώς ανύμποροι ν’ αντισταθούν σ’ αυτό το θαυμαστό γεγονός, γίνονται οι ίδιοι χωρίς να το θέλουν οι μάρτυρές του . . . και είναι γεμάτοι φόβο (Ψαλμ 48:5). Ομως οι ιερείς, με εντελώς σκληρυμένες καρδιές, θα εξαγοράσουν τη συνείδηση αυτών των ανθρώπων όπως έκαναν προηγουμένως στον Ιούδα.

Οι γυναίκες στο μνήμα δέχονται το μήνυμα του άγγελου. Με καρδιές γεμάτες απο φόβο και χαρά συγχρόνως, τρέχουν ν’ αναγγείλουν τα νέα. Ετσι συναντούν τον Ιδιο τον Κύριο.

Μετά απ’ αυτά ο Κύριος Ιησούς εμφανίζεται στους έντεκα μαθητές, στο μέρος συνάντησης που κανόνισε μ’ αυτούς στην Γαλιλαία. Τους δίνει οδηγίες για την πορεία τους (εδ. 19, 20), μια αποστολή τόσο σημαντική όσο περισσότερο σημαντική είναι και η τελευταία επιθυμία Εκείνου την οποία τους εμπιστεύεται. Ας μην ξεχνάμε κι εμείς επίσης οτι έχουμε ευθύνη απο τη μια πλευρά ως μάρτυρες του ευαγγελίου και απο την άλλη να φυλάξουμε όσα μας παρήγγειλε στο Λόγο Του (εδ. 20). Ομως ο Κύριος Ιησούς δίνει και μια υπόσχεση στους μαθητές Του. Μια υπόσχεση που ποτέ δεν αμέλησε και που πάντα τήρησε με τον κάθε πιστό. “Είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας”. Ετσι τελειώνει, όπως ξεκίνησε το ευαγγέλιο του Εμμανουήλ: ο Θεός μεθ’ ημών (1:23)

© GBV 2002, Dillenburg Germany, κατόπιν αδείας. Αυτό το άρθρο μπορεί να εκτυπωθεί μόνο για προσωπική χρήση. Η διανομή του επιτρέπεται μόνο αν έχει προηγηθεί γραπτή άδεια.